Sacrifice... Ofiara...

 

Matthew 13:44-52

He sells everything he owns and buys the field

Jesus said to the crowds, ‘The kingdom of heaven is like treasure hidden in a field which someone has found; he hides it again, goes off happy, sells everything he owns and buys the field.

  ‘Again, the kingdom of heaven is like a merchant looking for fine pearls; when he finds one of great value he goes and sells everything he owns and buys it.

  ‘Again, the kingdom of heaven is like a dragnet cast into the sea that brings in a haul of all kinds. When it is full, the fishermen haul it ashore; then, sitting down, they collect the good ones in a basket and throw away those that are no use. This is how it will be at the end of time: the angels will appear and separate the wicked from the just to throw them into the blazing furnace where there will be weeping and grinding of teeth.

  ‘Have you understood all this?’ They said, ‘Yes.’ And he said to them, ‘Well then, every scribe who becomes a disciple of the kingdom of heaven is like a householder who brings out from his storeroom things both new and old.’

   Today's Gospel asks some very demanding questions. What can you do in the name of God? What can you do for your faith? Can you give up even those things that are priceless for you? The parable about a man who found a treasure in the field tells us that the faith in Christ may demand a radical change of our life. 

 

Somebody may say: I devote my time on Sunday's Mass, and daily prayers. Isn’t it not enough?

 

Yes, it is a good way, but the Gospel according to Matthew asks us who is the most important person for us? Is it Jesus? Being the disciple of Jesus means much more than just pray and remember about Christian traditions. It is a way of life. Are we really able to sacrifice ourselves for Jesus?

 

And what can a modern man sacrifice in the name of God? We live in a safe society so very often it is just about our time and money. But in other parts of the world people live in much more brutal reality and very often they sacrifice their lives. Christians are killed in the name of Christ because they do not want to renounce their faith. They are faithful to the end and die for God. For them, faith in God is more important than their lives. Very often they make us ashamed, defending Christian’s faith

 

Thanks be to God that He doesn’t demand such highest sacrifice here.

 

In the first parish of mine, after my ordination, I met an old lady, who used to go Mass every day, during the Advent Time. It seems to us nothing extraordinary, but every morning about 4 a.m., she went 12 km in one way to make it to Mass at 6 in the morning. It was December and the weather were different, very often unfavorable for traveling. 

For her God and her own sacrifice were more important, then any inconvenience. 

 

 

  We can ask ourselves a question, how much we are able to sacrifice? What is my priority about, who is the most important in my life, God or me?

 

Jesus Christ, free me from my private desires and teach me to make sacrifices. Amen. 

 

 

 

 

(Mt 13,44-52) 
Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Z radości poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca, poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do sieci, zarzuconej w morze i zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju. Gdy się napełniła, wyciągnęli ją na brzeg i usiadłszy, dobre zebrali w naczynia, a złe odrzucili. Tak będzie przy końcu świata: wyjdą aniołowie, wyłączą złych spośród sprawiedliwych i wrzucą w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Zrozumieliście to wszystko? Odpowiedzieli Mu: Tak jest. A On rzekł do nich: Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare.

   Dzisiejsza Ewangelia stawia bardzo wymagające pytania. Co możesz uczynić w imię Boga? Co mogę zrobić dla swojej wiary? Czy potrafię zrezygnować nawet z rzeczy bezcennych dla Ciebie? Przypowieść o człowieku, który znalazł skarb na polu, mówi nam, że wiara w Chrystusa może wymagać radykalnej zmiany naszego życia.

 

Ktoś może powiedzieć: poświęcam swój czas na niedzielną Mszę św.  I codzienne modlitwy. Czy to nie wystarczy?

 

Tak, to dobry sposób, ale Ewangelia według Mateusza pyta nas, kto jest dla nas najważniejszy? Czy to Jezus? Bycie uczniem Jezusa to znacznie więcej niż tylko modlitwa i pamiętanie o chrześcijańskich tradycjach. To sposób na życie. Czy naprawdę jesteśmy w stanie poświęcić się dla Jezusa?

 

A co może poświęcić współczesny człowiek w imię Boga? Żyjemy w bezpiecznym społeczeństwie, więc bardzo często chodzi tylko o nasz czas i pieniądze. Ale w innych częściach świata ludzie żyją w znacznie bardziej brutalnej rzeczywistości i bardzo często poświęcają swoje życie. Chrześcijanie są zabijani w imię Chrystusa, ponieważ nie chcą wyrzec się swojej wiary. Są wierni do końca i umierają dla Boga. Dla nich wiara w Boga jest ważniejsza niż ich życie. Bardzo często zawstydzają nas w ten sposób, broniąc wiary chrześcijanina.

 

W mojej pierwszej parafii po święceniach, spotkałem starszą panią, która w okresie Adwentu codziennie chodziła na Mszę św. Nie wydaje nam się to nic nadzwyczajnego, ale każdego dnia około 4 rano, ona pokonywała w jedną stronę 12 km, aby o 6 rano zdążyć na mszę. Był to grudzień i pogoda bywała różna, często niekorzystna dla podróżowania.

Dla niej ważniejszy był Bóg i ofiara, a następnie wszelkie niedogodności.

 

 

  Możemy zadać sobie pytanie, ile jesteśmy w stanie poświęcić? Jaki jest mój priorytet, kto jest najważniejszy w moim życiu, Bóg czy ja?

 

Jezu Chryste, uwolnij mnie od moich prywatnych pragnień i naucz mnie składania ofiar. Amen.

Good seed and ilusion of goodness.... Dobre ziarno i iluzja dobra...

 

Matthew 13:24-43

Let them both grow till the harvest

Jesus put another parable before the crowds: ‘The kingdom of heaven may be compared to a man who sowed good seed in his field. While everybody was asleep his enemy came, sowed darnel all among the wheat, and made off. When the new wheat sprouted and ripened, the darnel appeared as well. The owner’s servants went to him and said, “Sir, was it not good seed that you sowed in your field? If so, where does the darnel come from?” “Some enemy has done this” he answered. And the servants said, “Do you want us to go and weed it out?” But he said, “No, because when you weed out the darnel you might pull up the wheat with it. Let them both grow till the harvest; and at harvest time I shall say to the reapers: First collect the darnel and tie it in bundles to be burnt, then gather the wheat into my barn.”’

  He put another parable before them: ‘The kingdom of heaven is like a mustard seed which a man took and sowed in his field. It is the smallest of all the seeds, but when it has grown it is the biggest shrub of all and becomes a tree so that the birds of the air come and shelter in its branches.’

  He told them another parable: ‘The kingdom of heaven is like the yeast a woman took and mixed in with three measures of flour till it was leavened all through.’

  In all this Jesus spoke to the crowds in parables; indeed, he would never speak to them except in parables. This was to fulfil the prophecy:

I will speak to you in parables

and expound things hidden since the foundation of the world.

Then, leaving the crowds, he went to the house; and his disciples came to him and said, ‘Explain the parable about the darnel in the field to us.’ He said in reply, ‘The sower of the good seed is the Son of Man. The field is the world; the good seed is the subjects of the kingdom; the darnel, the subjects of the evil one; the enemy who sowed them, the devil; the harvest is the end of the world; the reapers are the angels. Well then, just as the darnel is gathered up and burnt in the fire, so it will be at the end of time. The Son of Man will send his angels and they will gather out of his kingdom all things that provoke offences and all who do evil, and throw them into the blazing furnace, where there will be weeping and grinding of teeth. Then the virtuous will shine like the sun in the kingdom of their Father. Listen, anyone who has ears!’

   The Gospel for the XVI Sunday of the Ordinary Time makes a challenge for the preachers, because it contains itself a lot of subjects and parables. To be honest, one of my scholar teachers used to say to us; you need to be consistence, choosing one topic, to make the sermon clear. 

 

 

Keeping the rule, I would like to indicate on the parable about the wheat and darnel. This story shows that human life is not so simple and transparent, having two colours white and black. The parable of Jesus makes us aware, whenever is happening goodness, the enemy seeds the darnel of evil. Today we see so clearly, when something positive is mixed with iniquities, a lot of confusions, which are held in the mask of goodness. The Devil wants to make us confused and tell us, everything is good, even something was concerned in the past of what something used to be unacceptable. Today so often it is difficult to find the truth and the real values, because we may be shouted down, we are not tolerant, limiting man’s freedom. 

 

The world wants to ravel of the voice of conscience, and after all the man cannot make a discernment in the between the positiveness and negativity. 

 

Therefore, Jesus in this parable teaches us, to pray for the right eye of conscience, to be able to recognize, which voice comes from God, and which from the enemy. We need to pray to the Holy Spirit for the recognition, and the right choice, to can break down the illusion of sin. 

 

It was a moment in the life of St. Faustina Kowalska, her confessor had gone, and in her heart did appear the thought to damage the Diary. She was convinced, God demanded from her to do that.

 

When her confessor was back, Faustina told him about the whole situation and feeling. He told her off, that she was not obedient to him, but the situation with the Diary was the devil temptation, who did not want to reveal God’s Mercy.  

 

 

This story shows, the lure of the enemy might be in the mask of goodness. 

 

Let us pray to God, and especially to the Holy Spirit for the mature conscience and recognition in our life. Amen. 

 

 

 

(Mt 13,24-43) 
Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł. A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast? Odpowiedział im: Nieprzyjazny człowiek to sprawił. Rzekli mu słudzy: Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go? A on im odrzekł: Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza. Inną przypowieść im powiedział: Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał na swej roli. Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz gdy wyrośnie, jest większe od innych jarzyn i staje się drzewem, tak że ptaki przylatują z powietrza i gnieżdżą się na jego gałęziach. Powiedział im inną przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystko zakwasiło. To wszystko mówił Jezus tłumom w przypowieściach, a bez przypowieści nic im nie mówił. Tak miało się spełnić słowo Proroka: Otworzę usta w przypowieściach, wypowiem rzeczy ukryte od założenia świata. Wtedy odprawił tłumy i wrócił do domu. Tam przystąpili do Niego uczniowie i prosili Go: Wyjaśnij nam przypowieść o chwaście! On odpowiedział: Tym, który sieje dobre nasienie, jest Syn Człowieczy. Rolą jest świat, dobrym nasieniem są synowie królestwa, chwastem zaś synowie Złego. Nieprzyjacielem, który posiał chwast, jest diabeł; żniwem jest koniec świata, a żeńcami są aniołowie. Jak więc zbiera się chwast i spala ogniem, tak będzie przy końcu świata. Syn Człowieczy pośle aniołów swoich: ci zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego. Kto ma uszy, niechaj słucha!

   Ewangelia na XVI Niedzielę Zwykłą stanowi wyzwanie dla kaznodziejów, ponieważ zawiera w sobie wiele tematów i przypowieści. Szczerze mówiąc, jeden z moich nauczycieli akademickich mawiał nam; trzeba być konsekwentnym, wybierając jeden temat, aby kazanie było jasne.

 

 

Zachowując regułę, chciałbym wskazać na przypowieści o pszenicy i kąkolu. Ta historia pokazuje, że ludzkie życie nie jest takie proste i przejrzyste, mając dwa kolory biały i czarny. Przypowieść Jezusa uświadamia nam, że tam, gdzie dzieje się dobro, wróg zasiewa kąkol zła. Dziś widzimy tak wyraźnie, gdy coś pozytywnego miesza się z nieprawościami, wiele zamieszania, które są trzymane w masce dobroci. Diabeł chce nas zdezorientować i powiedzieć, że wszystko jest dobrze. Dziś tak często trudno jest znaleźć prawdę i prawdziwe wartości, bo można nas zakrzyczeć, nie jesteśmy tolerancyjni, ograniczamy wolność człowieka.

 

Świat chce zachwiać głos sumienia, po to by człowiek nie potrafi rozróżnić ci jest dobre a co złe.

 

Dlatego Jezus w tej przypowieści uczy nas modlitwy o prawe oko sumienia, aby móc rozpoznać, który głos pochodzi od Boga, a który od wroga. Musimy modlić się do Ducha Świętego o właściwy wybór, aby móc przełamać iluzję grzechu.

 

Był taki moment w życiu św. Faustyny Kowalskiej, kiedy wyjechał jej spowiednik, w jej sercu pojawiła się myśl zniszczenia Dzienniczka. Była przekonana, Bóg tego od niej wymagał.

 

Kiedy spowiednik wrócił, Faustyna opowiedziała mu o całej sytuacji i uczuciach. Upomniał ją, że nie jest mu posłuszna. Sytuacja z Dziennikiem była kuszeniem diabła, który nie chciał objawić Miłosierdzia Bożego.

 

 

Ta historia pokazuje, że przynęta wroga może być w masce dobroci.

 

Módlmy się do Boga, a szczególnie do Ducha Świętego o dojrzałość sumienia i  moc rozeznawania w naszym życiu. Amen.

Different kind of soil... Różne rodzaje podłoża serca...

 

Matthew 13:1-23

A sower went out to sow

Jesus left the house and sat by the lakeside, but such large crowds gathered round him that he got into a boat and sat there. The people all stood on the beach, and he told them many things in parables.

  He said, ‘Imagine a sower going out to sow. As he sowed, some seeds fell on the edge of the path, and the birds came and ate them up. Others fell on patches of rock where they found little soil and sprang up straight away, because there was no depth of earth; but as soon as the sun came up they were scorched and, not having any roots, they withered away. Others fell among thorns, and the thorns grew up and choked them. Others fell on rich soil and produced their crop, some a hundredfold, some sixty, some thirty. Listen, anyone who has ears!’

  Then the disciples went up to him and asked, ‘Why do you talk to them in parables?’ ‘Because’ he replied, ‘the mysteries of the kingdom of heaven are revealed to you, but they are not revealed to them. For anyone who has will be given more, and he will have more than enough; but from anyone who has not, even what he has will be taken away. The reason I talk to them in parables is that they look without seeing and listen without hearing or understanding. So in their case this prophecy of Isaiah is being fulfilled:

You will listen and listen again, but not understand,

see and see again, but not perceive.

For the heart of this nation has grown coarse,

their ears are dull of hearing, and they have shut their eyes,

for fear they should see with their eyes,

hear with their ears,

understand with their heart,

and be converted

and be healed by me.

‘But happy are your eyes because they see, your ears because they hear! I tell you solemnly, many prophets and holy men longed to see what you see, and never saw it; to hear what you hear, and never heard it.

  ‘You, therefore, are to hear the parable of the sower. When anyone hears the word of the kingdom without understanding, the evil one comes and carries off what was sown in his heart: this is the man who received the seed on the edge of the path. The one who received it on patches of rock is the man who hears the word and welcomes it at once with joy. But he has no root in him, he does not last; let some trial come, or some persecution on account of the word, and he falls away at once. The one who received the seed in thorns is the man who hears the word, but the worries of this world and the lure of riches choke the word and so he produces nothing. And the one who received the seed in rich soil is the man who hears the word and understands it; he is the one who yields a harvest and produces now a hundredfold, now sixty, now thirty.’

   While we are looking at the readings of the 15^th Sunday of the ordinary time, we may notice, that in the centre of Jesus’ message are God’s words. In the First Reading from the Prophet Isaiah, God says about the effectiveness of His words which are like rain watering ground and plants. The confirmation of it we may find in the Gospel of Matthew, in which Jesus, gives as the parable about the sower. Once again, the symbol of a seed is the compared to God’s words. 

 

Christ uses that parable to help us to understand His will and teaching. Different types of soil represent different human minds and souls. The rocky ground, thorns and rich soil show us the conditions of our hearts. The first two types are not good types of soil to produce a good fruit. But the rich soil is a symbol of an open and productive heart. 

 

The lecture of the today’s gospel makes us wonder what our attitude towards the words of is God? Jesus Christ talks to us all the time; His words are like seeds and water from heaven which produce good fruit and make us better people. 

 

Here we reach the point about the effectiveness of God’s message and His work in our life. Another question is how successful our private or public prayer is. Does it change us? How every Mass transforms us? Does it make us able to follow Jesus? Does coming to a church and experiencing Jesus’ grace make use better people or is it just a normal and unproductive practice?

 

What kind of soil do I have in my heart? Rocky, plenty of thorns or rich? Every meeting, prayer and sacramental experience can change my life for better if I open my heart to God and His word. The real presence of Jesus fills my soul with good fruits and holiness. 

 

The Gospel of today teaches us about the respect towards God, and the sensitivity to his word. Amen.  

 

 

(Mt 13,1-23) 
Tego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. Wnet zebrały się koło Niego tłumy tak wielkie, że wszedł do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu. I mówił im wiele w przypowieściach tymi słowami: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał niektóre [ziarna] padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. Inne padły na miejsca skaliste, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. Inne w końcu padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny. Kto ma uszy, niechaj słucha! Przystąpili do Niego uczniowie i zapytali: Dlaczego w przypowieściach mówisz do nich? On im odpowiedział: Wam dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego, im zaś nie dano. Bo kto ma, temu będzie dodane, i nadmiar mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą również to, co ma. Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że otwartymi oczami nie widzą i otwartymi uszami nie słyszą ani nie rozumieją. Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza: Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie, patrzeć będziecie, a nie zobaczycie. Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie rozumieli: i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił. Lecz szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę, powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli. Wy zatem posłuchajcie przypowieści o siewcy! Do każdego, kto słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu. Takiego człowieka oznacza ziarno posiane na drodze. Posiane na miejsce skaliste oznacza tego, kto słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje; ale nie ma w sobie korzenia, lecz jest niestały. Gdy przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamuje. Posiane między ciernie oznacza tego, kto słucha słowa, lecz troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. Posiane w końcu na ziemię żyzną oznacza tego, kto słucha słowa i rozumie je. On też wydaje plon: jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, inny trzydziestokrotny.

   Czytając Słowo Boże 15 Niedzieli Czasu Zwykłego, możemy zauważyć, że w centrum przesłania Jezusa jest słowo Boże kierowane do ludzi. W pierwszym czytaniu proroka Izajasza Bóg mówi o skuteczności swoich słów, które są jak deszcz podlewający ziemię i rośliny.  Izajasz mówi, że dopóki przesłanie Boże nie osiągnie oczekiwanego rezultatu, to słowo Boga nie powraca do nieba. Potwierdzeniem tej prawdy jest Ewangelia Mateusz, która przekazuje przypowieść o siewcy. 

 

Chrystus wykorzystuje przypowieść do wyrażenia swojej woli i nauczania. Różne rodzaje gleby opisują ludzkie umysły i dusze. Skalista ziemia, ciernie i bogata gleba przedstawiają ludzką kondycję serca. Pierwsze dwa, bez dobrej ziemi i duchowych cierni, przeszkadzają, aby wydać dobry owoc słowa Chrystusa. Wreszcie, bogata gleba oznacza otwarte serce, które wytwarza owoc stokrotnie, sześćdziesięciokrotnie i trzydziestokrotnie. 

 

Dzisiejsze czytania stawiają pytanie, jaka jest moja postawa w stosunku do Boga? Jezus Chrystus prowadzi z nami dialog, w każdej chwili jego słowo jest jak to nasienie i woda z nieba, aby wydać więcej dobrych owoców i uczynić nas lepszymi ludźmi.

 

Rozmyślając o tym, dochodzimy do kulminacyjnego punktu o skuteczności przesłania Bożego i Jego działania w moim życiu. Jak skuteczna jest moja prywatna lub publiczna modlitwa? Czy ona mnie zmienia? Na ile mnie przemienia każda Msza? Jakim człowiekiem jestem wychodząc z kościoła, lepszym doświadczając łaski Jezusa? A może takim samym, ponieważ Msza św. była normalną praktyką i bezproduktywnym spotkaniem. Nie daj Boże gorszym, przepełnionym pychą, że jestem lepszy od innych, ponieważ przyszedłem spotkać Boga?

 

Oto pytanie, jaką mam glebę mojego serca, skalistą, pełną cierni lub żyzną. Każde spotkanie, modlitwa i doświadczenie sakramentalne powinny zmienić moje życie na lepsze, o ile otworzę swoje serce na Boga i na Jego słowo. Prawdziwa obecność Jezusa napełnia duszę dobrymi owocami i świętością.

 

 

Ta Ewangelia uczy nas słuchania Boga i szacunku do Jego słowa. 

To become, like a child.... Stać się jak dziecko...

 

Matthew 11:25-30

You have hidden these things from the wise and revealed them to little children

Jesus exclaimed, ‘I bless you, Father, Lord of heaven and of earth, for hiding these things from the learned and the clever and revealing them to mere children. Yes, Father, for that is what it pleased you to do. Everything has been entrusted to me by my Father; and no one knows the Son except the Father, just as no one knows the Father except the Son and those to whom the Son chooses to reveal him.

  ‘Come to me, all you who labour and are overburdened, and I will give you rest. Shoulder my yoke and learn from me, for I am gentle and humble in heart, and you will find rest for your souls. Yes, my yoke is easy and my burden light.’

   “I bless you, Father, Lord of heaven and of earth, for hiding these things from the learned and the clever and revealing them to mere children."

 

Why does Jesus compare the disciples to children? The Christ's tactics are very clear, the thinking and attitude of the child is very simple, honest, and devoid of lies. Sometimes, if we ask a child about something, we may notice the simplicity and accuracy of the answer.

 

We are so often irritable that we cannot understand God, God seems to so far and His teachings beyond our reach. Why? This question reaches the matter because I am imitating someone of what I am not. Very often a person wants to pretend to be a very intelligent person, a good and skilful philosopher before God, losing his true face. 

 

This way is quite popular and common, but devoid of a true experience of God. We want to treat God as an equal partner, but Jesus says, if you want to know my Father in truth, be like a child, simple, honest, trusting God.

 

 

We cannot be so intelligent as God is. His wisdom surpasses our mind. If a man wants to be like God, this leads to a perception of Christ that is completely contrary to the Gospel.

 

We need the clarity and simplicity of a child to receive the gift of Jesus in fully. The words of Christ leave no illusions, only people with humility can reach the Kingdom of God. Our Saviour says, “Let your speech be, yes, yes, no no. And what is more, it comes from the Evil One. Matthew 5:37.

 

Jesus Christ, make my heart and mind simple and humble. Amen.

(Mt 11,25-30) 
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić. Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie.

   „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie”.

 

Dlaczego Jezus porównuje uczniów do dzieci? Taktyka Chrystusa jest bardzo jasna, myślenie i postawa dziecka jest bardzo prosta, uczciwa i pozbawiona kłamstwa. Czasami, jeśli pytamy dziecko o coś, możemy zauważyć prostotę i dokładność odpowiedzi.

 

Tak często jesteśmy rozdrażnieni, że nie możemy zrozumieć Boga, wydaje nam się, że Bóg jest daleko, a jego nauczanie jest poza naszym zasięgiem. Czemu? To pytanie prowadzi nas do sedna, ponieważ naśladuję kogoś, kim nie jestem. Bardzo często człowiek chce udawać przed Bogiem bardzo inteligentną osobę, dobrego i zręcznego filozofa, tracąc prawdziwe oblicze. Wielu ludzi dąży do zmiany prawa Bożego w imię nowoczesności.

 

Ta droga jest dość popularna i powszechna, ale pozbawiona prawdziwego doświadczenia Boga. Chcemy traktować Boga jak partnera na równi, ale Jezus mówi, jeśli chcesz poznać mojego Ojca w prawdzie, bądź jak dziecko, proste, uczciwe, ufające Bogu.

 

 

Nie możemy być tak inteligentni jak Bóg.  Jego mądrość przewyższa nasz umysł. Jeśli człowiek chce być jak Bóg, to prowadzi do postrzegania Chrystusa, które jest całkowicie sprzeczne z Ewangelią.

 

Potrzebujemy przejrzystości i prostoty dziecka, aby otrzymać dar Jezusa w pełni. Słowa Chrystusa nie pozostawiają złudzeń, tylko ludzie z pokorą mogą osiągnąć Królestwo Boże. Nasz Zbawiciel mówi: „Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi”. Mt 5,37.

 

Jezu Chryste, uczyń moje serce i umysł prostym i pokornym. Amen.

St. Peter and Paul... Święci Piotr i Paweł...

 

Matthew 16:13-19

You are Peter and on this rock I will build my Church

When Jesus came to the region of Caesarea Philippi he put this question to his disciples, ‘Who do people say the Son of Man is?’ And they said, ‘Some say he is John the Baptist, some Elijah, and others Jeremiah or one of the prophets.’ ‘But you,’ he said ‘who do you say I am?’ Then Simon Peter spoke up, ‘You are the Christ,’ he said ‘the Son of the living God.’ Jesus replied, ‘Simon son of Jonah, you are a happy man! Because it was not flesh and blood that revealed this to you but my Father in heaven. So I now say to you: You are Peter and on this rock I will build my Church. And the gates of the underworld can never hold out against it. I will give you the keys of the kingdom of heaven: whatever you bind on earth shall be considered bound in heaven; whatever you loose on earth shall be considered loosed in heaven.’

   On this Solemn Day of Sunday, today we celebrate in our Local Church the Solemnity of St. Peter and Paul, who have become the Two Pillars of the Church. 

 

They were totally different people, who could stay together only 15 days, as the Scriptures says. It was happened because they had different visions of work for the Lord. They have tough characters, which led them into a great confrontation. Although St. Paul respected the primacy of St. Peter. 

 

Let’s look to them more. 

 

Peter was a Jew from Capharnaum, from a city by the shore of the Galilean Lake. The town had own Synagogue, which was built by the Romans, what it became a precedency, when the invader helped to establish a place of religion. 

 

The First Pope, as we know, he was a fisherman, married, the Gospel testifies about that, mentioning, when Jesus Christ was to visit Peter’s house to cure the mother-in-law. 

 

Together with his brother Andrew, he was chosen by the Lord, to proclaim the Gospel, and nominated as the Vicar of Christ on earth. He died in Rome, probably in 64 after Christ, strengthening Christians in faith. He died on a Cross, with the head to the ground. 

 

 

St. Paul was a Jew as well, who was born in Tarsus, in a town in Turkey. Probably he came from a noble family, because a young man was sent to Jerusalem to a Jewish School, when was the famous teacher of Israel, Gamaliel. He knew very well the Jewish Law, and he used to have the Roman Citizenship.

 

His conversion into Christianity was done in the suburb of Damascus in Syria. Having been baptized, he preached the Gospel to the pagans of the Roman Imperium. He did three journeys to do the work of the evangelization. 

 

According to the Acts of the Apostles and Tradition, Paul was imprisoned in Rome, and probably in 68 after Christ, he was beheaded, because this kind of death was reserved to Romans Citizens. 

 

 

Looking at the lives of St. Peter’s and Paul’s, we can notice the continuity of the Church. The two people, who were different, they became the “Bridge” of faith and Church. Peter is the Pillar of God’s Succession to the people, and Paul, a man who moderated the Evangelization to a great scale around the world. 

 

This is our treasure and deposit of faith, while we say, the Community of believers is settled onto two Pillars, on Peter and Paul, as the Church is built on the Rock funded by Christ, on Peter (the Pope). The same Church continues the work of St. Paul’s, announcing the Good News. 

 

Today we have an opportunity to thank God for the two great witnesses of faith, the Church was built on God and human nature. The treasure is, we have great workers in the Lord’s Vineyard of St. Paul and Peter. Amen.  

 

 

(Mt 16,13-19) 
Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Jezus zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?”. Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.

   W ten uroczysty dzień niedzieli obchodzimy dziś w naszym Kościele Lokalnym Uroczystość Świętych Piotra i Pawła, którzy stali się Dwoma Filarami Kościoła.

 

Byli oni zupełnie innymi osobami, które, jak mówi Pismo Święte, mogły przebywać razem tylko 15 dni. Stało się tak, ponieważ mieli różne wizje pracy dla Pana. Posiadali twarde charaktery, co doprowadziło ich do wielkiej konfrontacji. Chociaż św. Paweł szanował prymat św. Piotra.

 

Przyjrzyjmy się im bliżej.

 

Piotr był Żydem z Kafarnaum, miasta nad brzegiem Jeziora Galilejskiego. Miasto posiadało własną Synagogę, którą wybudowali Rzymianie, co stało się precedensem, gdy zaborca przyczynił się do powstania miejsca kultu religijnego.

 

Pierwszy papież, jak wiemy, był rybakiem, żonatym, o czym świadczy Ewangelia, wspominając, kiedy Jezus Chrystus miał odwiedzić dom Piotra, aby uzdrowić teściową.

 

Wraz z bratem Andrzejem został wybrany przez Pana do głoszenia Ewangelii i mianowany Namiestnikiem Chrystusa na ziemi. Zmarł w Rzymie prawdopodobnie w 64 roku po Chrystusie, umacniając chrześcijan w wierze. Umarł na krzyżu, głową do ziemi.

 

 

Św. Paweł też był Żydem, który urodził się w Tarsie, mieście w Turcji. Prawdopodobnie pochodził z rodziny szlacheckiej, gdyż młodzieniec został wysłany do Jerozolimy do szkoły żydowskiej, gdzie był słynny nauczyciel Izraela, Gamaliel. Znał bardzo dobrze prawo żydowskie i miał obywatelstwo rzymskie.

 

 Jego nawrócenia na chrześcijaństwo dokonano na przedmieściach Damaszku w Syrii. Po chrzcie głosił Ewangelię poganom Imperium Rzymskiego. Odbył trzy podróże, aby wykonać dzieło ewangelizacji.

 

Według Dziejów Apostolskich i Tradycji Paweł został uwięziony w Rzymie i prawdopodobnie w 68 roku po Chrystusie został ścięty, gdyż taka śmierć zarezerwowana była dla obywateli Rzymu.