In polish below... po polsku, poniżej... 

John 21:1-19

Jesus stepped forward, took the bread and gave it to them, and the same with the fish

Jesus showed himself again to the disciples. It was by the Sea of Tiberias, and it happened like this: Simon Peter, Thomas called the Twin, Nathanael from Cana in Galilee, the sons of Zebedee and two more of his disciples were together. Simon Peter said, ‘I’m going fishing.’ They replied, ‘We’ll come with you.’ They went out and got into the boat but caught nothing that night.

  It was light by now and there stood Jesus on the shore, though the disciples did not realise that it was Jesus. Jesus called out, ‘Have you caught anything, friends?’ And when they answered, ‘No’, he said, ‘Throw the net out to starboard and you’ll find something.’ So they dropped the net, and there were so many fish that they could not haul it in. The disciple Jesus loved said to Peter, ‘It is the Lord.’ At these words ‘It is the Lord’, Simon Peter, who had practically nothing on, wrapped his cloak round him and jumped into the water. The other disciples came on in the boat, towing the net and the fish; they were only about a hundred yards from land.

  As soon as they came ashore they saw that there was some bread there, and a charcoal fire with fish cooking on it. Jesus said, ‘Bring some of the fish you have just caught.’ Simon Peter went aboard and dragged the net to the shore, full of big fish, one hundred and fifty-three of them; and in spite of there being so many the net was not broken. Jesus said to them, ‘Come and have breakfast.’ None of the disciples was bold enough to ask, ‘Who are you?’; they knew quite well it was the Lord. Jesus then stepped forward, took the bread and gave it to them, and the same with the fish. This was the third time that Jesus showed himself to the disciples after rising from the dead.

  After the meal Jesus said to Simon Peter, ‘Simon son of John, do you love me more than these others do?’ He answered, ‘Yes Lord, you know I love you.’ Jesus said to him, ‘Feed my lambs.’ A second time he said to him, ‘Simon son of John, do you love me?’ He replied, ‘Yes, Lord, you know I love you.’ Jesus said to him, ‘Look after my sheep.’ Then he said to him a third time, ‘Simon son of John, do you love me?’ Peter was upset that he asked him the third time, ‘Do you love me?’ and said, ‘Lord, you know everything; you know I love you.’ Jesus said to him, ‘Feed my sheep.

‘I tell you most solemnly,

when you were young

you put on your own belt

and walked where you liked;

but when you grow old

you will stretch out your hands,

and somebody else will put a belt round you

and take you where you would rather not go.’

In these words he indicated the kind of death by which Peter would give glory to God. After this he said, ‘Follow me.’

   The whole time of Easter orients the sacrament of baptism and the Universal Church. But, looking at the situation after the Resurrection of Christ, we may have noticed that something new is creating. A bigger and more significant number of people have started to believe in Jesus Christ and his victory, making a community of the First Church. The fruits of the Resurrection have resulted from the flourishing communion of men. 

 

In the Gospel, according to John, the Lord came to the shore of the Galilean Lake after his Passion for seeing his Apostles, who were full of fear and unbelief. In the dialogue between Jesus and Peter, the Lord asked him three times; do you love me, Peter, more than others? The specific talk was the atoning for his sin of betrayal.  

 

Christ wants to build his Church on the foundation of Peter. Therefore, though the man was so weak and, in the beginning, not trustworthy, Jesus has decided to nominate him as the Vicar of Christ. 

 

His is the Rock, and the Lord relies on him as the visible sign of the Lord's presence. 

 

This week Jesus gave advice; we need to be born from above. What does it mean? We became a new creation of the New Covenant; the New Jerusalem is about our Church and the Head, which is God. 

 

What we need to know, Christ wanted to build the Church on Peter, indicating the need for this community of baptised. Our Peter is Pope Francis; the sacraments take place in Church; this is the natural venue of God among the people. 

 

The Church's truth stays on the contrary to those, who say; I believe in God, but I reject the community of believers.

 

God wanted to create a community of men, as we profess on Sundays; I believe in One, Holy, Catholic and Apostolic Church. 

 

I believe in Church; the number from the Gospel, the 153, means in the Hebrew alphabet, The Church of love.  

 

We celebrate 50 days of Easter, the daybreak of our family, the Church, with joy and pride that we belong to the New People of Christ. Amen. 

 

(J 21,1-19) 
Jezus ukazał się znowu nad Morzem Tyberiadzkim. A ukazał się w ten sposób: Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów. Szymon Piotr powiedział do nich: ”Idę łowić ryby”. Odpowiedzieli mu: ”Idziemy i my z tobą”. Wyszli więc i wsiedli do łodzi, ale tej nocy nic nie złowili. A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. A Jezus rzekł do nich: ”Dzieci, czy nie macie nic do jedzenia?”. Odpowiedzieli Mu: ”Nie”. On rzekł do nich: ”Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie”. Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: ”To jest Pan!”. Szymon Piotr, usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę, był bowiem prawie nagi, i rzucił się w morze. Reszta uczniów dobiła łodzią, ciągnąc za sobą sieć z rybami. Od brzegu bowiem nie było daleko, tylko około dwustu łokci. A kiedy zeszli na ląd, ujrzeli żarzące się na ziemi węgle, a na nich ułożoną rybę oraz chleb. Rzekł do nich Jezus: ”Przynieście jeszcze ryb, któreście teraz ułowili”. Poszedł Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb w liczbie stu pięćdziesięciu trzech. A pomimo tak wielkiej ilości sieć się nie rozerwała. Rzekł do nich Jezus: ”Chodźcie, posilcie się!”. Żaden z uczniów nie odważył się zadać Mu pytania: ”Kto Ty jesteś?”, bo wiedzieli, że to jest Pan. A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im, podobnie i rybę. To już trzeci raz, jak Jezus ukazał się uczniom od chwili, gdy zmartwychwstał. A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?” Odpowiedział Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego: „Paś baranki moje”. I powtórnie powiedział do niego: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?” Odparł Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego: „Paś owce moje”. Powiedział mu po raz trzeci: „Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?” Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: „Czy kochasz Mnie?” I rzekł do Niego: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego Jezus: „Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz”. To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to rzekł do niego: „Pójdź za Mną!”

   Cały czas Wielkanocy ukierunkowuje nas na sakrament chrztu i Kościół powszechny. Patrząc na sytuację po Zmartwychwstaniu Chrystusa, może zauważyliśmy, że tworzy się coś nowego. Coraz większa i bardziej znacząca liczba ludzi zaczęła wierzyć w Jezusa Chrystusa i Jego zwycięstwo, tworząc wspólnotę Pierwszego Kościoła. Rezultatem Zmartwychwstania są owocem kwitnącej komunii ludzi.

 

W Ewangelii, według Jana, Pan przyszedł na brzeg Jeziora Galilejskiego po swojej męce, aby zobaczyć swoich Apostołów, pełnych strachu i niewiary. W dialogu Jezusa z Piotrem, Pan pyta go trzykrotnie; kochasz mnie, Piotrze, bardziej niż inni? To zapytanie było przebłaganiem za grzech zdrady.  Te trzy razy, kiedy Piotr powiedział; nie znam tego człowieka, zajęło przejęte przez; tak, kocham bardziej, mój Panie.

 

Chrystus chce zbudować swój Kościół na fundamencie Piotra. Dlatego też, chociaż mężczyzna był tak słaby i na początku niegodny zaufania, Jezus postanowił mianować go Namiestnikiem Chrystusa.

 

On jest Skałą, a Pan polega na nim jako na widzialnym znaku obecności Chrystusa.

 

W tym tygodniu Jezus udzielił nam rady w Ewangelii; musimy narodzić się z góry. Co to znaczy? Staliśmy się nowym stworzeniem Nowego Przymierza; Nowe Jeruzalem dotyczy naszego Kościoła i Głowy, którą jest Bóg.

 

Musimy wiedzieć, że Chrystus chciał zbudować Kościół na Piotrze, wskazując na potrzebę wspólnoty ochrzczonych. Nasz Piotr to papież Franciszek; sakramenty dokonują się w Kościele; to jest naturalne miejsce Boga wśród ludzi.

 

Prawda o potrzebie Kościoła pozostaje w sprzeczności z tezami, które głoszą; Wierzę w Boga, ale odrzucam wspólnotę wierzących.

 

Bóg chciał stworzyć taką wspólnotę ludzi, jak wyznajemy w niedziele; wierzę w Jeden, Święty, Katolicki i Apostolski Kościół.

 

Wierzę w Kościół, który został w Ewangelii określony przez liczbę 153. W transkrypcji hebrajskiej ta liczba wskazuje na słowa; Kościół Miłości.   

 

Obchodzimy 50 dni Wielkanocy, jutrzenkę naszej rodziny, Kościoła. Czynimy to z radością i dumą, że należymy do Nowego Ludu Chrystusa. Amen.

Sunday of the Divine Mercy... Niedziela Miłosierdzia Bożego...

 

John 20:19-31

Eight days later, Jesus came again and stood among them

In the evening of that same day, the first day of the week, the doors were closed in the room where the disciples were, for fear of the Jews. Jesus came and stood among them. He said to them, ‘Peace be with you’, and showed them his hands and his side. The disciples were filled with joy when they saw the Lord, and he said to them again, ‘Peace be with you.

‘As the Father sent me,

so am I sending you.’

After saying this he breathed on them and said:

‘Receive the Holy Spirit.

For those whose sins you forgive,

they are forgiven;

for those whose sins you retain,

they are retained.’

Thomas, called the Twin, who was one of the Twelve, was not with them when Jesus came. When the disciples said, ‘We have seen the Lord’, he answered, ‘Unless I see the holes that the nails made in his hands and can put my finger into the holes they made, and unless I can put my hand into his side, I refuse to believe.’ Eight days later the disciples were in the house again and Thomas was with them. The doors were closed, but Jesus came in and stood among them. ‘Peace be with you’ he said. Then he spoke to Thomas, ‘Put your finger here; look, here are my hands. Give me your hand; put it into my side. Doubt no longer but believe.’ Thomas replied, ‘My Lord and my God!’ Jesus said to him:

‘You believe because you can see me.

Happy are those who have not seen and yet believe.’

There were many other signs that Jesus worked and the disciples saw, but they are not recorded in this book. These are recorded so that you may believe that Jesus is the Christ, the Son of God, and that believing this you may have life through his name.

   The eighth day of the Octave of Easter takes us to the cenacle where the Apostles gathered. They were full of fear and hopeless. At the same time Jesus came as The Resurrected Lord and said: “Peace be with you.”

 

This day is for 22 years celebrated as the day of Divine Mercy. It was the God’s desire that we should celebrate the second Sunday as the day of His great Mercy. God told us about it through a Polish nun – sister Faustina. Pope John Paul II established and announced this day as the Feast of Divine Mercy. 

 

While we are reading today's Gospel according to John, we may notice some connection between the situation from the cenacle and the merciful love of God. Resurrected Christ came and said: “Peace be with you”, what means: don’t be afraid, don’t hesitate, open your heart because I love you. 

 

During the consecration of the Shrine of Divine Mercy in Cracow in 2002, the pope said:

 "Eternal Father, I offer to you the Body and Blood, Soul and Divinity of your beloved Son, our Lord Jesus Christ, for our sins and those of the whole world; by the sufferings of his Passion, have mercy upon us and upon the whole world" (Diary, 476). Upon us and upon the whole world ... How greatly today’s world needs God’s mercy! In every continent, from the depth of human suffering, a cry for mercy seems to rise up. Where hatred and the thirst for revenge dominate, where war brings suffering and death to the innocent, there the grace of mercy is needed in order to settle human minds and hearts and to bring about peace. 

The words of the Pope became a prophecy because of many conflicts, wars and hatred that exist in the world.  Many times humankind is powerless in the face of injustice and human tragedy, especially in face of the War in Ukraine. 

 

Only the Mercy of God can help us. Thanks to the Passion of Christ, the Cross, and resurrection we may find forgiveness, reconciliation and peace.   

 

Only God has the power to defeat hatred. Our powerful weapon is a prayer and faith in God's Mercy. 

 

On these days we are encouraged to open our hearts for His merciful love and to pray for the whole world. Pray for God’s Mercy. 

 

I would like to finish with the words from the consecration of the Shrine in Cracow:

 

God, merciful Father,
in your Son, Jesus Christ, you have revealed your love
and poured it out upon us in the Holy Spirit, the Comforter,
We entrust to you today the destiny of the world and of every man and woman.

Bend down to us sinners,
heal our weakness,
conquer all evil,
and grant that all the peoples of the earth
may experience your mercy.
In You, the Triune God,
may they ever find the source of hope.

Eternal Father,
by the Passion and Resurrection of your Son,
have mercy on us and upon the whole world!

Amen. 

(J 20,19-31) 
Było to wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia. Tam, gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Jezus wszedł, stanął pośrodku i rzekł do nich: ”Pokój wam!”. A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: ”Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam”. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: ”Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: ”Widzieliśmy Pana!”. Ale on rzekł do nich: ”Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę”. A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: ”Pokój wam!”. Następnie rzekł do Tomasza: ”Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym”. Tomasz Mu odpowiedział: ”Pan mój i Bóg mój!”. Powiedział mu Jezus: ”Uwierzyłeś, bo Mnie ujrzałeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”. I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego.

   Ósmy dzień Oktawy Wielkanocy przenosi nas do Wieczernika, w którym zgromadzili się Apostołowie. Byli pełni strachu i beznadziejności. W tym samym czasie Jezus przyszedł jako Zmartwychwstały Pan i powiedział: „Pokój wam”.

 

Ten dzień od 22 lat obchodzony jest jako dzień Miłosierdzia Bożego. Pragnieniem Boga było, abyśmy świętowali drugą niedzielę jako dzień Jego Wielkiego Miłosierdzia. Bóg nam o tym opowiedział za pośrednictwem polskiej zakonnicy – ​​siostry Faustyny. Papież Jan Paweł II ustanowił i ogłosił ten dzień świętem Miłosierdzia Bożego.

 

Czytając dzisiejszą Ewangelię Jana, możemy zauważyć pewien związek między sytuacją z Wieczernika a miłosierną miłością Boga. Zmartwychwstały Chrystus przyszedł i powiedział: „Pokój wam”, co oznacza: nie lękajcie się, nie wahajcie się, otwórzcie serce, bo was kocham.

 

Podczas konsekracji Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie w 2002 roku papież powiedział:

 „Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo Najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa za grzechy nasze i świata całego; (...) dla Jego bolesnej Męki miej miłosierdzie dla nas i świata całego" (Dzienniczek, 476). Dla nas i świata całego... Jak bardzo dzisiejszy świat potrzebuje Bożego miłosierdzia! Na wszystkich kontynentach z głębin ludzkiego cierpienia zdaje się wznosić wołanie o miłosierdzie. Tam, gdzie panuje nienawiść i chęć odwetu, gdzie wojna przynosi ból i śmierć niewinnych, potrzeba łaski miłosierdzia, które koi ludzkie umysły i serca, i rodzi pokój. Gdzie brak szacunku dla życia i godności człowieka, potrzeba miłosiernej miłości Boga, w której świetle odsłania się niewypowiedziana wartość każdego ludzkiego istnienia. Potrzeba miłosierdzia, aby wszelka niesprawiedliwość na świecie znalazła kres w blasku prawdy”. 

 

Słowa Papieża stały się prorocze z powodu wielu konfliktów, wojen i nienawiści, jakie istnieją na świecie. Niejednokrotnie ludzkość jest bezsilna w obliczu niesprawiedliwości i tragedii ludzkich, zwłaszcza w obliczu wojny na Ukrainie.

 

Tylko Miłosierdzie Boże może nam pomóc. Dzięki męce Chrystusa, krzyżowi i Zmartwychwstaniu możemy znaleźć przebaczenie, pojednanie i pokój.

 

Tylko Bóg ma moc pokonania nienawiści. Naszą potężną bronią jest modlitwa i wiara w Boże Miłosierdzie.

 

W tych dniach jesteśmy zachęcani do otwarcia naszych serc na Jego miłosierną miłość i do modlitwy za cały świat. Módl się o miłosierdzie Boże.

 

Chciałbym zakończyć słowami z konsekracji Sanktuarium w Krakowie:

 

Boże, Ojcze miłosierny,
który objawiłeś swoją miłość
w Twoim Synu Jezusie Chrystusie,
i wylałeś ją na nas w Duchu Świętym, Pocieszycielu,
Tobie zawierzamy dziś losy świata i każdego człowieka.

Pochyl się nad nami grzesznymi,
ulecz naszą słabość,
przezwycięż wszelkie zło,
pozwól wszystkim mieszkańcom ziemi
doświadczyć Twojego miłosierdzia,
aby w Tobie, trójjedyny Boże,
zawsze odnajdywali źródło nadziei.

Ojcze przedwieczny,
dla bolesnej męki i zmartwychwstania Twego Syna,
miej miłosierdzie dla nas i całego świata!

Amen.

 

 

Christ is Risen.... Chrystus Zmartwychwstał...

 

In polish below... po polsku, poniżej... 

John 20:1-9

He must rise from the dead

It was very early on the first day of the week and still dark, when Mary of Magdala came to the tomb. She saw that the stone had been moved away from the tomb and came running to Simon Peter and the other disciple, the one Jesus loved. ‘They have taken the Lord out of the tomb’ she said ‘and we don’t know where they have put him.’

  So Peter set out with the other disciple to go to the tomb. They ran together, but the other disciple, running faster than Peter, reached the tomb first; he bent down and saw the linen cloths lying on the ground, but did not go in. Simon Peter who was following now came up, went right into the tomb, saw the linen cloths on the ground, and also the cloth that had been over his head; this was not with the linen cloths but rolled up in a place by itself. Then the other disciple who had reached the tomb first also went in; he saw and he believed. Till this moment they had failed to understand the teaching of scripture, that he must rise from the dead.

   Today we are celebrating the peak (culmination) of our faith. On this dawn of Easter Sunday, the King of Life wakes up from death; it happed the greater miracle of history. 

 

From the point of view of those people in Jerusalem 2000 years ago, it was a typical day when life went back to normal. The city inhabitants were probably commenting on what was happening that day; some of them felt relief, that's the end, some of them were in grief that their Master and Friend was dead. The only one who had faith, she may have seen his Son soon; it was Mary, the Mother of Jesus. 

 

Suddenly, the whole situation changed with Jesus; happiness and disbelief took the place of sorrow; the Lord has appeared again as the Conqueror of death. He showed himself to the Apostles; I am he, who saved you. 

 

On this day, we are the witnesses of the same miracle. It is a solemn day of Christ's Resurrection. The memorial of that event is done through the liturgy of the Church while we commemorate his Victory. Therefore, Easter Sunday is the most crucial time, the Sunday of Sundays during the year. We celebrate in faith and through the presence in Church to profess the truth; He is alive. 

 

Of course, for now, we can have the same feeling as people in Jerusalem and the Apostles; Jesus is Risen, but the world is bereaved in hopelessness and sadness. We know that Jesus rose from death, and it seems to us that moment does not change the situation when we have war in Europe; many people are suffering in tears, and some of them lose a life. In addition, we face problems in daily life and family tragedies. 

We ask, where is God, and where is his Victory? But, apart from that, we see that everything that is material is temporal because someone in one second may damage all these things. On the other hand, the comfort of many in Europe and the World may become obstacles to helping others. We see how many people from the Western World are resistant to help at the price of their comfortable life. Today we have become the hostage of our comfort.  

 

It is challenging to celebrate Easter, especially for those who suffer in many ways. But, on this day, the Lord says; I am the Conqueror of death and your obstacles; the power and grace belong to me. Yes, I see many things in your life, these nice and those problematic, which can cloud my Victory and happiness, but I am more powerful than that. 

 

Everything is happening for now; it is temporal. I am eternal and endless. Easter Sunday, this is the day of life and a miracle. How many children are born today (new life)? How many dying people go to heaven because of the Lord's Resurrection? These are the miracles of The Risen God. 

 

Let us celebrate this day with joy and happiness, that our Lord is with us, and the truth of his Resurrection is sound well. Amen. 

 

(J 20,1-9) 
Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.

   Dziś świętujemy szczyt (kulminację) naszej wiary. O świcie Niedzieli Wielkanocnej, Król Życia budzi się ze śmierci; dokonał się największy cud historii.

 

Z punktu widzenia mieszkańców Jerozolimy 2000 lat temu był to typowy dzień, w którym życie wróciło do normy. Mieszkańcy miasta prawdopodobnie komentowali to, co działo się tego dnia; niektórzy z nich poczuli ulgę, to koniec, niektórzy z nich byli pełni żalu, że ich Mistrz i Przyjaciel nie żyją. Jako jedyna, która miała wiarę, to była Maryja, Matka Jezusa.

 

Nagle cała sytuacja zmieniła; szczęście i niewiara zajęły miejsce smutku; Pan pojawił się ponownie jako Zwycięzca śmierci. Ukazał się On Apostołom, mówiąc; Jestem tym, który Was zbawił.

 

W tym dniu dzisiejszym jesteśmy świadkami tego samego cudu. Jest to uroczysty dzień Zmartwychwstania Chrystusa. Pamiątka tego wydarzenia dokonuje się poprzez liturgię Kościoła, gdy my wspominamy jego Zwycięstwo. Dlatego Niedziela Wielkanocna to najważniejszy czas, Niedziela Niedziel w ciągu roku. Sprawując Mszę św. w kościele wyznanie prawdy; On żyje.

 

Po ludzku, możemy mieć to samo uczucie, co ludzie w Jerozolimie i Apostołowie; Jezus zmartwychwstał, ale świat jest pogrążony w beznadziei i smutku. Wiemy, że Jezus zmartwychwstał i wydaje nam się, że ten moment nie zmienia sytuacji, gdy mamy wojnę w Europie; wiele osób cierpi ze łzami w oczach, a niektórzy tracą życie. Ponadto spotykamy się z problemami w życiu codziennym i tragediami rodzinnymi.

Pytamy, gdzie jest Bóg, a gdzie Jego Zwycięstwo? Poza tym widzimy, że wszystko co materialne, jest doczesne, ponieważ ktoś w jednej sekundzie może to zniszczyć. Z drugiej strony, komfort wielu osób w Europie i na świecie może stać się przeszkodą w pomaganiu innym. Widzimy, jak wielu ludzi ze świata zachodniego jest opornych na pomoc za cenę wygodnego życia. Dziś staliśmy się zakładnikami naszej wygody.

 

Świętowanie Wielkanocy jest wyzwaniem, szczególnie dla tych, którzy cierpią na wiele sposobów. Dzisiaj Pan mówi; Ja Jestem Zwycięzcą śmierci i waszych trudności; moc i łaska należą do mnie. To prawda, widzę w Twoim życiu wiele rzeczy, tych miłych i tych problematycznych, które mogą przyćmić Moje zwycięstwo i szczęście, ale Ja Jestem potężniejszy niż to.

 

Wszystko co dzieje się teraz, jest doczesne. Moja osoba jest wieczna i nieskończona. Niedziela Wielkanocna, to dzień życia i cudu. Ileż dzieci rodzi się dzisiaj (nowe życie)? Ilu umierających trafia do nieba, mocą Zmartwychwstania Pana? To są cuda Zmartwychwstałego Boga.

 

Świętujmy ten dzień z radością i szczęściem, nasz Pan jest z nami, a prawda o Jego Zmartwychwstaniu brzmi doniośle. Amen.

Holy Week... Wielki Tydzień...

 In polish below... po polsku, poniżej... 

Luke 19:28-40

Blessings on him who comes in the name of the Lord.

Jesus went on ahead, going up to Jerusalem.

When he drew near to Bethphage and Bethany,

at the mount that is called Olivet,

he sent two disciples,

saying, ‘Go into the village opposite,

where on entering you will find a colt tied,

on which no one has ever yet sat;

untie it and bring it here.

If any one asks you,

“Why are you untying it?”

you shall say this,

“The Lord has need of it.”’

So those who were sent

went away and found it as he had told them.

And as they were untying the colt,

its owners said to them,

‘Why are you untying the colt?’

And they said,

‘The Lord has need of it.’

And they brought it to Jesus,

and throwing their garments on the colt

they set Jesus upon it.

And as he rode along,

they spread their garments on the road.

As he was drawing near,

at the descent of the Mount of Olives,

the whole multitude of the disciples

began to rejoice and praise God with a loud voice

for all the mighty works that they had seen,

saying,

‘Blessed is the King who comes in the name of the Lord!

Peace in heaven and glory in the highest!’

And some of the Pharisees in the multitude said to him,

‘Teacher, rebuke your disciples.’

He answered,

‘I tell you, if these were silent,

the very stones would cry out.’

   On Palm Sunday, we start the most Holy and essential week, called Holy Week of the Passion, Death, and the Resurrection of Christ. 

 

Today, in many churches around the world, the priests or deacons are reading the two Gospels of Luke. The first reports the Triumphant Entrance of Jesus into Jerusalem, and the second one is about his Passion and Death. Because of that, this Sunday is called the Sunday of the Lord's Passion. 

 

This Holy Week shows about different emotions of the people in Jerusalem. In that place was mixed happiness with enthusiasm in the beginning (the entrance of Jesus). Then, however, a couple of days ago, the same people were full of aggression and hatred towards Christ. And finally, on Easter Day, everything went back to normal; the same society was involved in daily life. 

 

We are welcome to enter the Mystery of Christ during this week, which is the peak of our faith. Let do that with devotion, meditation, and calmness to understand what Jesus has done for us through his Death and Resurrection. His Blood has saved us. Amen.

Łk 19, 28-40

Wjazd Jezusa do Jerozolimy

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Jezus szedł naprzód, zdążając do Jerozolimy.

Gdy przybliżył się do Betfage i Betanii, ku górze zwanej Oliwną, wysłał dwóch spośród uczniów, mówiąc: «Idźcie do wsi, która jest naprzeciwko, a wchodząc do niej, znajdziecie uwiązane oślę, którego nie dosiadał żaden człowiek. Odwiążcie je i przyprowadźcie. A gdyby was kto pytał: „Dlaczego odwiązujecie?”, tak powiecie: „Pan go potrzebuje”».

Wysłani poszli i znaleźli wszystko tak, jak im powiedział.

A gdy odwiązywali oślę, zapytali ich jego właściciele: «Czemu odwiązujecie oślę?»

Odpowiedzieli: «Pan go potrzebuje».

I przyprowadzili je do Jezusa, a zarzuciwszy na nie swe płaszcze, wsadzili na nie Jezusa. Gdy jechał, słali swe płaszcze na drodze. Zbliżał się już do zboczy Góry Oliwnej, kiedy całe mnóstwo uczniów zaczęło wielbić radośnie Boga za wszystkie cuda, które widzieli. I mówili głosem donośnym:

«Błogosławiony Król,

który przychodzi w imię Pańskie.

Pokój w niebie

i chwała na wysokościach».

Lecz niektórzy faryzeusze spośród tłumu rzekli do Niego: «Nauczycielu, zabroń tego swoim uczniom!»

Odrzekł: «Powiadam wam: Jeśli ci umilkną, kamienie wołać będą».

   W Niedzielę Palmową rozpoczynamy Najświętszy i najistotniejszy tydzień, zwany Wielkim Tygodniem Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa.

 

Dziś w wielu kościołach na całym świecie księża lub diakoni czytają dwie Ewangelie Łukasza. Pierwsza opowiada o triumfalnym wejściu Jezusa do Jerozolimy, a druga o Jego męce i śmierci. Dlatego ta niedziela nazywana jest Niedzielą Męki Pańskiej.

 

Ten Wielki Tydzień pokazuje różne emocje ludzi w Jerozolimie. W tym mieście na początku pomieszało się szczęście z entuzjazmem (wjazd Jezusa). Potem jednak, kilka dni temu, ci sami ludzie byli pełni agresji i nienawiści do Chrystusa. I wreszcie, w Wielkanoc, wszystko wróciło do normy; to samo społeczeństwo było zaangażowane w życie codzienne.

 

Jesteśmy zaproszeni do wejścia w Tajemnicę Chrystusa i tego tygodnia, który jest szczytem naszej wiary. Czyńmy to z oddaniem, medytacją i spokojem, aby zrozumieć głębiej, co Jezus uczynił dla nas przez swoją Śmierć i Zmartwychwstanie. Jego Krew nas zbawiła. Amen.

God's looking... Boże spojrzenie...

 In polish below... po polsku, poniżej... 

John 8:1-11

'Let the one among you who has not sinned be the first to throw a stone'

Jesus went to the Mount of Olives. At daybreak he appeared in the Temple again; and as all the people came to him, he sat down and began to teach them.

  The scribes and Pharisees brought a woman along who had been caught committing adultery; and making her stand there in full view of everybody, they said to Jesus, ‘Master, this woman was caught in the very act of committing adultery, and Moses has ordered us in the Law to condemn women like this to death by stoning. What have you to say?’ They asked him this as a test, looking for something to use against him. But Jesus bent down and started writing on the ground with his finger. As they persisted with their question, he looked up and said, ‘If there is one of you who has not sinned, let him be the first to throw a stone at her.’ Then he bent down and wrote on the ground again. When they heard this they went away one by one, beginning with the eldest, until Jesus was left alone with the woman, who remained standing there. He looked up and said, ‘Woman, where are they? Has no one condemned you?’ ‘No one, sir’ she replied. ‘Neither do I condemn you,’ said Jesus ‘go away, and do not sin any more.’

   Every day we are closer and closer to the celebration of The Resurrection of Jesus Christ. The Fifth Sunday of Lent starts the second part of 40 days, which focuses on the Passion and Death of Christ. The Gospel of John gives us the chapter where we can see Jesus returning from the Olives Mountain. Probably that place had become a moment of his private prayer to his Father. When he comes down into the city, he meets some Pharisees and the Scribes of Israel. Those people brought a woman who had been caught in adultery. That crime was punished by stoning, a slow and cruel death. The whole situation had another context yet. That day had become a moment to put Jesus to the test, to be able to discredit him. 

What did Christ do in this inconvenient situation, not brake the law and condemn the woman? He was starting to write on the ground. And this while has become the critical thing for the whole scene. He said; if someone is without sin, throw the stone first on her. Afterwards, the people started to leave the place, one by one. The question of Jesus was; nobody has condemned you? No Master, she replied, nor I do not condemn you, go in peace, and do not sin again. 

The wisdom and intelligence of Christ made people aware; nobody is without sin and weakness, and no one has the mandatory to condemn the person itself. 

 

The Gospel indicates the truth, God and the church never refused man as a person, having total respect for him, but Jesus said to the lady, do not sin again. And this point makes a big difference. 

 

Today we can hear the church and the whole of Christianity reject some people, breaking the attitude of tolerance. 

 

It’s not true; God never refuses man, but sin and lack of repentance and obduracies. According to the tradition, the woman was Mary Magdala; she changed her life, becoming the faithful disciple of Christ. She was the first witness of Christ's Resurrection. All these things had to precede her conversion and change her lifestyle. 

 

God loves us, but not our sins and tendency to wrongdoing. That's the difference. May these days of Lent, which have left, help us fight with sin and weakness and become a new man in Easter time. Amen. 

 

(J 8,1-11) 

Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Cały lud schodził się do Niego, a On usiadłszy nauczał ich. Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę którą pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją pośrodku, powiedzieli do Niego: Nauczycielu, tę kobietę dopiero pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co mówisz? Mówili to wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć. Lecz Jezus nachyliwszy się pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień. I powtórnie nachyliwszy się pisał na ziemi. Kiedy to usłyszeli, wszyscy jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych, aż do ostatnich. Pozostał tylko Jezus i kobieta, stojąca na środku. Wówczas Jezus podniósłszy się rzekł do niej: Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił? A ona odrzekła: Nikt, Panie! Rzekł do niej Jezus: I Ja ciebie nie potępiam. - Idź, a od tej chwili już nie grzesz.

    Z każdym dniem jesteśmy coraz bliżej obchodów Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Piąta Niedziela Wielkiego Postu rozpoczyna drugą część 40 dni, która skupia się na Męce i Śmierci Chrystusa. Ewangelia Jana daje nam rozdział, w którym widzimy Jezusa powracającego z Góry Oliwnej. Prawdopodobnie to miejsce stało się momentem Jego prywatnej modlitwy Z Ojcem. W momencie schodzenia do miasta, spotyka On kilku faryzeuszy i uczonych w Piśmie Izraela. Ci ludzie przyprowadzili kobietę przyłapaną na cudzołóstwie. Ta zbrodnia była ukarana ukamienowaniem, powolną i okrutną śmiercią. Cała sytuacja miała jeszcze inny kontekst. Ten dzień stał się momentem wystawienia Jezusa na próbę, aby móc go zdyskredytować.

Co zrobił Chrystus w tej niewygodnej sytuacji, by nie złamać prawa i nie potępić kobiety? Zaczął pisać na ziemi, mówiąc; jeśli ktoś jest bez grzechu, niech rzuci w nią kamieniem. Natychmiast ludzie zaczęli jeden po drugim odchodzić z tego miejsca. Jezusa zapytał kobietę; nikt cię nie potępił? „Nie Mistrzu”, odpowiedziała. Chrystus rzekł; i ja Cię nie potępiam cię, idź w pokoju i nie grzesz.

Mądrość i inteligencja Chrystusa uświadomiły ludziom, że nikt nie jest bez grzechu i słabości i nikt nie ma obowiązku potępienia drugiej osoby.

 

Ewangelia wskazuje na prawdę, Bóg i Kościół nigdy nie odrzuca człowieka jako osoby, mając dla niego całkowity szacunek, ale Jezus powiedział do kobiety, nie grzesz ponownie, a to stanowi dużą różnicę.

 

Dziś słyszymy slogan, jakby Kościół i całe chrześcijaństwo odrzuca niektórych ludzi, łamiąc postawę tolerancji.

 

To nie prawda; Bóg nigdy nie odrzuca człowiekowi, ale odrzuca grzech i brak pokuty, oraz zatwardziałość serca. Według tradycji tą kobietą była Maria Magdalena; ona zmieniła swoje życie, stając się wierną uczennicą Chrystusa. Była pierwszym świadkiem Zmartwychwstania Chrystusa. To wszystko musiało się dokonać po jej nawróceniu.

 

Bóg nas kocha, ale nie toleruje naszych grzechów i skłonności do złego postępowania.  A to jest zasadniczą różnicą. Niech te dni Wielkiego Postu, które pozostały, pomogą nam walczyć z grzechem i słabością, by stać się nowym człowiekiem na czas Wielkanocy i dalszych dni naszego życia. Amen.