The Divine Mercy Sunday... Niedziela Miłosierdzia Bożego...

 

 

 

John 20:19-31

Eight days later, Jesus came.

On the evening of that day, the first day of the week, the doors being locked where the disciples were for fear of the Jews, Jesus came and stood among them and said to them, ‘Peace be with you.’ When he had said this, he showed them his hands and his side. Then the disciples were glad when they saw the Lord. Jesus said to them again, ‘Peace be with you. As the Father has sent me, even so I am sending you.’ And when he had said this, he breathed on them and said to them, ‘Receive the Holy Spirit. If you forgive the sins of any, they are forgiven them; if you withhold forgiveness from any, it is withheld.’

  Now Thomas, one of the Twelve, called the Twin, was not with them when Jesus came. So the other disciples told him, ‘We have seen the Lord’. But he said to them, ‘Unless I see in his hands the mark of the nails, and place my finger into the mark of the nails, and place my hand into his side, I will never believe.’

  Eight days later, his disciples were inside again, and Thomas was with them. Although the doors were locked, Jesus came and stood among them and said, ‘Peace be with you.’ Then he said to Thomas, ‘Put your finger here, and see my hands; and put out your hand, and place it in my side. Do not disbelieve, but believe.’ Thomas answered him, ‘My Lord and my God!’ Jesus said to him, ‘Have you believed because you have seen me? Blessed are those who have not seen and yet have believed.’

  Now Jesus did many other signs in the presence of the disciples, which are not written in this book; but these are written so that you may believe that Jesus is the Christ, the Son of God, and that by believing you may have life in his name.

    Today, as we continue the joy of Easter, we celebrate the Octave of the Resurrection of Christ. On this Second Sunday of Easter, the Gospel brings us back to the Upper Room, the Cenacle, where the Risen Jesus appears to His disciples. There, His gaze rests especially on Thomas, who had not been with the others the week before.

Jesus gently rebukes Thomas, inviting him to believe and not to remain in doubt. This moment becomes a profound image of Divine Mercy—Christ’s forgiveness towards Thomas reflects the mercy of God, who desires to justify humanity through His love.

This Second Sunday of Easter was officially declared the Feast of Divine Mercy by Pope John Paul II in the year 2000, fulfilling the desire of Christ revealed to St. Faustina Kowalska. Jesus asked this humble nun to spread the message of His mercy throughout the world, calling the Church to establish this special feast.

This year, the Easter Octave is marked not only by joy but also by sorrow, as we mourn the passing of the Holy Father, Pope Francis, who died on Easter Monday—the Second Day of the Octave. Strikingly, twenty years ago, on the Vigil of Divine Mercy Sunday, St. John Paul II, the Pope who established this feast, also passed away. What connects these two shepherds of the Church is not only the fact that John Paul II appointed Jorge Mario Bergoglio as a cardinal in 2001, but more importantly, that both were known as "Popes of Mercy."

Pope Francis, in 2015, proclaimed the Jubilee Year of Mercy, calling the whole Church to fix its gaze on the merciful face of God. He often reminded us that “God never tires of forgiving; it is we who tire of asking for His mercy.” Throughout his pontificate, he encouraged an attitude of mercy, especially toward the poor, the suffering, and the marginalized.

St. John Paul II, speaking in Krakow in 2002, affirmed that the world will find peace and security only by entrusting itself to God’s mercy—a mercy that offers forgiveness and reconciliation, shielding humanity from hatred and destruction.

When we look at today’s world, full of wars, fear, and uncertainty, we can recognize that these two Popes were prophetic voices. They called humanity to return to God, to seek His grace as the only true source of renewal and hope. Without turning to Divine Mercy, the human race risks heading toward self-destruction.

As we say farewell to Pope Francis, we are reminded of the promise Jesus gave to St. Faustina: that on this day, whoever approaches the fountain of mercy through the sacrament of confession will receive complete forgiveness of sins and punishment. Christ calls us to trust in His mercy and to take refuge in His Sacred Heart.

May God be glorified for the gift of His boundless mercy. May we be cleansed by the Precious Blood of Christ and find our shelter in Him.

Blessed be God for the pontificate of Pope Francis. May He grant him eternal rest. Amen.

(J 20,19-31) 
Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: "Pokój wam!" A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: "Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: "Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane". Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: "Widzieliśmy Pana!" Ale on rzekł do nich: "Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę". A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i rzekł: "Pokój wam!" Następnie rzekł do Tomasza: "Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym". Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: "Pan mój i Bóg mój!" Powiedział mu Jezus: "Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli". I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego.

    Dziś wciąż trwamy w radości Zmartwychwstania Pańskiego, przeżywając Oktawę Wielkanocy — osiem dni świętowania zwycięstwa Chrystusa nad grzechem i śmiercią. To czas, kiedy Kościół zaprasza nas, byśmy zatrzymali się przy tajemnicy Zmartwychwstania, by radość tego wydarzenia przeniknęła nasze serca.

W tę Drugą Niedzielę Wielkanocną, nazywaną także Niedzielą Miłosierdzia Bożego, Ewangelia ponownie prowadzi nas do Wieczernika. Apostołowie są tam zgromadzeni w lęku, drzwi są zamknięte. A jednak to właśnie tam przychodzi do nich Zmartwychwstały Jezus i staje pośród nich, mówiąc:
„Pokój wam!”

Ale jednego z nich nie ma z nimi — Tomasza. Kiedy w końcu słyszy wieść o spotkaniu z Panem, jego serce nie potrafi uwierzyć. Potrzebuje dowodu, pragnie zobaczyć i dotknąć, zanim zaufa.

I oto objawia się piękno miłosierdzia Chrystusa. Jezus nie odrzuca Tomasza z powodu jego wątpliwości. Przeciwnie — przychodzi ponownie. Wraca nie z gniewem, lecz z cierpliwością. Zaprasza Tomasza, by dotknął Jego ran, by przekonał się i uwierzył.

Pan nie zawstydza wątpiącego — On go obejmuje. Pochyla się nad jego słabością.
„Nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym” — mówi.

To wydarzenie nie dotyczy jednak tylko Tomasza. Ono dotyczy nas wszystkich. Jest objawieniem Miłosierdzia Bożego— tego, jak Bóg pochyla się nad grzesznikiem, nad człowiekiem zagubionym, nad każdym z nas, by przywrócić nam życie.

Święto Miłosierdzia Bożego zostało dane Kościołowi przez św. Siostrę Faustynę Kowalską, skromną zakonnicę z Polski, której Jezus powierzył orędzie o Swoim miłosierdziu. To właśnie w odpowiedzi na to wezwanie, w roku 2000, św. Jan Paweł II ogłosił dla całego Kościoła Święto Miłosierdzia Bożego.

Dziś, w roku 2025, gdy obchodzimy tę uroczystość, nasze serca przeżywają nie tylko radość, ale i smutek. W miniony Poniedziałek Wielkanocny, w drugim dniu Oktawy, odszedł do Pana Papież Franciszek. Trudno nie dostrzec, że dwadzieścia lat temu, w Wigilię tego samego święta, zmarł również św. Jan Paweł II, inicjator Niedzieli Miłosierdzia.

Dwaj papieże — dwaj pasterze Kościoła — których łączy to wielkie orędzie o miłosierdziu.

To Jan Paweł II w Krakowie w 2002 roku wypowiedział prorocze słowa:
„Świat nie zazna pokoju, dopóki nie zwróci się z ufnością do Miłosierdzia Bożego.”
A papież Franciszek w 2015 roku ogłosił Rok Miłosierdzia, zachęcając cały Kościół, by na nowo spojrzał w oblicze Boga, który jest miłosiernym Ojcem. Nieraz przypominał:
„Bóg nigdy nie męczy się przebaczaniem. To my męczymy się proszeniem o Jego miłosierdzie.”

To nie były tylko słowa. Obaj papieże żyli miłosierdziem. Uczyli miłosierdzia. Pokazywali, że tylko ono może uleczyć rany tego świata.

A jak bardzo dziś to przesłanie jest nam potrzebne! Kiedy patrzymy na świat pełen wojen, przemocy, podziałów, lęku i niepewności — słyszymy na nowo głos tych dwóch pasterzy, którzy wołają, byśmy powrócili do Serca Boga.

Bez miłosierdzia świat pozostaje zamknięty w kręgu nienawiści i zemsty. Bez miłosierdzia także my sami jesteśmy jak apostołowie za zamkniętymi drzwiami, pełni strachu.

Ale Chrystus przychodzi. Staje pośród nas, mimo naszych zamkniętych serc, i mówi:
„Pokój wam.”

Dziś, żegnając papieża Franciszka, przypominamy sobie obietnicę, którą Jezus dał św. Faustynie: że w tym dniu każdy, kto z ufnością przystąpi do źródła miłosierdzia — do sakramentu spowiedzi i Komunii Świętej — otrzyma nie tylko odpuszczenie grzechów, ale także darowanie kar za grzechy. Tak wielka jest łaska tego dnia. To nie tylko przebaczenie, to nowe życie.

Nie lękajmy się więc zbliżyć do Jezusa.

Oddajmy Mu nasze wątpliwości, nasze lęki, nasze grzechy. Pamiętajmy, że miłosierdzie nie jest słabością — to moc miłości, która łamie łańcuchy zła i śmierci.

Niech Pan, przez swoją Najświętszą Krew, oczyści nas. Niech w Jego Sercu zawsze znajdziemy schronienie.

Dziękujmy Bogu za pontyfikat papieża Franciszka, za jego świadectwo miłosierdzia. Niech Pan obdarzy Go wiecznym pokojem.

Jezu, ufam Tobie.

Amen.