Lazarus, come out… Łazarzu powstań...

(In polish, below… po polsku poniżej…)

John 11:1-45

I am the resurrection and the life

There was a man named Lazarus who lived in the village of Bethany with the two sisters, Mary and Martha, and he was ill. It was the same Mary, the sister of the sick man Lazarus, who anointed the Lord with ointment and wiped his feet with her hair. The sisters sent this message to Jesus, ‘Lord, the man you love is ill.’ On receiving the message, Jesus said, ‘This sickness will end not in death but in God’s glory, and through it the Son of God will be glorified.’

  Jesus loved Martha and her sister and Lazarus, yet when he heard that Lazarus was ill he stayed where he was for two more days before saying to the disciples, ‘Let us go to Judaea.’ The disciples said, ‘Rabbi, it is not long since the Jews wanted to stone you; are you going back again?’ Jesus replied:

‘Are there not twelve hours in the day?

A man can walk in the daytime without stumbling

because he has the light of this world to see by;

but if he walks at night he stumbles,

because there is no light to guide him.’

He said that and then added, ‘Our friend Lazarus is resting, I am going to wake him.’ The disciples said to him, ‘Lord, if he is able to rest he is sure to get better.’ The phrase Jesus used referred to the death of Lazarus, but they thought that by ‘rest’ he meant ‘sleep’, so Jesus put it plainly, ‘Lazarus is dead; and for your sake I am glad I was not there because now you will believe. But let us go to him.’ Then Thomas – known as the Twin – said to the other disciples, ‘Let us go too, and die with him.’

  On arriving, Jesus found that Lazarus had been in the tomb for four days already. Bethany is only about two miles from Jerusalem, and many Jews had come to Martha and Mary to sympathise with them over their brother. When Martha heard that Jesus had come she went to meet him. Mary remained sitting in the house. Martha said to Jesus, ‘If you had been here, my brother would not have died, but I know that, even now, whatever you ask of God, he will grant you.’ ‘Your brother’ said Jesus to her ‘will rise again.’ Martha said, ‘I know he will rise again at the resurrection on the last day.’ Jesus said:

‘I am the resurrection and the life.

If anyone believes in me, even though he dies he will live,

and whoever lives and believes in me will never die.

Do you believe this?’

‘Yes, Lord,’ she said ‘I believe that you are the Christ, the Son of God, the one who was to come into this world.’

  When she had said this, she went and called her sister Mary, saying in a low voice, ‘The Master is here and wants to see you.’ Hearing this, Mary got up quickly and went to him. Jesus had not yet come into the village; he was still at the place where Martha had met him. When the Jews who were in the house sympathising with Mary saw her get up so quickly and go out, they followed her, thinking that she was going to the tomb to weep there.

  Mary went to Jesus, and as soon as she saw him she threw herself at his feet, saying, ‘Lord, if you had been here, my brother would not have died.’ At the sight of her tears, and those of the Jews who followed her, Jesus said in great distress, with a sigh that came straight from the heart, ‘Where have you put him?’ They said, ‘Lord, come and see.’ Jesus wept; and the Jews said, ‘See how much he loved him!’ But there were some who remarked, ‘He opened the eyes of the blind man, could he not have prevented this man’s death?’ Still sighing, Jesus reached the tomb: it was a cave with a stone to close the opening. Jesus said, ‘Take the stone away.’ Martha said to him, ‘Lord, by now he will smell; this is the fourth day.’ Jesus replied, ‘Have I not told you that if you believe you will see the glory of God?’ So they took away the stone. Then Jesus lifted up his eyes and said:

‘Father, I thank you for hearing my prayer.

I knew indeed that you always hear me,

but I speak for the sake of all these who stand round me,

so that they may believe it was you who sent me.’

When he had said this, he cried in a loud voice, ‘Lazarus, here! Come out!’ The dead man came out, his feet and hands bound with bands of stuff and a cloth round his face. Jesus said to them, ‘Unbind him, let him go free.’

  Many of the Jews who had come to visit Mary and had seen what he did believed in him

The Fifth Sunday of Lent takes us to Bethany, which was a special place for Christ. Jesus as real Man and God, he had own friends, and those people, who were friendly to him. One of these places was Bethany, when lived his friends, Lazarus, Martha and Maria. According to the Gospel of Matthew, it was the place, where Christ was anointed for his Passion and Death.

The author of the Gospel, John repots, that Jesus got to know, that his friends is ill. Jesus went to wake to life his friend, Lazarus. This work and situation were pretty emotional.   

The arrival of Jesus to Bethania was a next opportunity to reveal the power of God.  

Let try to think dipper about the fragment of John’s Gospel. For sure, the healing and resurrection had great meaning from the human point of view, but Jesus’ work had really spiritual meaning. Jesus is saying: “Lazarus here! Come out”. This cry of him it means, Lazarus get up from physical death, but this is my desire, be risen from your weaknesses and sins. Be reborn spiritually. 

We must be aware, that Christ wanted to wake his up from the spiritual lethargy to real life with God. The whole Lenten Journey, it’s the invitation of God, to be reborn spiritually. Jesus is calling me, get up from your old life, and live of God’s grace. I am willing to make you a new man, freed of iniquities and sins. But you need carriage to say; yes Lord, I want to break up with my past life and become a new creation.  Jesus Christ expresses, that the new people will be reborn from the water and Holy Spirit, through his Death and Resurrection. This invitation of Christ is still actual. Have carriage, says the Lord. 

Reading about this story, we may put a question. For what Christ had raised Lazarus, if he had to die again. That’s a good question, he died later, because of the consequences of the original sins. The life of all people is limited in this earthly world. 

But the answer is hidden and fulfilled in Jesus and his Salvation. As we know, we are included into his Death and Resurrection by our Baptism. The situation with Jesus and Lazarus is oriented to Eternal Life. 

Christ is saying, wake up, get up form your spiritual death to new life in my Kingdom. Try to change your life trough spiritual effort, reaching for the gift of conversion and reconciliation with God, take your work to change your thinking and focus on that what is the most important in your life, faith and  living relationship to God. 

Here, everything is temporal, passing, the only His Kingdom lasts for ever. 

Let us try to think and meditate about it, now and when we will approach to the Holy Week and Easter. For sure, this time will be different from others in the past, because of many circumstances, which we deal with. Jesus speaks out to Martha: “I am the Resurrection and Life, whoever believes in me, he will never die”.

Master is calling me up, be spiritually recovered, to achieve eternal life, when not death reigns but the real life, Jesus Christ. Amen. 

(J 11, 1-45)
Był pewien chory, Łazarz z Betanii, ze wsi Marii i jej siostry, Marty. Maria zaś była tą, która namaściła Pana olejkiem i włosami swoimi otarła Jego nogi. Jej to brat, Łazarz, chorował. Siostry zatem posłały do Niego wiadomość: "Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz". Jezus, usłyszawszy to, rzekł: "Choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej, aby dzięki niej Syn Boży został otoczony chwałą". A Jezus miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza. Gdy posłyszał o jego chorobie, pozostał przez dwa dni tam, gdzie przebywał. Dopiero potem powiedział do swoich uczniów: "Chodźmy znów do Judei". Rzekli do Niego uczniowie: "Rabbi, dopiero co Żydzi usiłowali Cię ukamienować i znów tam idziesz?" Jezus im odpowiedział: "Czyż dzień nie liczy dwunastu godzin? Jeśli ktoś chodzi za dnia, nie potyka się, ponieważ widzi światło tego świata. Jeżeli jednak ktoś chodzi w nocy, potknie się, ponieważ brak mu światła". To powiedział, a następnie rzekł do nich: "Łazarz, przyjaciel nasz, zasnął, lecz idę go obudzić". Uczniowie rzekli do Niego: "Panie, jeżeli zasnął, to wyzdrowieje". Jezus jednak mówił o jego śmierci, a im się wydawało, że mówi o zwyczajnym śnie. Wtedy Jezus powiedział im otwarcie: "Łazarz umarł, ale raduję się, że Mnie tam nie było, ze względu na was, abyście uwierzyli. Lecz chodźmy do niego". A Tomasz, zwany Didymos, rzekł do współuczniów: "Chodźmy także i my, aby razem z Nim umrzeć". Kiedy Jezus tam przybył, zastał Łazarza już od czterech dni spoczywającego w grobie. A Betania była oddalona od Jerozolimy około piętnastu stadiów. I wielu Żydów przybyło przedtem do Marty i Marii, aby je pocieszyć po utracie brata. Kiedy więc Marta dowiedziała się, że Jezus nadchodzi, wyszła Mu na spotkanie. Maria zaś siedziała w domu. Marta więc rzekła do Jezusa: "Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Lecz i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o cokolwiek byś prosił Boga". Rzekł do niej Jezus: "Brat twój zmartwychwstanie". Marta Mu odrzekła: "Wiem, że powstanie z martwych w czasie zmartwychwstania w dniu ostatecznym". Powiedział do niej Jezus: "Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, to choćby umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?" Odpowiedziała Mu: "Tak, Panie! Ja mocno wierzę, że Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat". Gdy to powiedziała, odeszła i przywołała ukradkiem swoją siostrę, mówiąc: "Nauczyciel tu jest i woła cię". Skoro zaś tamta to usłyszała, wstała szybko i udała się do Niego. Jezus zaś nie przybył jeszcze do wsi, lecz był wciąż w tym miejscu, gdzie Marta wyszła Mu na spotkanie. Żydzi, którzy byli z nią w domu i pocieszali ją, widząc, że Maria szybko wstała i wyszła, udali się za nią, przekonani, że idzie do grobu, aby tam płakać. A gdy Maria przyszła na miejsce, gdzie był Jezus, ujrzawszy Go, padła Mu do nóg i rzekła do Niego: "Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł". Gdy więc Jezus zobaczył ją płaczącą i płaczących Żydów, którzy razem z nią przyszli, wzruszył się w duchu, rozrzewnił i zapytał: "Gdzie go położyliście?" Odpowiedzieli Mu: "Panie, chodź i zobacz!" Jezus zapłakał. Żydzi więc mówili: "Oto jak go miłował!" Niektórzy zaś z nich powiedzieli: "Czy Ten, który otworzył oczy niewidomemu, nie mógł sprawić, by on nie umarł?" A Jezus, ponownie okazując głębokie wzruszenie, przyszedł do grobu. Była to pieczara, a na niej spoczywał kamień. Jezus powiedział: "Usuńcie kamień!" Siostra zmarłego, Marta, rzekła do Niego: "Panie, już cuchnie. Leży bowiem od czterech dni w grobie". Jezus rzekł do niej: "Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą?" Usunięto więc kamień. Jezus wzniósł oczy do góry i rzekł: "Ojcze, dziękuję Ci, że Mnie wysłuchałeś. Ja wiedziałem, że Mnie zawsze wysłuchujesz. Ale ze względu na otaczający Mnie tłum to powiedziałem, aby uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś". To powiedziawszy, zawołał donośnym głosem: "Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!" I wyszedł zmarły, mając nogi i ręce przewiązane opaskami, a twarz jego była owinięta chustą. Rzekł do nich Jezus: "Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić". Wielu zatem spośród Żydów przybyłych do Marii, ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego.

   Piąta Niedziela Wielkiego Postu zabiera nas do Betanii, która była szczególnym miejscem dla Chrystusa. Jezus jako prawdziwy człowiek i Bóg, miał własnych przyjaciół i tych ludzi, którzy byli dla niego przyjaźni. Jednym z tych miejsc była Betania, gdzie żyli jego przyjaciele, Łazarz, Marta i Maria. Według Ewangelii Mateusza było to miejsce, w którym Chrystus został namaszczony przed swoją męką i śmiercią.

Autor Ewangelii, Jan pisze, że ​​Jezus dowiedział się o Jego przyjacielu, który nie żyje. Interesujące jest to, że Syn Boży leczył i wskrzeszał tych ludzi, których nie znali wcześniej. Tym razem Jezus przywrócił do życia swojego przyjaciela Łazarza, którego kochał. To wydarzenie i sytuacja były na wskroś emocjalne. 

Przybycie Jezusa do Betanii było kolejną okazją do objawienia mocy Boga.

 Z pewnością uzdrowienie miało wielkie znaczenie z ludzkiego punktu widzenia, ale czyn Jezusa posiadał naprawdę duchowe znaczenie. Jezus mówi: „Łazarz wstań! Wyjdź.” To jego wołanie oznacza, wstań z fizycznej śmierci, alecz  moim pragnieniem, jest powstastanie z własnych słabości i grzechów, by odrodzić się duchowo.

Musimy mieć świadomość, że Chrystus chciał obudzić Łazarza  z duchowego letargu do prawdziwego życia z Bogiem. To jedno z największych przesłań dzisiejszej Ewangelii. Cała wielkopostna droga jest zaproszeniem Boga, aby odrodzić się duchowo. Jezus wzywa mnie, powstań ze starego życia, porzuć swoje poprzednie przyzwyczajenia i żyj łaską Boga. Jezus mówi, Jestem gotów uczynić cię nowym człowiekiem, wolnym od niegodziwości i grzechów. Potrzebna jest twoja wola; tak, Panie, chcę zerwać z poprzednim życiem i stać się nowym stworzeniem. Jezus Chrystus podkreśla, że ​​nowy lud odrodzi się z wody i Ducha Świętego, poprzez Jego śmierć i zmartwychwstanie. To zaproszenie Chrystusa jest nadal aktualne. Miejcie odwagę, mówi Pan.

Czytając o tej historii, pojawia się pytanie.  Po co Chrystus wskrzesił Łazarza, który musiał umrzeć ponownie. To dobre pytanie, ponieważ on zmarł powtórnie  z powodu konsekwencji grzechu pierworodnego. Życie wszystkich ludzi jest ograniczone w tym ziemskim świecie.

Ale odpowiedź jest ukryta w Jezusie Chrystusie i Jego Zbawieniu. Jak wiemy, jesteśmy włączeni w Jego Śmierć i Zmartwychwstanie przez nasz chrzest. Sytuacja z Jezusem i Łazarzem jest ukierunkowana na Życie Wieczne.

Chrystus mówi: obudź się, wstań z duchowej śmierci do nowego życia w moim Królestwie. Staraj się zmieniać swoje życie poprzez wysiłek duchowy, sięgając po dar nawrócenia i pojednania z Bogiem, podejmuj wysiłki, aby zmienić swoje myślenie i skup się na tym, co najważniejsze w twoim życiu, na wierze i żywej relacji z Bogiem.

Tutaj wszystko jest przemijające, jedynie Jego Królestwo trwa na wieki.

Spróbujmy o tym pomyśleć  teraz i w  zbliżającym się Wielkiem Tygodniu i Wielkanocy. Na pewno ten czas będzie różnił się od innych w przeszłości z powodu wielu okoliczności, z którymi mamy do czynienia. Jezus mówi do Marty: „ Ja Jestem Zmartwychwstaniem i Życiem, ktokolwiek we mnie wierzy, nie umrze na wieki”.

Mistrz woła, podejmij kroki ku duchowemu odrodzeniu, abyś osiągnął życie wieczne, gdy nie króluje śmierć, ale prawdziwe życie w Chrystusie. Amen.

The Annunciantion Of the Lord… Zwiastowanie Pańskie...

In polish, below- po polsku, poniżej….

Luke 1:26-38

'I am the handmaid of the Lord'

The angel Gabriel was sent by God to a town in Galilee called Nazareth, to a virgin betrothed to a man named Joseph, of the House of David; and the virgin’s name was Mary. He went in and said to her, ‘Rejoice, so highly favoured! The Lord is with you.’ She was deeply disturbed by these words and asked herself what this greeting could mean, but the angel said to her, ‘Mary, do not be afraid; you have won God’s favour. Listen! You are to conceive and bear a son, and you must name him Jesus. He will be great and will be called Son of the Most High. The Lord God will give him the throne of his ancestor David; he will rule over the House of Jacob for ever and his reign will have no end.’ Mary said to the angel, ‘But how can this come about, since I am a virgin?’ ‘The Holy Spirit will come upon you’ the angel answered ‘and the power of the Most High will cover you with its shadow. And so the child will be holy and will be called Son of God. Know this too: your kinswoman Elizabeth has, in her old age, herself conceived a son, and she whom people called barren is now in her sixth month, for nothing is impossible to God.’ ‘I am the handmaid of the Lord,’ said Mary ‘let what you have said be done to me.’ And the angel left her.

My apoligies for any grammar mistake. 

  

 Today along the world, with the Mother of Church, we celebrate the solemn day of the Annunciation of The Lord. This feast has become the beginning of our Redemption. Reading the Gospel of Luke, we may notice the scene, when Archangel Gabriel announces the message of God to Mary, the wife of Saint Joseph. Within of this conversation emerges Mary’s yes: “‘I am the handmaid of the Lord,’ said Mary ‘let what you have said be done to me”.

Mary is saying, I want to serve to God. We need to understand, that decision was not an easy, because Mary has been married to Joseph, already. But the angels’ revelation was much more important than her plans. 

Thank of her “yes”, Jesus was conceived in the womb of Mary. As we say in the Creed, He became man, one of us. This situation marks the celebration of Christ’s Nativity in 9 months. 

A couple days ago, one priest wrote on his blog (not me 😀); staying at home, God has prepared and invited us for the individualistic retreats. For many years we participated in spiritual meditations and reflections. Now Jesus Christ is inviting us. It is a good time, when we have more for prayer and meditation, to participate in this God’s teaching.

This is a possibility to contemplate the mystery of Christ’s Annunciation. Somebody told me, God is working in a mysterious way. Yes, he became one of us, showing, that the Passion and Resurrection of him will go through man. Jesus exalted our human life and gave God’s divinity and identity for us. 

Every man is relevant for God, and me and you are inscribed into his work and plan of Revelation. Everyone has own place and part in Jesus’ work, proclaiming the Good News of his Passion and Resurrection.

Jesus welcomes us to do that, every day.

And Mary, she teaches us the attitude of Christian mercy and love. She’s got the Son of God in her womb. She is ready to work with God and others. Her behaviour was plenty of love.  She was to visit Elizabeth in need.

In this time of trying, we can do the same. It is a good occasion to show Christian love and support. We have a lot of free time for prayer, work at home, but this is the time to be generous to my neighbours. It is a good idea, to make a call to my relatives and other people, asking, do you need anything? We may send a message, e-mail, just to say, hello or how are you. Very simple things, but big meaning. In this way we can build a real community, supporting each other. 

Jesus Christ, real God and man, help us, to be able to become a better Christians, imitating your real face of sacrifice. Amen.

(Łk 1, 26-38) 
Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”. Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. Na to rzekła Maryja: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!” Wtedy odszedł od Niej anioł.

Dzisiaj na całym świecie, wraz z Matką Kościołem, obchodzimy Uroczysty Dnia Zwiastowania Pańskiego. Święto to stało się początkiem naszego Odkupienia. Czytając Ewangelię Łukasza, możemy zauważyć scenę, w której Archanioł Gabriel ogłasza Boże przesłanie Maryi, żonie świętego Józefa. W czasie tej rozmowy wyłania się odpowiedź Maryi: „Oto ja Służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego". 

Maryja mówi: Chcę służyć Bogu. Musimy zrozumieć, że decyzja ta nie była łatwa, ponieważ Maryja była już żoną Józefa. Mimo wszystko, objawienie Anioła było znacznie ważniejsze niż jej plany.

Dzięki Jej „tak” Jezus został poczęty w łonie Maryi. Jak mówimy w Credo, On stał się człowiekiem, Jednym z nas. Ta sytuacja oznacza świętowanie Narodzenia Chrystusa za 9 miesięcy.

Kilka dni temu jeden kapłan napisał na swoim blogu (nie ja😀); pozostając w domu, Bóg przygotował i zaprosił nas na indywidualistyczne rekolekcje. Robiliśmy to sami wcześniej. Teraz Jezus Chrystus nas zaprasza. To dobry moment, kiedy mamy więcej czasu na modlitwę i medytację, aby uczestniczyć w refleksjach przygotowanych przez  Boga.

To dobra możliwość kontemplacji tajemnicy Zwiastowania Chrystusa. Ktoś mi powiedział, że Bóg działa w tajemniczy sposób. Tak On działa, stał się jednym z nas, pokazując, że Jego Męka i Zmartwychwstanie przejdą przez człowieczeństwo. Jezus wywyższył nasze ludzkie życie i dał nam boskość i tożsamość Boga.

Każdy człowiek nie jest bez znaczenia dla Boga, ale ja i ty jesteście wpisani w jego dzieło i plan Zabawienia. Każdy ma swoje miejsce i udział w Zwiastowaniu Jezusa,  w głoszeniu Dobrej Nowiny, Męki i Zmartwychwstania Naszego Pana.

Jezus przyjmuje nas każdego dnia.

 A Maryja. Matka Boża uczy nas postawy chrześcijańskiego miłosierdzia i miłości. Nosi Syna Bożego w swoim łonie. Jej zachowanie było pełne miłości, odwiedzając Eliżbietę w potrzebie.

W tym czasie możemy uczynić to samo. To dobra okazja, aby pokazać chrześcijańską miłość i wsparcie. Mamy dużo wolnego czasu na modlitwę, pracę w domu, by poprostu  być hojnym dla moich sąsiadów. To dobry pomysł, aby zadzwonić do moich krewnych i innych osób, pytając, czy czegoś potrzebujesz? Możemy wysłać wiadomość, e-mail, żeby powiedzieć cześć, jak się masz. Bardzo proste rzeczy o dużym znaczeniu. W ten sposób możemy zbudować prawdziwą społeczność, wspierającą się nawzajem.

Jezusie Chrystusie, prawdziwy Boże i człowieku, pomóż nam, abyśmy stali się lepszymi chrześcijanami, naśladując twoje prawdziwe oblicze ofiary i poświęcenia. Amen.

Czas próby… Time of trial...

IV Niedziela Wielkiego Postu

IV Sunday of Lent (in english, below…)

(J 9, 1-41) 

Jezus, przechodząc, ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: "Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomy – on czy jego rodzice?" Jezus odpowiedział: "Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale stało się tak, aby się na nim objawiły sprawy Boże. Trzeba nam pełnić dzieła Tego, który Mnie posłał, dopóki jest dzień. Nadchodzi noc, kiedy nikt nie będzie mógł działać. Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata". To powiedziawszy, splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: "Idź, obmyj się w sadzawce Siloam" – co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił, widząc. A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: "Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?" Jedni twierdzili: "Tak, to jest ten", a inni przeczyli: "Nie, jest tylko do tamtego podobny". On zaś mówił: "To ja jestem". Mówili więc do niego: "Jakżeż oczy ci się otworzyły?" On odpowiedział: "Człowiek, zwany Jezusem, uczynił błoto, pomazał moje oczy i rzekł do mnie: „Idź do sadzawki Siloam i obmyj się”. Poszedłem więc, obmyłem się i przejrzałem". Rzekli do niego: "Gdzież On jest?" Odrzekł: "Nie wiem". Zaprowadzili więc tego człowieka, niedawno jeszcze niewidomego, do faryzeuszów. A tego dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał. Powiedział do nich: "Położył mi błoto na oczy, obmyłem się i widzę". Niektórzy więc spośród faryzeuszów rzekli: "Człowiek ten nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu". Inni powiedzieli: "Ale w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki?" I powstał wśród nich rozłam. Ponownie więc zwrócili się do niewidomego: "A ty, co o Nim mówisz, jako że ci otworzył oczy?" Odpowiedział: "To prorok". Żydzi jednak nie uwierzyli, że był niewidomy i że przejrzał, aż przywołali rodziców tego, który przejrzał; i wypytywali ich, mówiąc: "Czy waszym synem jest ten, o którym twierdzicie, że się niewidomy urodził? W jaki to sposób teraz widzi?" Rodzice zaś jego tak odpowiedzieli: "Wiemy, że to jest nasz syn i że się urodził niewidomy. Nie wiemy, jak się to stało, że teraz widzi; nie wiemy także, kto mu otworzył oczy. Zapytajcie jego samego, ma swoje lata, będzie mówił sam za siebie". Tak powiedzieli jego rodzice, gdyż bali się Żydów. Żydzi bowiem już postanowili, że gdy ktoś uzna Jezusa za Mesjasza, zostanie wyłączony z synagogi. Oto dlaczego powiedzieli jego rodzice: "Ma swoje lata, jego samego zapytajcie". Znowu więc przywołali tego człowieka, który był niewidomy, i rzekli do niego: "Oddaj chwałę Bogu. My wiemy, że człowiek ten jest grzesznikiem". Na to odpowiedział: "Czy On jest grzesznikiem, tego nie wiem. Jedno wiem: byłem niewidomy, a teraz widzę". Rzekli więc do niego: "Cóż ci uczynił? W jaki sposób otworzył ci oczy?" Odpowiedział im: "Już wam powiedziałem, a wy nie słuchaliście. Po co znowu chcecie słuchać? Czy i wy chcecie zostać Jego uczniami?" Wówczas go obrzucili obelgami i rzekli: "To ty jesteś Jego uczniem, a my jesteśmy uczniami Mojżesza. My wiemy, że Bóg przemówił do Mojżesza. Co do Niego zaś, to nie wiemy, skąd pochodzi". Na to odpowiedział im ów człowiek: "W tym wszystkim dziwne jest to, że wy nie wiecie, skąd pochodzi, a mnie oczy otworzył. Wiemy, że Bóg nie wysłuchuje grzeszników, ale wysłuchuje każdego, kto jest czcicielem Boga i pełni Jego wolę. Od wieków nie słyszano, aby ktoś otworzył oczy niewidomemu od urodzenia. Gdyby ten człowiek nie był od Boga, nie mógłby nic uczynić". Rzekli mu w odpowiedzi: "Cały urodziłeś się w grzechach, a nas pouczasz?" I wyrzucili go precz. Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go, rzekł do niego: "Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?" On odpowiedział: "A któż to jest, Panie, abym w Niego uwierzył?" Rzekł do niego Jezus: "Jest nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie". On zaś odpowiedział: "Wierzę, Panie!" i oddał Mu pokłon. A Jezus rzekł: "Przyszedłem na ten świat, aby przeprowadzić sąd, żeby ci, którzy nie widzą, przejrzeli, a ci, którzy widzą, stali się niewidomymi". Usłyszeli to niektórzy faryzeusze, którzy z Nim byli, i rzekli do Niego: "Czyż i my jesteśmy niewidomi?" Jezus powiedział do nich: "Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: „Widzimy”, grzech wasz trwa nadal".

   Czwarta niedziela Wielkiego Postu przedstawia nam obszerny rozdział Ewangelii Jana. Jezus Chrystus spotyka na swojej drodze ślepca, który był chory od początku swojego życia. To spotkanie było bardzo ważne, ponieważ spotyka kogoś, kto pokonał jego ślepotę, Chrystusa.

Cała historia przyczyniła się do objawienia mocy Bożej. Zauważmy, kiedy Jezus i Apostołowie spotkali niewidomego, ci drudzy zadali pytanie Chrystusowi, Nauczycielu, kto popełnił grzech, jego rodzicom czy on. Odpowiedź Jezusa była bardzo jasna, nikt nie zgrzeszył, ale ta sytuacja jest okazją do objawienia chwały i mocy Boga. Oczywiście, uzdrowienie fizyczne było bardzo potrzebne temu człowiekowi, aby poczuć się lepiej, ale prymat tego wydarzenia ma boskość i duchowe oddziałowywanie Jezusa.

Jezus Chrystus jest światłością świata, który świeca nasz umysł i serce. To uzdrowienie człowieka ma wielkie wewnętrzne znaczenie. Zbawiciel chce oświecić duszę i wnętrze człowieka. Jego światło daje prawdziwą jasność i dzięki temu możemy lepiej postrzegać codzienne życie w prawdzie. Jezus przez swoje oświecenie czyni nas mądrymi i rozważnymi ludźmi. Tak często z jego serca świeci prawda, która zdejmuje łuski z duchowego wzroku, aby widzieć wyraźnie.

Dzięki niemu jesteśmy w stanie rozpoznać znaki tego czasu, szczególnie teraz. Bóg chce nam o czymś powiedzieć, nie chce karać, ale pragnie, abyśmy zrozumieli znaki czasu i wydarzeń towarzyszącym im. Jezus mówi, staraj się odnaleść Bożą madrość i przesłanie. Miej odwagę zadać sobie pytanie, gdzie jest Bóg w moim życiu, jakie miejsce zajmuje w nim? Jak wygląda moja moralność? Czy Chrystus jest w moim sercu czy na marginesie codziennego życia?

 Bóg pyta, jakie są teraz twoje priorytety i wartości?

Oczywiście, Bóg szanuje naszą wolność  i możemy zareagować jak Faryzeusze z  dzisiejszej Ewangelii, który odrzucił światło Jezusa, wątpiąc, że Jezus jest Mesjaszem. Chrystus nazywa ich, ślepcami.

 Dziś człowiek może powiedzieć, że okoliczności te są wynikiem zbieżności wydarzeń, wielu czynników i niczego więcej. A Bóg może być wciąż poza marginesem ludzkiego życia. I wszystko wróci do normy, tak jak było to  kilka tygodni wcześniej. Takie podejście oznacza brak refleksji i ignorancję. 

Módlmy się w tym trudnym momencie, abyśmy mogli otworzyć nasz duchowy wzrok na Boże światło i wykorzystać te okoliczności, aby mocniej rozwinąć swoje życie wewnętrzne z Bogiem. Amen.

John 9:1-41

The blind man went off and washed himself, and came away with his sight restored

As Jesus went along, he saw a man who had been blind from birth. His disciples asked him, ‘Rabbi, who sinned, this man or his parents, for him to have been born blind?’ ‘Neither he nor his parents sinned,’ Jesus answered ‘he was born blind so that the works of God might be displayed in him.

‘As long as the day lasts

I must carry out the work of the one who sent me;

the night will soon be here when no one can work.

As long as I am in the world

I am the light of the world.’

Having said this, he spat on the ground, made a paste with the spittle, put this over the eyes of the blind man, and said to him, ‘Go and wash in the Pool of Siloam’ (a name that means ‘sent’). So the blind man went off and washed himself, and came away with his sight restored.

  His neighbours and people who earlier had seen him begging said, ‘Isn’t this the man who used to sit and beg?’ Some said, ‘Yes, it is the same one.’ Others said, ‘No, he only looks like him.’ The man himself said, ‘I am the man.’ So they said to him, ‘Then how do your eyes come to be open?’ ‘The man called Jesus’ he answered ‘made a paste, daubed my eyes with it and said to me, “Go and wash at Siloam”; so I went, and when I washed I could see.’ They asked, ‘Where is he?’ ‘I don’t know’ he answered.

  They brought the man who had been blind to the Pharisees. It had been a sabbath day when Jesus made the paste and opened the man’s eyes, so when the Pharisees asked him how he had come to see, he said, ‘He put a paste on my eyes, and I washed, and I can see.’ Then some of the Pharisees said, ‘This man cannot be from God: he does not keep the sabbath.’ Others said, ‘How could a sinner produce signs like this?’ And there was disagreement among them. So they spoke to the blind man again, ‘What have you to say about him yourself, now that he has opened your eyes?’ ‘He is a prophet’ replied the man. However, the Jews would not believe that the man had been blind and had gained his sight, without first sending for his parents and asking them, ‘Is this man really your son who you say was born blind? If so, how is it that he is now able to see?’ His parents answered, ‘We know he is our son and we know he was born blind, but we do not know how it is that he can see now, or who opened his eyes. He is old enough: let him speak for himself.’ His parents spoke like this out of fear of the Jews, who had already agreed to expel from the synagogue anyone who should acknowledge Jesus as the Christ. This was why his parents said, ‘He is old enough; ask him.’

  So the Jews again sent for the man and said to him, ‘Give glory to God! For our part, we know that this man is a sinner.’ The man answered, ‘I don’t know if he is a sinner; I only know that I was blind and now I can see.’ They said to him, ‘What did he do to you? How did he open your eyes?’ He replied, ‘I have told you once and you wouldn’t listen. Why do you want to hear it all again? Do you want to become his disciples too?’ At this they hurled abuse at him: ‘You can be his disciple,’ they said ‘we are disciples of Moses: we know that God spoke to Moses, but as for this man, we do not know where he comes from.’ The man replied, ‘Now here is an astonishing thing! He has opened my eyes, and you don’t know where he comes from! We know that God doesn’t listen to sinners, but God does listen to men who are devout and do his will. Ever since the world began it is unheard of for anyone to open the eyes of a man who was born blind; if this man were not from God, he couldn’t do a thing.’ ‘Are you trying to teach us,’ they replied ‘and you a sinner through and through, since you were born!’ And they drove him away.

  Jesus heard they had driven him away, and when he found him he said to him, ‘Do you believe in the Son of Man?’ ‘Sir,’ the man replied ‘tell me who he is so that I may believe in him.’ Jesus said, ‘You are looking at him; he is speaking to you.’ The man said, ‘Lord, I believe’, and worshipped him.

  Jesus said:

‘It is for judgement

that I have come into this world,

so that those without sight may see

and those with sight turn blind.’

Hearing this, some Pharisees who were present said to him, ‘We are not blind, surely?’ Jesus replied:

‘Blind? If you were,

you would not be guilty,

but since you say, “We see,”

your guilt remains.’

The fourth Sunday of Lent presents us a large chapter of the John’s Gospel. Jesus Christ meets on his way a blind man who has been ill since birth. That meeting was crucial for him because he finally met somebody who helped him to overcome his blindness.

Let’s have a look at the whole situation when Jesus and the Apostles met the blind man. They were wondering who has committed a sin – the blind man of his parents (they considered his blindness to be a punishment). The response of Jesus was very clear: nobody has sinned, but that situation is an opportunity to reveal the God’s glory and power. Of course, physical healing was very important for that man, but even more important was the spiritual work of Jesus.

Jesus Christ is the light of the world, the one that shines above us and our minds and hearts. The healing of the man has a great meaning. Our Saviour wants to enlighten our souls. His light gives us the real brightness and thanks to it we may experience the truth. Jesus through that enlightenment makes us wise and prudent people. The truth that He gives to people allows us to see clearly. 

Thanks to him we are free, we are able to recognize the signs of time, especially now. God wants to tell us about something, it is not a punishment, The current situation can be a chance to stop and consider a few things. We should have the courage to ask ourselves – where is God in my life, what place does he have in my life? How does my morality look like? Is Christ present in my heart? 

God asks us: where am I in your life? What are your priorities now?

Of course, God respects our own freedom, and because of this some of us may act like the Pharisees of the today’s Gospel who refused Jesus’ light and doubted that Jesus is the Messiah. 

Some people may say that the current circumstances are a result of a lot of different factors and nothing else. Everything will get back to normal, as it happened before. Such attitude means no reflection. 

Let us pray in this difficult moment, so that we will be able to open our spiritual sight for God’s light and use this time to develop our inner life, together with God. Amen.