St. Peter and Paul... Święty Piotr i Paweł...

 

Matthew 16:13-19

You are Peter and on this rock I will build my Church

When Jesus came to the region of Caesarea Philippi he put this question to his disciples, ‘Who do people say the Son of Man is?’ And they said, ‘Some say he is John the Baptist, some Elijah, and others Jeremiah or one of the prophets.’ ‘But you,’ he said ‘who do you say I am?’ Then Simon Peter spoke up, ‘You are the Christ,’ he said ‘the Son of the living God.’ Jesus replied, ‘Simon son of Jonah, you are a happy man! Because it was not flesh and blood that revealed this to you but my Father in heaven. So I now say to you: You are Peter and on this rock I will build my Church. And the gates of the underworld can never hold out against it. I will give you the keys of the kingdom of heaven: whatever you bind on earth shall be considered bound in heaven; whatever you loose on earth shall be considered loosed in heaven.’

    On this Solemn Day of Sunday, today we celebrate in our Local Church the Solemnity of St. Peter and Paul, who have become the Two Pillars of the Church. 

 

They were totally different people, who could stay together only 15 days, as the Scriptures says. It was happened because they had different visions of work for the Lord. They have tough characters, which led them into a great confrontation. Although St. Paul respected the primacy of St. Peter. 

 

Let’s look to them more. 

 

Peter was a Jew from Capharnaum, from a city by the shore of the Galilean Lake. The town had own Synagogue, which was built by the Romans, what it became a precedency, when the invader helped to establish a place of religion. 

 

The First Pope, as we know, he was a fisherman, married, the Gospel testifies about that, mentioning, when Jesus Christ was to visit Peter’s house to cure the mother-in-law. 

 

Together with his brother Andrew, he was chosen by the Lord, to proclaim the Gospel, and nominated as the Vicar of Christ on earth. He died in Rome, probably in 64 after Christ, strengthening Christians in faith. He died on a Cross, with the head to the ground. 

 

 

St. Paul was a Jew as well, who was born in Tarsus, in a town in Turkey. Probably he came from a noble family, because a young man was sent to Jerusalem to a Jewish School, when was the famous teacher of Israel, Gamaliel. He knew very well the Jewish Law, and he used to have the Roman Citizenship.

 

His conversion into Christianity was done in the suburb of Damascus in Syria. Having been baptized, he preached the Gospel to the pagans of the Roman Imperium. He did three journeys to do the work of the evangelization. 

 

According to the Acts of the Apostles and Tradition, Paul was imprisoned in Rome, and probably in 68 after Christ, he was beheaded, because this kind of death was reserved to Romans Citizens. 

 

 

Looking at the lives of St. Peter’s and Paul’s, we can notice the continuity of the Church. The two people, who were different, they became the “Bridge” of faith and Church. Peter is the Pillar of God’s Succession to the people, and Paul, a man who moderated the Evangelization to a great scale around the world. 

 

This is our treasure and deposit of faith, while we say, the Community of believers is settled onto two Pillars, on Peter and Paul, as the Church is built on the Rock funded by Christ, on Peter (the Pope). The same Church continues the work of St. Paul’s, announcing the Good News. 

 

Today we have an opportunity to thank God for the two great witnesses of faith, the Church was built on God and human nature. The treasure is, we have great workers in the Lord’s Vineyard of St. Paul and Peter. Amen.  

 

 

(Mt 16,13-19) 

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Jezus zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?”. Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.

W ten uroczysty dzień niedzieli obchodzimy dziś w naszym Kościele Lokalnym Uroczystość Świętych Piotra i Pawła, którzy stali się Dwoma Filarami Kościoła.

 

Byli oni zupełnie innymi osobami, które, jak mówi Pismo Święte, mogły przebywać razem tylko 15 dni. Stało się tak, ponieważ mieli różne wizje pracy dla Pana. Posiadali twarde charaktery, co doprowadziło ich do wielkiej konfrontacji. Chociaż św. Paweł szanował prymat św. Piotra.

 

Przyjrzyjmy się im bliżej.

 

Piotr był Żydem z Kafarnaum, miasta nad brzegiem Jeziora Galilejskiego. Miasto posiadało własną Synagogę, którą wybudowali Rzymianie, co stało się precedensem, gdy zaborca przyczynił się do powstania miejsca kultu religijnego.

 

Pierwszy papież, jak wiemy, był rybakiem, żonatym, o czym świadczy Ewangelia, wspominając, kiedy Jezus Chrystus miał odwiedzić dom Piotra, aby uzdrowić teściową.

 

Wraz z bratem Andrzejem został wybrany przez Pana do głoszenia Ewangelii i mianowany Namiestnikiem Chrystusa na ziemi. Zmarł w Rzymie prawdopodobnie w 64 roku po Chrystusie, umacniając chrześcijan w wierze. Umarł na krzyżu, głową do ziemi.

 

 

Św. Paweł też był Żydem, który urodził się w Tarsie, mieście w Turcji. Prawdopodobnie pochodził z rodziny szlacheckiej, gdyż młodzieniec został wysłany do Jerozolimy do szkoły żydowskiej, gdzie był słynny nauczyciel Izraela, Gamaliel. Znał bardzo dobrze prawo żydowskie i miał obywatelstwo rzymskie.

 

 Jego nawrócenia na chrześcijaństwo dokonano na przedmieściach Damaszku w Syrii. Po chrzcie głosił Ewangelię poganom Imperium Rzymskiego. Odbył trzy podróże, aby wykonać dzieło ewangelizacji.

 

Według Dziejów Apostolskich i Tradycji Paweł został uwięziony w Rzymie i prawdopodobnie w 68 roku po Chrystusie został ścięty, gdyż taka śmierć zarezerwowana była dla obywateli Rzymu.

 

 

Patrząc na życie św. Piotra i Pawła, możemy zauważyć ciągłość Kościoła. Dwie różne osoby stały się „Mostem” wiary i Kościoła. Piotr jest filarem sukcesji Boga dla ludu, a Paweł człowiekiem, który moderował ewangelizację na wielką skalę na całym świecie.

 

To jest nasz skarb i depozyt wiary, gdy mówimy, że wspólnota wierzących jest osadzona na dwóch Filarach, na Piotrze i Pawle, Kościół jest zbudowany na Skale ufundowanej przez Chrystusa, na Piotrze (Papieżu). Ten sam Kościół kontynuuje dzieło św. Pawła, głosząc Dobrą Nowinę.

 

Dzisiaj mamy okazję podziękować Bogu za dwóch wielkich świadków wiary, Kościół został zbudowany na Bogu i ludzkiej naturze. Pewne jest to, że mamy wspaniałych pracowników w Winnicy Pańskiej św. Pawła i Piotra. Amen.

God is with us... Bóg jest z nami...

 

Mark 4:35-41

'Even the wind and the sea obey him'

With the coming of evening, Jesus said to his disciples, ‘Let us cross over to the other side.’ And leaving the crowd behind they took him, just as he was, in the boat; and there were other boats with him. Then it began to blow a gale and the waves were breaking into the boat so that it was almost swamped. But he was in the stern, his head on the cushion, asleep. They woke him and said to him, ‘Master, do you not care? We are going down!’ And he woke up and rebuked the wind and said to the sea, ‘Quiet now! Be calm!’ And the wind dropped, and all was calm again. Then he said to them, ‘Why are you so frightened? How is it that you have no faith?’ They were filled with awe and said to one another, ‘Who can this be? Even the wind and the sea obey him.’

    The Gospel of Mark move us into a natural place of Jesus and the Apostles, to the Galilean Lake, which was the soil of the daily life of many of them. One of the towns settled by the shore of the Galilean Lake, it was Capharnaum, the place of the two brothers, Peter and Andrew. 

 

Jesus Christ used to travel from one place to another, using the boat of the Apostle, to reach town and villages with the Gospel. 

 

Reading the chapter of Mark, we may notice, and this time the Lord is moving with friends on the waters of lake. Suddenly, this journey had become a disaster for them, the weather was changed, the strong wind and the thunder arrived over the sea. It was a normal reaction, the Apostles were frightened, because the Master was sleeping, and the wind almost turned out the boat. In the feeling of panic, they awaken the Lord to react and to save them. 

 

The reaction of Jesus was a bit strange for them, he said; do not afraid people of a small faith and he ordered to the sea to be silenced. 

 

This evangelical story presents the situation of us, especially of the Church, which is like a boat waving with the storms and waves of time. 

 

The history of the Church and the nowadays have showed, the world is not stable and unpredictable. We have a lot of crisis, uncertainty and lack of hope. We have seen some civilizing changes, which have a great influence on us and the Catholic Church. So often we think, how far the changes supposed to be?

 

And the natural question is, where are you Lord, you don’t bother, we “sink” into the new era and the ideologies? Jesus Christ responds, I am with you. This is my tactic work, to give you a feeling, I have left you and my Church, you may be able to seek me more, and to understand, that without me, you can do anything. I am the Head of the Community of Believers. The Church will never collapse, because I am the power of this. 

 

This is not something new, the Church had always problems, and it seemed to many, it is an issue of time, to be collapsed. God always called people, to rescue the Church and renew the faith in God. The exemplative persons are St. Benedict of Norcia and St. Francis of Assisi, in their time the Church was heading into ruin, and Jesus had called them, saying go and rebuild my Church. 

 

Today, Jesus Christ calls many of us as well, the people, who are generous to offer own work, prayer, even making the sacrifice of suffering. The Community of Believers is lasting, because of God and some anonymous people, who suffer, pray and work for the goodness of the Church. 

 

The Lord calls us to do the same, through my personal involvement to strength the Church, which is about the boat, which will never sink, because the Lord is there. Amen.

 

 

 

(Mk 4, 35-41) 
Owego dnia, gdy zapadł wieczór, Jezus rzekł do swoich uczniów: "Przeprawmy się na drugą stronę". Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim. A nagle zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź już się napełniała wodą. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: "Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?" On, powstawszy, zgromił wicher i rzekł do jeziora: "Milcz, ucisz się!" Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza. Wtedy rzekł do nich: "Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże brak wam wiary!" Oni zlękli się bardzo i mówili między sobą: "Kim On jest właściwie, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?"

    Ewangelia Marka przenosi nas do naturalnego miejsca Jezusa i Apostołów, nad Jezioro Galilejskie, które dla wielu z nich było ziemią codziennego życia. Jedno z miast położonych nad brzegiem Jeziora Galilejskiego, było Kafarnaum, miejsce zamieszkania dwóch braci, Piotra i Andrzeja.

 

Jezus Chrystus zwykł podróżować z miejsca na miejsce, korzystając z łodzi Apostoła, aby docierać do miast i wsi z Ewangelią.

 

Czytając rozdział Marka, możemy zauważyć, że tym razem Pan porusza się z przyjaciółmi po wodach jeziora. Nagle ta podróż stała się dla nich katastrofą, pogoda się zmieniła, silny wiatr i grzmoty dotarły pod morze. To była normalna reakcja, Apostołowie byli przerażeni, ponieważ Mistrz spał, a wiatr prawie przewrócił łódź. W poczuciu paniki budzą oni Pana, aby zareagował i ocalił ich.

 

Reakcja Jezusa była dla nich nieco dziwna; nie bójcie się ludzi małej wiary i kazał uciszyć morze.

 

Ta ewangeliczna historia przedstawia naszą sytuację, a zwłaszcza Kościoła, który jest pomiędzy „burz i fal” czasu.

 

Historia Kościoła i współczesność pokazały, że świat nie jest stabilny i nieprzewidywalny. Mamy mnóstwo kryzysu, niepewności i braku nadziei. Jesteśmy świadkami przemian cywilizacyjnych, które mają ogromny wpływ na nas i na Kościół Katolicki. Często zastanawiamy się, jak daleko mogą sięgać zmiany?

 

Naturalne pytanie brzmi: gdzie jesteś, Panie, pogrążamy się w nowej epoce i ideologiach? A Jezus Chrystus odpowiada: Jestem z wami. To jest moja taktyka, aby dać wam poczucie, jakbym zostawił was i mój Kościół, abyście mogli bardziej mnie szukać i zrozumieć, że beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ja Jestem głową wspólnoty wierzących. Kościół nigdy nie upadnie, bo Ja jestem Jego siłą.

 

Nie jest to coś nowego, Kościół zawsze miał problemy i dla wielu wydawało się, że upadek Kościoła to kwestia czasu. Bóg zawsze powołał ludzi, aby ratowali Współnotę i odnawiali wiarę w Boga. Przykładowymi postaciami są św. Benedykt z Nursji i św. Franciszek z Asyżu. W ich czasie Kościół zmierzał ku ruinie, Jezus ich wezwał, mówiąc: idźcie i odbudujcie mój Kościół.

 

Dziś Jezus Chrystus powołuje także wielu z nas, ludzi, którzy są wielkoduszni, aby ofiarować swoją pracę, modlitwę, a nawet ofiarę cierpienia za Kościoł. Wspólnota Wiernych jest trwała dzięki Bogu i anonimowym osobom, które cierpią, modlą się i pracują dla dobra Kościoła.

 

Pan wzywa nas, abyśmy czynili to samo, poprzez moje osobiste zaangażowanie we wzmacnianie Kościoła, co oznacza walkę, która nigdy nie zakończy się porażką, ponieważ Pan jest z nami. Amen.

The Gift of faith... Dar wiary...

Mark 4:26-34

The kingdom of God is a mustard seed growing into the biggest shrub of all

Jesus said to the crowds: ‘This is what the kingdom of God is like. A man throws seed on the land. Night and day, while he sleeps, when he is awake, the seed is sprouting and growing; how, he does not know. Of its own accord the land produces first the shoot, then the ear, then the full grain in the ear. And when the crop is ready, he loses no time: he starts to reap because the harvest has come.’

  He also said, ‘What can we say the kingdom of God is like? What parable can we find for it? It is like a mustard seed which at the time of its sowing in the soil is the smallest of all the seeds on earth; yet once it is sown it grows into the biggest shrub of them all and puts out big branches so that the birds of the air can shelter in its shade.’

  Using many parables like these, he spoke the word to them, so far as they were capable of understanding it. He would not speak to them except in parables, but he explained everything to his disciples when they were alone.

    Today, on the XI Sunday in Ordinary Time, Jesus uses two different parables about the plant seed and the mustard seed which gave a good harvest. Although these two parables are a bit different, they refer to the same subject on faith. The belief of a Christian man is like this seed of a plant. It needs help and interference to be sprouting and growing. 

 

We often say that faith is God’s grace and no one can deserve it. God, in His love, has given us the experience of His presence, not by physical senses, but spirituality. This is the evidently the gift of God. 

 

But that gift is put into the fragile human nature, it is not given once and for ever. We may easily lose it, because the way from faith to non-belief is so short, as we can see in some stories from the gospels.

 

The today’s Gospel of Mark tells us about the need of the development of our faith. We should constantly take care of the relationship with God. Jesus Christ wants to show us the real life. 

 

The confirmation of this is well showed in the two examples of saints. One day, the confessor of St. Faustina, Father Michael, said to his friend priest: I cannot understand, how this uneducated woman (St. Faustina), who finished only 3 classes of the primary school, and has no theological knowledge, is able to speak about the great mystery of God. The only answer is that she has some powerful faith in God. 

 

The second example is St. John Maria Vianney, who was going to his parish of Ars. He lost his way, and asked a little boy: little boy, show the way to Ars, and I’ll show you the way to heaven. St. John Maria was another phenome of faith. That man had great problems with his studies in seminary. From the human point of view he was an ordinary person, but on the other side he brought a massive number of people to God. 

 

These two lives of saints give us a great testimony of the power of faith which can bring us closer to God and bring more people to Jesus Christ. 

 

Jesus Christ, increase my faith. Amen.

(Mk 4, 26-34) 
Jezus mówił do tłumów: "Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. Gdy zaś plon dojrzeje, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo". Mówił jeszcze: "Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki podniebne gnieżdżą się w jego cieniu". W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.

    Dziś, w XI Niedzielę Zwykłą, Jezus przytacza dwie różne przypowieści o ziarnie rośliny i ziarnku gorczycy, które wydały dobry plon. Chociaż te dwie przypowieści są nieco inne, dotyczą tego samego tematu wiary. Wiara chrześcijanina jest jak to ziarno rośliny. Aby mogła kiełkować i rosnąć, potrzebuje pomocy i ingerencji.

 

Często mówimy, że wiara jest łaską Boga i nikt nie może na nią zasłużyć. Bóg w swojej miłości dał nam doświadczenie swojej obecności nie za pomocą zmysłów fizycznych, ale duchowych. Jest to ewidentnie dar Boży.

 

Ale ten dar jest włożony w kruchą ludzką naturę, nie jest dany raz na zawsze. Łatwo możemy ją utracić, bo droga od wiary do niewiary jest tak krótka, jak widać to w niektórych opowieściach ewangelicznych.

 

Dzisiejsza Ewangelia Marka mówi nam o potrzebie rozwoju naszej wiary. O relację z Bogiem powinniśmy stale dbać. Jezus Chrystus chce nam pokazać prawdziwe życie.

 

Potwierdzenie tej prawdy widać bardzo dobrze na dwóch przykładach świętych. Któregoś dnia spowiednik św. Faustyny, ksiądz Michał, powiedział swojemu przyjacielowi księdzu: nie mogę zrozumieć, jak ta niewykształcona kobieta (św. Faustyna), która ukończyła tylko 3 klasy szkoły podstawowej i nie ma wiedzy teologicznej, jest w stanie mówić o wielkiej tajemnicy Boga. Jedyną odpowiedzią jest to, że ma potężną wiarę w Boga.

 

Drugim przykładem jest św. Jan Maria Vianney, który idąc do swojej parafii w Ars, zbłądził.  zapytał on małego chłopca: chłopcze, wskaż drogę do Ars, a ja wskażę ci drogę do nieba. To kolejny fenomen wiary, św. Jan Maria. Człowiek ten miał ogromne problemy z nauką w seminarium. Z ludzkiego punktu widzenia był zwykłym człowiekiem, ale z drugiej strony przyprowadził do Boga ogromną liczbę ludzi.

 

Te dwa żywoty świętych dają nam wielkie świadectwo o mocy wiary, która może przybliżyć nas do Boga i przyprowadzić więcej ludzi do Jezusa Chrystusa.

 

Jezu Chryste, wzmocnij moją wiarę. Amen.

The spiritual ignorance... Duchowa ignorancja...

 

Mark 3:20-35

A kingdom divided against itself cannot stand

Jesus went home with his disciples, and such a crowd collected that they could not even have a meal. When his relatives heard of this, they set out to take charge of him, convinced he was out of his mind.

  The scribes who had come down from Jerusalem were saying, ‘Beelzebul is in him’ and, ‘It is through the prince of devils that he casts devils out.’ So he called them to him and spoke to them in parables, ‘How can Satan cast out Satan? If a kingdom is divided against itself, that kingdom cannot last. And if a household is divided against itself, that household can never stand. Now if Satan has rebelled against himself and is divided, he cannot stand either – it is the end of him. But no one can make his way into a strong man’s house and burgle his property unless he has tied up the strong man first. Only then can he burgle his house.

  ‘I tell you solemnly, all men’s sins will be forgiven, and all their blasphemies; but let anyone blaspheme against the Holy Spirit and he will never have forgiveness: he is guilty of an eternal sin.’ This was because they were saying, ‘An unclean spirit is in him.’

  His mother and brothers now arrived and, standing outside, sent in a message asking for him. A crowd was sitting round him at the time the message was passed to him, ‘Your mother and brothers and sisters are outside asking for you.’ He replied, ‘Who are my mother and my brothers?’ And looking round at those sitting in a circle about him, he said, ‘Here are my mother and my brothers. Anyone who does the will of God, that person is my brother and sister and mother.’

    Today we celebrate the 10th Sunday in Ordinary Time and the Gospel according to Mark presents us many issues which were raised by Jesus Christ. One of them concerns the eternal sin. The theology calls it a sin against the Holy Spirit which will never be forgiven. 

 

Jesus says:

 

"I tell you solemnly, all men’s sins will be forgiven, and all their blasphemies; but let anyone blaspheme against the Holy Spirit and he will never have forgiveness: he is guilty of an eternal sin."

 

 

When we hear about the sin against the Holy Spirit, our mind may bring a lot of questions. What does this sin mean and why it cannot be forgiven? 

 

The theologians say that sin becomes the disobedience to God, while we reject the mercy of him and his unlimited love.

 

Let’s try to understand more. Many people say, I don't need God's forgiveness, I don't want to change my life, my life without rules is good and nice. And because of that they reject God's love and mercy. Many people leave God, trying to live without God’s rules and not listening God’s voice. 

 

An extreme case of that is the situation of many people who think that there is no rescue for them. They are full of grief and rejection of God's love and forgiveness. 

 

Another issue is, when a man treats God as a good father and a friend who closes His eyes on our sins, because everything will be forgiven. After all God is full of mercy.

 

They treat God as a mate, who closes the eyes on everything what they want without any consequences, just because God is Almighty. The Lord has become for them as a parent, who permits for everything.

 

Today's Gospel according to Mark warns us against treating God in such way just because He is merciful. Yes, it is true, but we need to remember that our Father is both merciful and just. There will be the consequences of our choices. Jesus Christ never said, do whatever you want, because you are children of God. We must be aware of our life and deeds as well. 

 

Our Lord may my life be filed with real love to you and with the responsibility for my choices.  Amen. 

 

 

(Mk 3, 20-35) 
Jezus przyszedł z uczniami swoimi do domu, a tłum znów się zbierał, tak że nawet posilić się nie mogli. Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: "Odszedł od zmysłów". A uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili: "Ma Belzebuba i mocą władcy złych duchów wyrzuca złe duchy". Wtedy przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: "Jak może Szatan wyrzucać Szatana? Jeśli jakieś królestwo jest wewnętrznie skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. Jeśli więc Szatan powstał przeciw sobie i jest z sobą skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. Nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i dopiero wtedy dom jego ograbi. Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego". Mówili bowiem: "Ma ducha nieczystego". Tymczasem nadeszła Jego Matka i bracia i stojąc na dworze, posłali po Niego, aby Go przywołać. A tłum ludzi siedział wokół Niego, gdy Mu powiedzieli: "Oto Twoja Matka i bracia na dworze szukają Ciebie". Odpowiedział im: "Któż jest moją matką i którzy są moimi braćmi?" I spoglądając na siedzących dokoła Niego, rzekł: "Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten jest Mi bratem, siostrą i matką".

    Dziś obchodzimy X Niedzielę Zwykłą, a Ewangelia według Marka przedstawia nam wiele zagadnień, które podnosi Jezus Chrystus. Jedno z nich dotyczy grzechu wiecznego. Teologia nazywa to grzechem przeciw Duchowi Świętemu, który nigdy nie będzie przebaczony.

 

Jezus powiada:

 

„Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego”.

 

 

Kiedy słyszymy o grzechu przeciwko Duchowi Świętemu, w naszym umyśle może pojawić się wiele pytań. Co oznacza ten grzech i dlaczego nie można go przebaczyć?

 

Teolodzy mówią, że ten stan rzeczy pojawia się, gdy jesteśmy nieposłuszni Bogu, odrzucamy Jego miłosierdzie i Jego nieograniczoną miłość.

 

Spróbujmy zrozumieć to bardziej. Wiele osób mówi: nie potrzebuję Bożego przebaczenia, nie chcę zmieniać swojego życia, moje życie bez zasad jest dobre i miłe, i to jest głównym czynnikiem odrzucania miłości i miłosierdzia Boga. Wiele osób opuszcza Boga, próbując żyć bez Bożych zasad i nie słuchając Bożego głosu.

 

Skrajnym przypadkiem jest sytuacja wielu osób, które uważają, że nie ma dla nich ratunku. Są pełni smutku i poczucia odrzucenia Bożej miłości i przebaczenia.

 

Inną kwestią jest to, jak człowiek traktuje Boga jako dobrego ojca i przyjaciela, który zamyka oczy na nasze grzechy, bo wszystko będzie mu przebaczone. Przecież Bóg jest pełen miłosierdzia.

 

Taki człowiek traktuje Boga jak partnera, który godzi się na wszystko, co chce, bez żadnych konsekwencji, tylko dlatego, że Bóg jest Wszechmogący. Pan Bóg stał się dla niego rodzicem, który pozwala na wszystko.

 

Dzisiejsza Ewangelia według świętego Marka ostrzega nas przed takim traktowaniem Boga tylko dlatego, że jest miłosierny. Tak, to prawda, On taki jest, ale musimy pamiętać, że nasz Ojciec jest zarówno miłosierny, jak i sprawiedliwy. Istnieją konsekwencje naszych wyborów. Jezus Chrystus nigdy nie powiedział: czyńcie, co chcecie, ponieważ jesteście dziećmi Bożymi. Musimy być także świadomi naszych życiowych wyborów.

 

Panie nasz, niech moje życie będzie wypełnione prawdziwą miłością do Ciebie i odpowiedzialnością za moje wybory. Amen.

The Corpus Christi...

 

Mark 14:12-16,​22-26

This is my body; this is my blood

On the first day of Unleavened Bread, when the Passover lamb was sacrificed, his disciples said to Jesus, ‘Where do you want us to go and make the preparations for you to eat the passover?’ So he sent two of his disciples, saying to them, ‘Go into the city and you will meet a man carrying a pitcher of water. Follow him, and say to the owner of the house which he enters, “The Master says: Where is my dining room in which I can eat the passover with my disciples?” He will show you a large upper room furnished with couches, all prepared. Make the preparations for us there.’ The disciples set out and went to the city and found everything as he had told them, and prepared the Passover.

  And as they were eating he took some bread, and when he had said the blessing he broke it and gave it to them. ‘Take it,’ he said ‘this is my body.’ Then he took a cup, and when he had returned thanks he gave it to them, and all drank from it, and he said to them, ‘This is my blood, the blood of the covenant, which is to be poured out for many. I tell you solemnly, I shall not drink any more wine until the day I drink the new wine in the kingdom of God.’

  After psalms had been sung they left for the Mount of Olives.

    Readings the Gospel of Mark, on this solemn day we are going with the Apostles to the Cenacle Room, to be the witnesses of the First Holy Eucharist. 

 

This Passover Meal of Jesus and his companions has become the Commemoration of the Miracle, which is repeated every day, as the Lord has required to do that. He said, do this in memory of me, and receive the Body and Blood.

 

On the Corpus Solemnity we stand before the mystery and holiness of our God. Jesus Christ is present among us, in his Church. The Blessed Sacrament, we call the Holy Eucharist, is the promise of the Son of God himself, I do not leave you, he says, I am with you, until I will come again. God, who is Almighty and powerful, he is with us, to feed us with his grace. 

 

Every Mass, it does not matter, where is it celebrated, in a small church and in a distinguish and beautiful decorated basilica, this is about the same Christ, who sacrifices himself on the altar for our salvation. If we stop and think for a while about this, we realize such a great and non-understanding gift we have. God is with us; the source of creation and holiness wants to dwell in human heart. 

 

Today we take the Blessed Sacrament to the streets, where we live, to venerate them and to manifest the faith in God, who is present in the Blessed Sacrament. This annual procession becomes a profession of faith, the living God is here, physically. Taking him outside of our churches, we want to adore and worship the miracle from heaven. 

 

We cannot understand the mystery of the Holy Eucharist, why is it possible, that God is a small piece of bread, and couple drops of wine after the consecration, while the priest is saying the words of Christ, changing the bread and wine into the Body and the Blood of God, not with his power, but with power of Christ, the Eternal Priest.

 

In the face of this great presence of God, we follow Saint Thomas Aquinas, who was one the brightest minds in the Church’s history. He also could not understand the miracle of the Eucharist, so he composed the eucharistic song “the Adoro te devote”. In the second verse he says, “Not to sight, or taste, or touch be credit hearing only do we trust secure; I believe, for God the Son has said it- Word of truth that ever shall endure”.

 

This day welomes us to adore our Lord, and to do the thanksgiving for every Holy Eucharist in my life. Jesus Christ is waiting to hear from us, I love you my Lord, thank you for coming to me, because I do not deserve for this gift of you, and altghout you come to me. 

 

May my life be open to the receiving of the Body of Christ so often. An Itallian yough Agustin Acutis, who died at 15 years old, the Beatified one of the Catholic Church, he will be canonized soon, as the man dedecated to the Holy Eucahrist, he used to say: the Mass is like a highway into heaven. To receive the Body of Christ, this is the certain way to God in his Kingdom. 

 

Let us receive the Body of Christ with veneration with pure heart in the state of grace, if we are not, the Merciful God is waiting to forgive our sins, to make in me a holy temple for God in my heart. 

 

Be glorified oh Lord in the Blessed Sacrament of the Altar. Amen. 

 

 

 

 

(Mk 14, 12-16. 22-26) 
W pierwszy dzień Przaśników, kiedy ofiarowywano Paschę, zapytali Jezusa Jego uczniowie: "Gdzie chcesz, żebyśmy przygotowali Ci spożywanie Paschy?" I posłał dwóch spośród swoich uczniów z tym poleceniem: "Idźcie do miasta, a spotka was człowiek niosący dzban wody. Idźcie za nim i tam, gdzie wejdzie, powiedzcie gospodarzowi: Nauczyciel pyta: Gdzie jest dla Mnie izba, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami? On wskaże wam na górze salę dużą, usłaną i gotową. Tam przygotujecie dla nas". Uczniowie wybrali się i przyszli do miasta, a tam znaleźli wszystko, tak jak im powiedział, i przygotowali Paschę. A gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał im, mówiąc: "Bierzcie, to jest Ciało moje". Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, i pili z niego wszyscy. I rzekł do nich: "To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana. Zaprawdę, powiadam wam: Odtąd nie będę już pił napoju z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić będę go nowy w królestwie Bożym". Po odśpiewaniu hymnu wyszli w stronę Góry Oliwnej.

    Czytając Ewangelie Marka, w tym uroczystym dniu udajemy się z Apostołami do Sali Wieczernikowej, aby być świadkami Pierwszej Eucharystii.

 

Ta Pascha Pana Jezusa i Jego Towarzyszy stała się Pamiątką Cudu, która jest powtarzana codziennie, zgodnie z poleceniem Jezusa. Mistrz wypowiedział takie oto słowa: czyńcie to na moją pamiątkę i przyjmujcie moje Ciało i Krew, gdziekolwiek jesteście.

 

W Uroczystość Bożego Ciała stajemy przed tajemnicą i świętością naszego Boga. Jezus Chrystus jest obecny wśród nas, w Swoim Kościele. Najświętszy Sakrament, który nazywamy Najświętszą Eucharystią, jest obietnicą samego Syna Bożego, który zapewnia; nie opuszczam Cię, jestem z Tobą, aż przyjdę ponownie. Bóg, który jest Wszechmogący i Potężny, jest z nami, aby karmić nas swoją łaską.

 

Każda Msza św., bez względu na to, gdzie jest odprawiana, w małym kościele czy w dostojnych i pięknie zdobionych bazylikach, jest ten sam Chrystus, który ofiaruje się na ołtarzu dla naszego zbawienia. Jeśli zatrzymamy się i pomyślimy o tym przez chwilę, zdamy sobie sprawę z tak wielkiego i niezrozumiałego daru, który mamy. Bóg jest z nami; źródło stworzenia i świętości chce zamieszkać w sercu człowieka.

 

Dziś niesiemy Najświętszy Sakrament na ulice, gdzie mieszkamy, aby oddać Mu cześć i pokazać dar Boży innym. Ta coroczna procesja staje się wyznaniem wiary, że żywy Bóg jest tutaj, fizycznie i realnie. Biorąc Go poza nasze kościoły, chcemy adorować i czcić cud z nieba.

 

Nie możemy zrozumieć tajemnicy Najświętszej Eucharystii, jak to jest możliwe, że Bóg jest w małym kawałku chleba i w kilku kroplach wina po konsekracji, podczas gdy kapłan wypowiada słowa Chrystusa, przemieniając chleb i wino w Ciało i Krew Boga, nie swoją mocą, ale mocą Chrystusa, Wiecznego Kapłana.

 

W obliczu tej wielkiej obecności Boga podążamy za św. Tomaszem z Akwinu, który był jednym z najbystrzejszych umysłów w historii Kościoła. On także nie mógł zrozumieć cudu Eucharystii, dlatego skomponował pieśń eucharystyczną „Adoro te devote”. W drugim wersecie Tomasz pisze: „Mylą się, o Boże, w Tobie wzrok i smak. Kto się im poddaje, temu wiary brak. Ja jedynie wierzyć Twej nauce chcę,że w postaci chleba utaiłeś się”.

 

Ten dzień zachęca nas do adorowania naszego Pana i dziękczynienia za każdą Najświętszą Eucharystię w moim życiu. Jezus Chrystus czeka na wiadomość od nas: Kocham Cię, Panie mój, dziękuję, że przyszedłeś do mnie, bo nie zasługuję na ten dar od Ciebie, a mimo to przychodzisz do mnie.

 

Niech moje życie będzie otwarte na częste przyjmowanie Ciała Chrystusa. Młody Włoch Carlo Acutis, który zmarł w wieku 15 lat, beatyfikowany Kościoła katolickiego, wkrótce zostanie kanonizowany, jak mawiał ten człowiek oddany Najświętszej Eucharystii: Msza św. jest jak autostrada do nieba. Przyjęcie Ciała Chrystusa jest pewną drogą do Boga i Jego Królestwa.

 

Przyjmujmy z czcią i czystym sercem Ciało Chrystusa w stanie łaski, jeśli tak nie jest, Miłosierny Bóg czeka, aby przebaczyć nasze grzechy, aby w moim sercu zbudować świętą świątynię dla Boga.

 

Bądź uwielbiony, Panie, w Najświętszym Sakramencie Ołtarza. Amen.