Priorities... Priorytety...

In polish below... po polski, poniżej... 

Matthew 13:44-52

He sells everything he owns and buys the field

Jesus said to the crowds, ‘The kingdom of heaven is like treasure hidden in a field which someone has found; he hides it again, goes off happy, sells everything he owns and buys the field.

  ‘Again, the kingdom of heaven is like a merchant looking for fine pearls; when he finds one of great value he goes and sells everything he owns and buys it.

  ‘Again, the kingdom of heaven is like a dragnet cast into the sea that brings in a haul of all kinds. When it is full, the fishermen haul it ashore; then, sitting down, they collect the good ones in a basket and throw away those that are no use. This is how it will be at the end of time: the angels will appear and separate the wicked from the just to throw them into the blazing furnace where there will be weeping and grinding of teeth.

  ‘Have you understood all this?’ They said, ‘Yes.’ And he said to them, ‘Well then, every scribe who becomes a disciple of the kingdom of heaven is like a householder who brings out from his storeroom things both new and old.’

Today's Gospel asks some very demanding questions. What can you do in the name of God? What can you do for your faith? Can you give up even those things that are priceless for you? The parable about a man who found a treasure in the field tells us that the faith in Christ may demand a radical change of our life. 

Somebody may say: I devote my time on Sunday's Mass, and daily prayers. Isn’t it not enough?

Yes, it is a good way, but the Gospel according to Matthew asks us who is the most important person for us? Is it Jesus? Being the disciple of Jesus means much more than just pray and remember about Christian traditions. It is a way of life. Are we really able to sacrifice ourselves for Jesus?

And what can a modern man sacrifice in the name of God? We live in a safe society so very often it is just about our time and money. But in other parts of the world people live in much more brutal reality and very often they sacrifice their lives. Christians are killed in the name of Christ because they do not want to renounce their faith. They are faithful to the end and die for God. For them, faith in God is more important than their lives. Very often they make us ashamed, defending Christian’s faith

Thanks be to God that He doesn’t demand such highest sacrifice here.

In the first parish of mine, after my ordination, I met an old lady, who used to go Mass every day, during the Advent Time. It seems to us nothing extraordinary, but every morning about 4 a.m., she went 12 km in one way to make it to Mass at 6 in the morning. It was December and the weather were different, very often unfavorable for traveling. 

For her God and her own sacrifice were more important, then any inconvenience. 

  We can ask ourselves a question, how much we are able to sacrifice? What is my priority about, who is the most important in my life, God or me?

Jesus Christ, free me from my private desires and teach me to make sacrifices. Amen. 

(Mt 13,44-52) 

Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Z radości poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca, poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do sieci, zarzuconej w morze i zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju. Gdy się napełniła, wyciągnęli ją na brzeg i usiadłszy, dobre zebrali w naczynia, a złe odrzucili. Tak będzie przy końcu świata: wyjdą aniołowie, wyłączą złych spośród sprawiedliwych i wrzucą w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Zrozumieliście to wszystko? Odpowiedzieli Mu: Tak jest. A On rzekł do nich: Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare.

   Dzisiejsza Ewangelia stawia bardzo wymagające pytania. Co możesz uczynić w imię Boga? Co mogę zrobić dla swojej wiary? Czy potrafię zrezygnować nawet z rzeczy bezcennych dla Ciebie? Przypowieść o człowieku, który znalazł skarb na polu, mówi nam, że wiara w Chrystusa może wymagać radykalnej zmiany naszego życia.

Ktoś może powiedzieć: poświęcam swój czas na niedzielną Mszę św.  I codzienne modlitwy. Czy to nie wystarczy?

Tak, to dobry sposób, ale Ewangelia według Mateusza pyta nas, kto jest dla nas najważniejszy? Czy to Jezus? Bycie uczniem Jezusa to znacznie więcej niż tylko modlitwa i pamiętanie o chrześcijańskich tradycjach. To sposób na życie. Czy naprawdę jesteśmy w stanie poświęcić się dla Jezusa?

A co może poświęcić współczesny człowiek w imię Boga? Żyjemy w bezpiecznym społeczeństwie, więc bardzo często chodzi tylko o nasz czas i pieniądze. Ale w innych częściach świata ludzie żyją w znacznie bardziej brutalnej rzeczywistości i bardzo często poświęcają swoje życie. Chrześcijanie są zabijani w imię Chrystusa, ponieważ nie chcą wyrzec się swojej wiary. Są wierni do końca i umierają dla Boga. Dla nich wiara w Boga jest ważniejsza niż ich życie. Bardzo często zawstydzają nas w ten sposób, broniąc wiary chrześcijanina.

W mojej pierwszej parafii po święceniach, spotkałem starszą panią, która w okresie Adwentu codziennie chodziła na Mszę św. Nie wydaje nam się to nic nadzwyczajnego, ale każdego dnia około 4 rano, ona pokonywała w jedną stronę 12 km, aby o 6 rano zdążyć na mszę. Był to grudzień i pogoda bywała różna, często niekorzystna dla podróżowania.

Dla niej ważniejszy był Bóg i ofiara, a następnie wszelkie niedogodności.

  Możemy zadać sobie pytanie, ile jesteśmy w stanie poświęcić? Jaki jest mój priorytet, kto jest najważniejszy w moim życiu, Bóg czy ja?

Jezu Chryste, uwolnij mnie od moich prywatnych pragnień i naucz mnie składania ofiar. Amen.

Wheat and darnel. Pszenica i kokąl...

Polish below... Po polsku, poniżej...

Matthew 13:24-30

Let them both grow till the harvest

Jesus put another parable before the crowds: ‘The kingdom of heaven may be compared to a man who sowed good seed in his field. While everybody was asleep his enemy came, sowed darnel all among the wheat, and made off. When the new wheat sprouted and ripened, the darnel appeared as well. The owner’s servants went to him and said, “Sir, was it not good seed that you sowed in your field? If so, where does the darnel come from?” “Some enemy has done this” he answered. And the servants said, “Do you want us to go and weed it out?” But he said, “No, because when you weed out the darnel you might pull up the wheat with it. Let them both grow till the harvest; and at harvest time I shall say to the reapers: First collect the darnel and tie it in bundles to be burnt, then gather the wheat into my barn.”

   Another Sunday when Jesus uses a parable. This time, He tells us the parable about wheat and darnel, which were growing together. The Gospel once again focuses on our human condition. There is an ongoing battle between good and evil. We cannot say that our human being is only black or white. The reality is more complicated. In our hearts are many contradictions what makes our lives so sophisticated and very often not understandable. 

We cannot say that somebody is completely perfect or completely bad. We are more sophisticated, just like the history of human being. Yes, in everybody we may find some good and positive things, but the original sin has left a visible weakness in our souls. And, on the other hand, I we cannot say that someone is totally bad and degenerated. 

Like in the today’s Gospel about the wheat and darnel, the condition of soul is so complicated, every one of us has the tendency both to good and evil. The point is how to eliminate darnel from our lives and not destroy all the good and positive things. If someone has lived on a farm, he or she knows that it is not an easy work, how to get rid of weed without damaging other plants. Jesus says: ““No, because when you weed out the darnel you might pull up the wheat with it. Let them both grow till the harvest; and at harvest time I shall say to the reaper”. 

And here we reach the whole intention of Jesus Christ. If a man is full of contradictions, of good and evil, and is subjected to many temptations, he needs God’s help. If I want to keep the right way of life, I need Christ's help, because on my own, I am unable to get rid of evil from my life. There is too big risk of destroying something what is positive. I need the conscious that the real power does not come from me, but from God. If we look at the stories of many saints, they took the first step and allowed Christ to lead them. We are so weak and sinful. It may be shocking, why some of the saints, who sometimes were wicked men, were later canonized and beatified. It’s because they believed in God’s power and god rid of the darnel from their hearts with the help of God.

One of a spiritual master used to say that if someone is close to God, he sees the misery of life. The light of Christ makes us better people. But, at the begging, we take the first step. We need your help, Lord.

Jesus Christ gives us that help through the seven sacraments which are the proof of God’s grace. Especially the sacrament of repentance and confession, in which Jesus, through his blood, wipes out our iniquities and sins, giving us strength. This is the real and only way in which we have to bend our knees before God and ask Him to help us to get rid of weed form our souls. 

Unfortunately, many people across the world, also in Gibraltar, reject God and think that they do not  need the sacrament of confession. The result is that a lot of people have neglected, for many years, that sacramental reconciliation and the Holy Communion. 

Saint John Paul II used to say: No one can understand a man without Christ, no one can understand himself without Christ. We need God, to cherish all good things, but throw out, what resists my spiritual life. 

God come to my aid. Amen.

(Mt 13,24-43) 
Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł. A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast? Odpowiedział im: Nieprzyjazny człowiek to sprawił. Rzekli mu słudzy: Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go? A on im odrzekł: Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza. Inną przypowieść im powiedział: Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał na swej roli. Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz gdy wyrośnie, jest większe od innych jarzyn i staje się drzewem, tak że ptaki przylatują z powietrza i gnieżdżą się na jego gałęziach. Powiedział im inną przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystko zakwasiło. To wszystko mówił Jezus tłumom w przypowieściach, a bez przypowieści nic im nie mówił. Tak miało się spełnić słowo Proroka: Otworzę usta w przypowieściach, wypowiem rzeczy ukryte od założenia świata. Wtedy odprawił tłumy i wrócił do domu. Tam przystąpili do Niego uczniowie i prosili Go: Wyjaśnij nam przypowieść o chwaście! On odpowiedział: Tym, który sieje dobre nasienie, jest Syn Człowieczy. Rolą jest świat, dobrym nasieniem są synowie królestwa, chwastem zaś synowie Złego. Nieprzyjacielem, który posiał chwast, jest diabeł; żniwem jest koniec świata, a żeńcami są aniołowie. Jak więc zbiera się chwast i spala ogniem, tak będzie przy końcu świata. Syn Człowieczy pośle aniołów swoich: ci zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego. Kto ma uszy, niechaj słucha!

   Następna niedziela w ciągu roku i kolejna przypowieść Jezusa. Tym razem Chrystus wykorzystuje przypowieść o pszenicy i kąkolu, które rosły razem. To drugie zostało zasiane później przez wroga. Ewangelia po raz kolejny informuje o naszej ludzkiej kondycji, o odwiecznej bitwie między dobrem a złem. Nie możemy stwierdzić, że istnienie każdego człowieka jest systemem zero-jedynkowym, a nasze życie jest białe lub czarne. Rzeczywistość jest bardziej skomplikowana, człowiek ma własne mechanizmy, które się wykluczają i walczą ze sobą. W moim sercu dzieje się wiele skrajności i sprzeczności, przez co moje życie jest tak różne i bardzo często niezrozumiałe.

 Nie można powiedzieć, że ktoś jest doskonały lub całkowicie zły, sytuacja jest bardziej skomplikowana. Czemu? W każdym z nas możemy znaleźć mnóstwo dobrych i pozytywnych rzeczy, ale grzech pierworodny pozostawił widoczny ślad w mojej duszy. Z drugiej strony nie mogę powiedzieć, że człowiek jest całkowicie zły i zdegenerowany.

Podobnie jak w dzisiejszej Ewangelii o pszenicy i kąkolu, stan duszy jest tak skomplikowany, że każdy z nas ma skłonność do dobroci i zła. Punktem wyjścia jest zwalczanie zła, nie niszcząc błogosławieństwa Bożego i pozytywnych rzeczy we mnie. Jeśli ktoś miał doświadczenie z rolnictwem, wie, że nie jest to łatwa praca, wyrzucić chwast, nie uszkadzając dobrego owocu. Słowa Jezusa mogą wywołać reakcję zdziwienia, podczas gdy ludzie chcieli zniszczyć skarbiec. Przykładem tej prawdy jest reakcja właściciela pola, aby zostawić pszenicę i kąkol do żniw, aby nie uszkodzić dobrego owocu.

Jeśli człowiek jest pełen sprzeczności dobra i zła, poddany wielu pokusom, potrzebujemy pomocy Boga. Jeżeli chcę zachować Boży sposób życia, potrzebuję uniżenia przed Bogiem; Chrystusie, pomóżcie mi, bo sam nie jestem w stanie usunąć z siebie zła, nie niszcząc czegoś, co jest pozytywne. Potrzebuję ciągłej świadomości, że ​​prawdziwa moc nie pochodzi ode mnie, ale łaska pochodzi od Boga. Jeśli spojrzymy na historie wielu świętych, to uczynili pierwszy krok, przyznając się Bogu, że są słabi i grzeszni. Może nas to szokować, dlaczego świeci uważali się za grzeszników, skoro zostali kanonizowani i beatyfikowani. Ponieważ wierzyli w moc Boga, a nie w swoje możliwości.

Jeden z duchowych mistrzów mawiał, że jeśli ktoś jest bliżej Bogu, widzi większą nędzę swojego życia, ponieważ został uświęcony blaskiem Chrystusa, i do bycia lepszą osobą. Niemniej na początku muszę zrobić ten pierwszy krok pokory, uznać przed Bogiem; potrzebuję twojej pomocy, o Panie.

Jezus Chrystus daje tę wielką szansę we właściwym czasie, siedem sakramentów, które są strumieniem Bożej łaski. Zwłaszcza sakrament pokuty i spowiedzi, podczas której Jezus swoją krwią zmywa nasze grzechy, dając swoje uświęcenia i siłę w moim sercu. To jest prawdziwy i jedyny sposób, by zgiąć moje kolano przed Bogiem, mówiąc: Mój Panie, potrzebuję twojej interwencji w moim życiu, aby wyplenić grzech z mojej duszy.

Niestety wielu ludzi na całym świecie, na Gibraltarze, odrzuca tą dobroć spowiedzi świętej mówiąc: to nie dla mnie, moje życie duchowe nie jest tak złe, aby potrzebować sakramentu spowiedzi. Takie myślenie powoduje, że wiele osób przez wiele lat zaniedbuje Miłosierdzie Boże w sakramentalnym pojednaniu i tak często w tym samym czasie przyjmuje Komunię Świętą.

Święty Paweł II zwykł mawiać: Nikt nie może zrozumieć człowieka bez Chrystusa, nikt nie może zrozumieć siebie bez Chrystusa. Potrzebujemy Boga, aby pielęgnować wszystkie dobre rzeczy, i wypleniać to co hamuje moje duchowe życie.

Boże, przyjdź mi z pomocą. Amen.

The seed of God's word... Ziarno Bożego Słowa...

In polish below... po polsku, poniżej...

Matthew 13:1-23

A sower went out to sow

Jesus left the house and sat by the lakeside, but such large crowds gathered round him that he got into a boat and sat there. The people all stood on the beach, and he told them many things in parables.

  He said, ‘Imagine a sower going out to sow. As he sowed, some seeds fell on the edge of the path, and the birds came and ate them up. Others fell on patches of rock where they found little soil and sprang up straight away, because there was no depth of earth; but as soon as the sun came up they were scorched and, not having any roots, they withered away. Others fell among thorns, and the thorns grew up and choked them. Others fell on rich soil and produced their crop, some a hundredfold, some sixty, some thirty. Listen, anyone who has ears!’

  Then the disciples went up to him and asked, ‘Why do you talk to them in parables?’ ‘Because’ he replied, ‘the mysteries of the kingdom of heaven are revealed to you, but they are not revealed to them. For anyone who has will be given more, and he will have more than enough; but from anyone who has not, even what he has will be taken away. The reason I talk to them in parables is that they look without seeing and listen without hearing or understanding. So in their case this prophecy of Isaiah is being fulfilled:

You will listen and listen again, but not understand,

see and see again, but not perceive.

For the heart of this nation has grown coarse,

their ears are dull of hearing, and they have shut their eyes,

for fear they should see with their eyes,

hear with their ears,

understand with their heart,

and be converted

and be healed by me.

‘But happy are your eyes because they see, your ears because they hear! I tell you solemnly, many prophets and holy men longed to see what you see, and never saw it; to hear what you hear, and never heard it.

  ‘You, therefore, are to hear the parable of the sower. When anyone hears the word of the kingdom without understanding, the evil one comes and carries off what was sown in his heart: this is the man who received the seed on the edge of the path. The one who received it on patches of rock is the man who hears the word and welcomes it at once with joy. But he has no root in him, he does not last; let some trial come, or some persecution on account of the word, and he falls away at once. The one who received the seed in thorns is the man who hears the word, but the worries of this world and the lure of riches choke the word and so he produces nothing. And the one who received the seed in rich soil is the man who hears the word and understands it; he is the one who yields a harvest and produces now a hundredfold, now sixty, now thirty.’

While we are looking at the readings of the 15^th Sunday of the ordinary time, we may notice, that in the centre of Jesus’ message are God’s words. In the First Reading from the Prophet Isaiah, God says about the effectiveness of His words which are like rain watering ground and plants. The confirmation of it we may find in the Gospel of Matthew, in which Jesus, gives as the parable about the sower. Once again, the symbol of a seed is the compared to God’s words. 

Christ uses that parable to help us to understand His will and teaching. Different types of soil represent different human minds and souls. The rocky ground, thorns and rich soil show us the conditions of our hearts. The first two types are not good types of soil to produce a good fruit. But the rich soil is a symbol of an open and productive heart. 

The lecture of the today’s gospel makes us wonder what is our attitude towards the words of God? Jesus Christ talks to us all the time, His words are like seeds and water from heaven which produce good fruit and make us better people. 

Here we reach the point about the effectiveness of God’s message and His work in our life. Another question is how successful is our private or public prayer. Does it change us? How every Mass transforms us? Does it make us able to follow Jesus? Does coming to a church and experiencing Jesus’ grace make use better people or is it just a normal and unproductive practice?

What kind of soil do I have in my heart? Rocky, plenty of thorns or rich? Every meeting, prayer and sacramental experience can change my life for better if I open my heart to God and His word. The real presence of Jesus fills my soul with good fruits and holiness. 

            I would like share with you one thought of a priest who died this year. He indicated  common hypocrisy. On every Sunday, we say the Hymn of Glory: “For you alone are the Holy One, you alone are the Lord, you alone are the Most High, Jesus Christ.” 

           Using these words, he says, we emphasise, that God is our Lord and King, somebody who is the most precious in our life. But if someone asks us for help, support or at least some good word, we often say: do not bother me, this is not my business, I do not have time for that. 

           While we are looking at Jesus though the perspective of the today’s gospel, we may notice that many people were listening to Christ, but very few understood His words. I want to end my sermon with one more thought. In this year, since March, we had a long period of separation from Sunday’s practices at a church. Instead of that, God invited us to look at ourselves and our lives. It was a great chance to change our society, which is so often selfish. 

           And the last questions today, have we learnt anything during the pandemic time, have we understood anything? Can we say that we are now a better society than before, more companionate and open?

           Amen.

(Mt 13,1-23) 

Tego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. Wnet zebrały się koło Niego tłumy tak wielkie, że wszedł do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu. I mówił im wiele w przypowieściach tymi słowami: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał niektóre [ziarna] padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. Inne padły na miejsca skaliste, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. Inne w końcu padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny. Kto ma uszy, niechaj słucha! Przystąpili do Niego uczniowie i zapytali: Dlaczego w przypowieściach mówisz do nich? On im odpowiedział: Wam dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego, im zaś nie dano. Bo kto ma, temu będzie dodane, i nadmiar mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą również to, co ma. Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że otwartymi oczami nie widzą i otwartymi uszami nie słyszą ani nie rozumieją. Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza: Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie, patrzeć będziecie, a nie zobaczycie. Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie rozumieli: i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił. Lecz szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę, powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli. Wy zatem posłuchajcie przypowieści o siewcy! Do każdego, kto słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu. Takiego człowieka oznacza ziarno posiane na drodze. Posiane na miejsce skaliste oznacza tego, kto słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje; ale nie ma w sobie korzenia, lecz jest niestały. Gdy przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamuje. Posiane między ciernie oznacza tego, kto słucha słowa, lecz troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. Posiane w końcu na ziemię żyzną oznacza tego, kto słucha słowa i rozumie je. On też wydaje plon: jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, inny trzydziestokrotny.

   Czytając Słowo Boże 15 Niedzieli Czasu Zwykłego, możemy zauważyć, że w centrum przesłania Jezusa jest słowo Boże kierowane do ludzi. W pierwszym czytaniu proroka Izajasza Bóg mówi o skuteczności swoich słów, które są jak deszcz podlewający ziemię i rośliny.  Izajasz mówi, że dopóki przesłanie Boże nie osiągnie oczekiwanego rezultatu, to słowo Boga nie powraca do nieba. Potwierdzeniem tej prawdy jest Ewangelia Mateusz, która przekazuje przypowieść o siewcy. 

Chrystus wykorzystuje przypowieść do wyrażenia swojej woli i nauczania. Różne rodzaje gleby opisują ludzkie umysły i dusze. Skalista ziemia, ciernie i bogata gleba przedstawiają ludzką kondycję serca. Pierwsze dwa, bez dobrej ziemi i duchowych cierni, przeszkadzają, aby wydać dobry owoc słowa Chrystusa. Wreszcie, bogata gleba oznacza otwarte serce, które wytwarza owoc stokrotnie, sześćdziesięciokrotnie i trzydziestokrotnie. 

Dzisiejsze czytania stawiają pytanie, jaka jest moja postawa w stosunku do Boga? Jezus Chrystus prowadzi z nami dialog, w każdej chwili jego słowo jest jak to nasienie i woda z nieba, aby wydać więcej dobrych owoców i uczynić nas lepszymi ludźmi.

Rozmyślając o tym, dochodzimy do kulminacyjnego punktu o skuteczności przesłania Bożego i Jego działania w moim życiu. Jak skuteczna jest moja prywatna lub publiczna modlitwa? Czy ona mnie zmienia? Na ile mnie przemienia każda Msza? Jakim człowiekiem jestem wychodząc z kościoła, lepszym doświadczając łaski Jezusa? A może takim samym, ponieważ Msza św. była normalną praktyką i bezproduktywnym spotkaniem. Nie daj Boże gorszym, przepełnionym pychą, że jestem lepszy od innych, ponieważ przyszedłem spotkać Boga?

Oto pytanie, jaką mam glebę mojego serca, skalistą, pełną cierni lub żyzną. Każde spotkanie, modlitwa i doświadczenie sakramentalne powinny zmienić moje życie na lepsze, o ile otworzę swoje serce na Boga i na Jego słowo. Prawdziwa obecność Jezusa napełnia duszę dobrymi owocami i świętością.

Chciałbym podzielić się z wami jedną myślą pewnego księdza, który zmarł w tym roku. Podczas głoszenia homilii wskazał na powszechną hipokryzję. W każdą niedzielę odmawiamy Hymn chwały, werbalizując słowa: „Albowiem tylko Tyś jest święty. * Tylko Tyś jest Panem. * Tylko Tyś Najwyższy, Jezu Chryste ”.

Używając tych słów, podkreślamy, że Bóg jest naszym Panem, Królem i Świętością, kimś najcenniejszym w naszym życiu. Ale w międzyczasie wychodząc z kościoła, jeśli ktoś prosi mnie o pomoc, wsparcie lub przynajmniej dobre słowo, mogę powiedzieć, że nie przejmuję się tym, to nie moja sprawa, nie mam na to czasu, mówiąc wcześniej: Jezus jest moim Panem i Królem, składając pobożnie ręce. 

Obserwując Jezusa w dzisiejszej Ewangelii, możemy zauważyć, że wiele osób słuchało Go, ale bardzo niewielu poznało jego słowa. Pragnę zakończyć moje kazanie jedną myślą. W tym roku od marca mieliśmy długi rekolekcje i Wielki Post od Boga. Zaproszenie od Boga koncentrowało się na pracy, aby spojrzeć na siebie, kim jestem, jak wygląda moje życie. Jezus Chrystus nawiązał ze mną długi dialog. Była to wielka szansa na zmianę naszego społeczeństwa, które było tak często samolubne i skoncentrowane na sobie.

I ostatnie pytania, czy nauczyliśmy się czegoś w czasie pandemii, czy coś zrozumieliśmy? Czy możemy powiedzieć, że jesteśmy lepszym społeczeństwem niż wtedy, wcześniej?

Odpowiedź jest w moim ręku. Amen.

Simplicity... Prostota...

in polish below... po polsku, poniżej...

Matthew 11:25-30

You have hidden these things from the wise and revealed them to little children

Jesus exclaimed, ‘I bless you, Father, Lord of heaven and of earth, for hiding these things from the learned and the clever and revealing them to mere children. Yes, Father, for that is what it pleased you to do. Everything has been entrusted to me by my Father; and no one knows the Son except the Father, just as no one knows the Father except the Son and those to whom the Son chooses to reveal him.

  ‘Come to me, all you who labour and are overburdened, and I will give you rest. Shoulder my yoke and learn from me, for I am gentle and humble in heart, and you will find rest for your souls. Yes, my yoke is easy and my burden light.’

   “I bless you, Father, Lord of heaven and of earth, for hiding these things from the learned and the clever and revealing them to mere children. Yes, Father, for that is what it pleased you to do”. 

Why does Jesus compare disciples to children? The tactics of Christ is very clear: the way of thinking and an attitude of a child is very simple and honest. Sometimes, when we ask a child about something, we may notice the simplicity and accuracy of the answer. 

So often we cannot understand God. It seems to us that God is far and His teaching is beyond our reach. Why? This question is leading us to the main point. Sometimes we pretend that we are somebody else. Very often we want to imitate some other people, we act as skilful philosophers before God and thus that we lose our real face. Many people are worried only about themselves, they want to change the God’s law in the name of modernity.

It is nowadays quite common, but at the same time deprives us from our humanity. We want to treat God like a partner, but Jesus says: if you want to know my Father, be like children - simple, honest and full of trust in God. 

We cannot be intelligent like God. If a man wants to be like God, or sometimes even better than Him, the results are very mere. It is easy to create a new teaching, which is completely on the contrary to the Gospel. 

We need child’s confidence and simplicity to find Jesus. Christ’s words do not leave any illusion, only people of humility can reach the God’s Kingdom. Our Saviour says: “Let your ‘Yes’ mean ‘Yes,’ and your ‘No’ mean ‘No”. Mt 5,37. 

Jesus Christ, make my heart and mind simple and humble. Amen. 

(Mt 11,25-30) 
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić. Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie.

   „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie”.

Dlaczego Jezus porównuje uczniów do dzieci? Taktyka Chrystusa jest bardzo jasna, myślenie i postawa dziecka jest bardzo prosta, uczciwa i pozbawiona kłamstwa. Czasami, jeśli pytamy dziecko o coś, możemy zauważyć prostotę i dokładność odpowiedzi.

Tak często jesteśmy rozdrażnieni, że nie możemy zrozumieć Boga, wydaje nam się, że Bóg jest daleko, a jego nauczanie jest poza naszym zasięgiem. Czemu? To pytanie prowadzi nas do sedna, ponieważ naśladuję kogoś, kim nie jestem. Bardzo często człowiek chce udawać przed Bogiem bardzo inteligentną osobę, dobrego i zręcznego filozofa, tracąc prawdziwe oblicze. Wielu ludzi dąży do zmiany prawa Bożego w imię nowoczesności.

Ta droga jest dość popularna i powszechna, ale pozbawiona prawdziwego doświadczenia Boga. Chcemy traktować Boga jak partnera na równi, ale Jezus mówi, jeśli chcesz poznać mojego Ojca w prawdzie, bądź jak dziecko, proste, uczciwe, ufające Bogu.

Nie możemy być tak inteligentni jak Bóg.  Jego mądrość przewyższa nasz umysł. Jeśli człowiek chce być jak Bóg, to prowadzi do postrzegania Chrystusa, które jest całkowicie sprzeczne z Ewangelią.

Potrzebujemy przejrzystości i prostoty dziecka, aby otrzymać dar Jezusa w pełni. Słowa Chrystusa nie pozostawiają złudzeń, tylko ludzie z pokorą mogą osiągnąć Królestwo Boże. Nasz Zbawiciel mówi: „Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi”. Mt 5,37.

Jezu Chryste, uczyń moje serce i umysł prostym i pokornym. Amen.