| Mark 1:14-20 |
|---|
I will make you into fishers of men
The Christian faith is like a journey, which has its beginning and end. Our sacrament of baptism has become a moment of the following Jesus, and the term of the human life is death leading us the people of faith to the Lord and his eternity.
Everything of what is the between, this is about the daily life, fulfilled with our actions, deeds and decisions.
Reading the story of Jonah and Jesus, we can notice, those two people were traveling to announce the God’s invitation to be repented. The context for both preaching was different, Jonah was calling the people of Nineveh, to leave the paganistic rituals and worships, Jesus Christ was inviting the people of the Galilee, to be repented to God, but to the perspective of the eternity.
Jesus Christ has the power of heaven, and he welcomes us to advance our spiritual life in terms of Salvation, not to the obedience to the law only.
One of the actions we need take with, it is about repentance, called conversion. If we hear about it, we understand it automatically as the confession of sins, which is true, but it happens, that the natural defensive system says to us, do not worry, you are not so bad. This sacrament is for greater sinners then I am. Following this way, I make a vicious circle, which avoids standing in truth, making me mendacious person and the man, who cannot receive the real forgiveness of God. A lot of saints and masters of the spirituality used to say, the greatest wall for God’s grace is the resistance and pride, to make us holy, the greatest virtue is the humbleness instead.
The awareness of the sacrament of confession is the one thing, but not the only. As I have said, our life is like a journey, and the gift of repentance contains the attitude of changing of my daily life. The phenomenon of the Christianity is, the man wants to imitate God, who showed himself in Jesus Christ and in the virtues of saints. The consequence of the way is, to fight with my wickedness and sins with God’s grace, and not say, this is my character, I can do nothing.
God can change us, even the most inner attitudes and mechanisms of our life, but we need to want to do it, than to say I can do nothing with the gesture of helplessness.
Jonah and Jesus are crying to us, repent, confessing your sins in the sacrament of confession and humbling your temperament with God’s help, to fill your life with goodness and the spiritual profit for the earthy and eternal life. Jesus says, do not be passive but be active to change your life. Amen.
(Mk 1,14-20)
Gdy Jan został uwięziony, przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”. I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim.
Wiara chrześcijańska jest jak podróż, która ma swój początek i koniec. Nasz sakrament chrztu stał się momentem pójścia za Jezusem, a kresem życia ludzkiego jest śmierć prowadząca nas, ludzi wiary, do Pana i Jego wieczności.
Wszystko, co jest pomiędzy, dotyczy codziennego życia, wypełnionego naszymi działaniami, czynami i decyzjami.
Czytając historię Jonasza i Jezusa, zauważamy, że te dwie osoby podróżowały, aby ogłosić zaproszenie Boga. Kontekst przepowiadania obu był inny, Jonasz nawoływał mieszkańców Niniwy do porzucenia pogańskich rytuałów i kultów, Jezus Chrystus zapraszał mieszkańców Galilei, aby zwrócili się do Boga, ale w perspektywie wieczności.
Jezus Chrystus ma moc niebios i zaprasza nas, abyśmy rozwijali nasze życie duchowe w kategoriach zbawienia, a nie samego posłuszeństwa prawu tylko.
Jednym z działań, które musimy podjąć, jest pokuta, zwana nawróceniem. Jeśli o tym usłyszymy, automatycznie rozumiemy to jako wyznanie grzechów, co jest prawdą, ale bardzo często naturalny system obronny mówi nam: nie martw się, nie jesteś taki zły, ten sakrament jest dla większych grzeszników ode mnie. Idąc tą drogą, tworzymy błędne koło, które unika stanięcia w prawdzie, czyniąc mnie osobą zakłamaną i człowiekiem, który nie może otrzymać prawdziwego przebaczenia Bożego. Wielu świętych i mistrzów duchowości zwykło mawiać, największym murem dla łaski Bożej jest opór i pycha, aby uczynić nas świętymi, największą cnotą jest zamiast tego pokora.
Świadomość sakramentu spowiedzi jest jedną rzeczą, ale nie jedyną. Jak powiedziałem, nasze życie jest jak podróż, a dar pokuty zawiera w sobie postawę zmiany mojego codziennego życia. Fenomenem chrześcijaństwa jest to, że człowiek pragnie naśladować Boga, który objawił się w Jezusie Chrystusie i w cnotach świętych. Konsekwencją tej drogi jest walka z moją niegodziwością i grzechami za pomocą łaski Bożej, a nie mówienie: taki jest mój charakter, nic nie mogą zrobić.
Bóg może nas zmienić, nawet najbardziej wewnętrzne postawy i mechanizmy naszego życia, ale trzeba tego chcieć, a nie mówić, że nie potrafię z gestem bezradności.
Jonasz i Jezus wołają do nas, pokutujcie, wyznajcie swoje grzechy w sakramencie spowiedzi i ukorzcie swój temperament z Bożą pomocą, aby napełnić wasze życie dobrocią i duchowym pożytkiem dla życia doczesnego i wiecznego. Jezus mówi: nie bądź bierny, ale bądź aktywny, aby zmienić swoje życie. Amen.
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.