Lazarus... Łazarz...

 

John 11:1-45

I am the resurrection and the life

There was a man named Lazarus who lived in the village of Bethany with the two sisters, Mary and Martha, and he was ill. It was the same Mary, the sister of the sick man Lazarus, who anointed the Lord with ointment and wiped his feet with her hair. The sisters sent this message to Jesus, ‘Lord, the man you love is ill.’ On receiving the message, Jesus said, ‘This sickness will end not in death but in God’s glory, and through it the Son of God will be glorified.’

  Jesus loved Martha and her sister and Lazarus, yet when he heard that Lazarus was ill he stayed where he was for two more days before saying to the disciples, ‘Let us go to Judaea.’ The disciples said, ‘Rabbi, it is not long since the Jews wanted to stone you; are you going back again?’ Jesus replied:

‘Are there not twelve hours in the day?

A man can walk in the daytime without stumbling

because he has the light of this world to see by;

but if he walks at night he stumbles,

because there is no light to guide him.’

He said that and then added, ‘Our friend Lazarus is resting, I am going to wake him.’ The disciples said to him, ‘Lord, if he is able to rest he is sure to get better.’ The phrase Jesus used referred to the death of Lazarus, but they thought that by ‘rest’ he meant ‘sleep’, so Jesus put it plainly, ‘Lazarus is dead; and for your sake I am glad I was not there because now you will believe. But let us go to him.’ Then Thomas – known as the Twin – said to the other disciples, ‘Let us go too, and die with him.’

  On arriving, Jesus found that Lazarus had been in the tomb for four days already. Bethany is only about two miles from Jerusalem, and many Jews had come to Martha and Mary to sympathise with them over their brother. When Martha heard that Jesus had come she went to meet him. Mary remained sitting in the house. Martha said to Jesus, ‘If you had been here, my brother would not have died, but I know that, even now, whatever you ask of God, he will grant you.’ ‘Your brother’ said Jesus to her ‘will rise again.’ Martha said, ‘I know he will rise again at the resurrection on the last day.’ Jesus said:

‘I am the resurrection and the life.

If anyone believes in me, even though he dies he will live,

and whoever lives and believes in me will never die.

Do you believe this?’

‘Yes, Lord,’ she said ‘I believe that you are the Christ, the Son of God, the one who was to come into this world.’

  When she had said this, she went and called her sister Mary, saying in a low voice, ‘The Master is here and wants to see you.’ Hearing this, Mary got up quickly and went to him. Jesus had not yet come into the village; he was still at the place where Martha had met him. When the Jews who were in the house sympathising with Mary saw her get up so quickly and go out, they followed her, thinking that she was going to the tomb to weep there.

  Mary went to Jesus, and as soon as she saw him she threw herself at his feet, saying, ‘Lord, if you had been here, my brother would not have died.’ At the sight of her tears, and those of the Jews who followed her, Jesus said in great distress, with a sigh that came straight from the heart, ‘Where have you put him?’ They said, ‘Lord, come and see.’ Jesus wept; and the Jews said, ‘See how much he loved him!’ But there were some who remarked, ‘He opened the eyes of the blind man, could he not have prevented this man’s death?’ Still sighing, Jesus reached the tomb: it was a cave with a stone to close the opening. Jesus said, ‘Take the stone away.’ Martha said to him, ‘Lord, by now he will smell; this is the fourth day.’ Jesus replied, ‘Have I not told you that if you believe you will see the glory of God?’ So they took away the stone. Then Jesus lifted up his eyes and said:

‘Father, I thank you for hearing my prayer.

I knew indeed that you always hear me,

but I speak for the sake of all these who stand round me,

so that they may believe it was you who sent me.’

When he had said this, he cried in a loud voice, ‘Lazarus, here! Come out!’ The dead man came out, his feet and hands bound with bands of stuff and a cloth round his face. Jesus said to them, ‘Unbind him, let him go free.’

  Many of the Jews who had come to visit Mary and had seen what he did believed in him.

   Today on the Fifth Sunday of Lent, we go with Jesus to Bethany, to a city near Jerusalem, which is settled in the Palestine Country today. It was a place to where Jesus used to go, to spend time with his friends. Every one of us has own space to feel freely, and obviously the house of Lazarus, Maria and Martha was an environmental of breaks and rest for Jesus. 

 

 Bethany was the witness of miracle and the revelation of God’s power. Christ having heard about his friends, came to visit him, who was dyeing and finally he passed away. 

 

Jesus was moved by emotions to Lazarus, he went to his town, to be with Maria and Martha in this difficult time. The meeting was changed into the manifestation of faith and miracle. Martha said to Jesus, if you have been here earlier, my brother would have not died, but I believe, you can do something. 

 

From the mouth of Jesus came a very important words, I am the Resurrection and the life, whoever believes in me, will never die, do you believe in this. 

 

Martha said, yes, I believe. And after all, the miracle of the raising of Lazarus was to be happened. 

 

This is the main subject of the Gospel of today, Jesus is the Risen Lord of all, even for those, who passed away in faith of the Resurrection. Our life does not pass away completely, but it is changed. 

 

We need to notice the reaction of Jesus for the death of Lazarus, Christ although was in trouble, because some people wanted to kill him, we went to Bethany, ignoring the consequences of his decision. He wanted to see his friends and give a hope. 

 

The Lord showed the respect for Lazarus, and other people, who passed away. The teaching of the Church says, human life is not ended, but it is changing (first preface of death), it means, our relationship is not going to an end, but my love to those, who died, it is continuing. Like Christ we need pay a homage to our departed brothers and sisters, remembering about them in my prayer, at Holy Mass on Every Sunday and visiting them at the cemetery. 

 

It so easy to remember about them, on the first days of November (All Saints and All Soul), but our love to them should be continued every day. 

 

The mother of St. Augustin before she died, she said, do not worry about my body, wherever will be buried, but let remember about me, at the Altar of the Lord (Holy Eucharist). 

 

Let us pray always for our departed. Amen. 

 

 

 

 

(J 11, 1-45) 
Był pewien chory, Łazarz z Betanii, ze wsi Marii i jej siostry, Marty. Maria zaś była tą, która namaściła Pana olejkiem i włosami swoimi otarła Jego nogi. Jej to brat, Łazarz, chorował. Siostry zatem posłały do Niego wiadomość: "Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz". Jezus, usłyszawszy to, rzekł: "Choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej, aby dzięki niej Syn Boży został otoczony chwałą". A Jezus miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza. Gdy posłyszał o jego chorobie, pozostał przez dwa dni tam, gdzie przebywał. Dopiero potem powiedział do swoich uczniów: "Chodźmy znów do Judei". Rzekli do Niego uczniowie: "Rabbi, dopiero co Żydzi usiłowali Cię ukamienować i znów tam idziesz?" Jezus im odpowiedział: "Czyż dzień nie liczy dwunastu godzin? Jeśli ktoś chodzi za dnia, nie potyka się, ponieważ widzi światło tego świata. Jeżeli jednak ktoś chodzi w nocy, potknie się, ponieważ brak mu światła". To powiedział, a następnie rzekł do nich: "Łazarz, przyjaciel nasz, zasnął, lecz idę go obudzić". Uczniowie rzekli do Niego: "Panie, jeżeli zasnął, to wyzdrowieje". Jezus jednak mówił o jego śmierci, a im się wydawało, że mówi o zwyczajnym śnie. Wtedy Jezus powiedział im otwarcie: "Łazarz umarł, ale raduję się, że Mnie tam nie było, ze względu na was, abyście uwierzyli. Lecz chodźmy do niego". A Tomasz, zwany Didymos, rzekł do współuczniów: "Chodźmy także i my, aby razem z Nim umrzeć". Kiedy Jezus tam przybył, zastał Łazarza już od czterech dni spoczywającego w grobie. A Betania była oddalona od Jerozolimy około piętnastu stadiów. I wielu Żydów przybyło przedtem do Marty i Marii, aby je pocieszyć po utracie brata. Kiedy więc Marta dowiedziała się, że Jezus nadchodzi, wyszła Mu na spotkanie. Maria zaś siedziała w domu. Marta więc rzekła do Jezusa: "Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Lecz i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o cokolwiek byś prosił Boga". Rzekł do niej Jezus: "Brat twój zmartwychwstanie". Marta Mu odrzekła: "Wiem, że powstanie z martwych w czasie zmartwychwstania w dniu ostatecznym". Powiedział do niej Jezus: "Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, to choćby umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?" Odpowiedziała Mu: "Tak, Panie! Ja mocno wierzę, że Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat". Gdy to powiedziała, odeszła i przywołała ukradkiem swoją siostrę, mówiąc: "Nauczyciel tu jest i woła cię". Skoro zaś tamta to usłyszała, wstała szybko i udała się do Niego. Jezus zaś nie przybył jeszcze do wsi, lecz był wciąż w tym miejscu, gdzie Marta wyszła Mu na spotkanie. Żydzi, którzy byli z nią w domu i pocieszali ją, widząc, że Maria szybko wstała i wyszła, udali się za nią, przekonani, że idzie do grobu, aby tam płakać. A gdy Maria przyszła na miejsce, gdzie był Jezus, ujrzawszy Go, padła Mu do nóg i rzekła do Niego: "Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł". Gdy więc Jezus zobaczył ją płaczącą i płaczących Żydów, którzy razem z nią przyszli, wzruszył się w duchu, rozrzewnił i zapytał: "Gdzie go położyliście?" Odpowiedzieli Mu: "Panie, chodź i zobacz!" Jezus zapłakał. Żydzi więc mówili: "Oto jak go miłował!" Niektórzy zaś z nich powiedzieli: "Czy Ten, który otworzył oczy niewidomemu, nie mógł sprawić, by on nie umarł?" A Jezus, ponownie okazując głębokie wzruszenie, przyszedł do grobu. Była to pieczara, a na niej spoczywał kamień. Jezus powiedział: "Usuńcie kamień!" Siostra zmarłego, Marta, rzekła do Niego: "Panie, już cuchnie. Leży bowiem od czterech dni w grobie". Jezus rzekł do niej: "Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą?" Usunięto więc kamień. Jezus wzniósł oczy do góry i rzekł: "Ojcze, dziękuję Ci, że Mnie wysłuchałeś. Ja wiedziałem, że Mnie zawsze wysłuchujesz. Ale ze względu na otaczający Mnie tłum to powiedziałem, aby uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś". To powiedziawszy, zawołał donośnym głosem: "Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!" I wyszedł zmarły, mając nogi i ręce przewiązane opaskami, a twarz jego była owinięta chustą. Rzekł do nich Jezus: "Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić". Wielu zatem spośród Żydów przybyłych do Marii, ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego.

   Dziś w piątą niedzielę Wielkiego Postu idziemy z Jezusem do Betanii, do miasta w pobliżu Jerozolimy, które dziś jest zasiedlone w przez Palestyńczyków. Było to miejsce, do którego chodził Jezus, aby spędzać czas z przyjaciółmi. Każdy z nas ma swoją przestrzeń do swobodnego bycia, a dom Łazarza, Marii i Marty był oczywiście środowiskiem odpoczynku dla Jezusa.

 

  Betania była świadkiem cudu i objawienia mocy Bożej. Chrystus usłyszawszy o swoich przyjacielu, zamierzał go odwiedzić. Był on umierający.

 

Jezus był poruszony sytuacją Łazarza, udał się do jego miasta, aby być z Marią i Martą w tym trudnym czasie. Spotkanie zamieniło się w manifestację wiary i cudu. Marta powiedziała do Jezusa, gdybyś był tu wcześniej, mój brat by nie umarł, ale wierzę, że możesz coś zrobić.

 

Z ust Jezusa padły bardzo ważne słowa, Ja jestem Zmartwychwstanie i Życie, kto we mnie wierzy, nie umrze nigdy, wierzysz w to.

 

Marta powiedziała, tak, wierzę. A potem cud wskrzeszenia Łazarza dokonał się.

 

To jest główny temat dzisiejszej Ewangelii, Jezus jest Zmartwychwstałym Panem wszystkich, także tych, którzy odeszli w wierze w Jego Zmartwychwstanie. Nasze życie nie przemija całkowicie, ale się zmienia.

 

Trzeba zwrócić uwagę na reakcję Jezusa na śmierć Łazarza, Chrystus choć miał kłopoty, bo niektórzy chcieli go zabić, udał się do Betanii, nie zważając na konsekwencje Swojej decyzji. Chciał zobaczyć swoich przyjaciół i dać nadzieję.

 

Pan okazał szacunek Łazarzowi i innym ludziom, którzy odeszli. Nauczanie Kościoła mówi, że życie ludzkie się nie kończy, ale się zmienia (pierwsza prefacja mszalna za zmarłych), to znaczy, że nasz relacja się nie kończy, ale moja miłość do tych, którzy zmarli, trwa. Tak jak Chrystus musimy oddać hołd naszym zmarłym braciom i siostrom, pamiętając o nich w modlitwie, podczas Mszy Świętej w każdą niedzielę i odwiedzając ich często na cmentarzu.

 

Tak łatwo o nich pamiętać, w pierwsze dni listopada (Wszystkich Świętych i Dzień Zadusznych), ale nasza miłość do nich powinna trwać każdego dnia.

 

Matka św. Augustyna przed śmiercią mówiła do synów; nie martwcie się o moje ciało, gdziekolwiek będzie pochowane, ale pamiętajcie o mnie przy Ołtarzu Pańskim (Eucharystia).

 

Módlmy się zawsze za naszych zmarłych. Amen.

Blindness.... Niewidomy...

John 9:1-41

The blind man went off and washed himself, and came away with his sight restored

As Jesus went along, he saw a man who had been blind from birth. His disciples asked him, ‘Rabbi, who sinned, this man or his parents, for him to have been born blind?’ ‘Neither he nor his parents sinned,’ Jesus answered ‘he was born blind so that the works of God might be displayed in him.

‘As long as the day lasts

I must carry out the work of the one who sent me;

the night will soon be here when no one can work.

As long as I am in the world

I am the light of the world.’

Having said this, he spat on the ground, made a paste with the spittle, put this over the eyes of the blind man, and said to him, ‘Go and wash in the Pool of Siloam’ (a name that means ‘sent’). So the blind man went off and washed himself, and came away with his sight restored.

  His neighbours and people who earlier had seen him begging said, ‘Isn’t this the man who used to sit and beg?’ Some said, ‘Yes, it is the same one.’ Others said, ‘No, he only looks like him.’ The man himself said, ‘I am the man.’ So they said to him, ‘Then how do your eyes come to be open?’ ‘The man called Jesus’ he answered ‘made a paste, daubed my eyes with it and said to me, “Go and wash at Siloam”; so I went, and when I washed I could see.’ They asked, ‘Where is he?’ ‘I don’t know’ he answered.

  They brought the man who had been blind to the Pharisees. It had been a sabbath day when Jesus made the paste and opened the man’s eyes, so when the Pharisees asked him how he had come to see, he said, ‘He put a paste on my eyes, and I washed, and I can see.’ Then some of the Pharisees said, ‘This man cannot be from God: he does not keep the sabbath.’ Others said, ‘How could a sinner produce signs like this?’ And there was disagreement among them. So they spoke to the blind man again, ‘What have you to say about him yourself, now that he has opened your eyes?’ ‘He is a prophet’ replied the man. However, the Jews would not believe that the man had been blind and had gained his sight, without first sending for his parents and asking them, ‘Is this man really your son who you say was born blind? If so, how is it that he is now able to see?’ His parents answered, ‘We know he is our son and we know he was born blind, but we do not know how it is that he can see now, or who opened his eyes. He is old enough: let him speak for himself.’ His parents spoke like this out of fear of the Jews, who had already agreed to expel from the synagogue anyone who should acknowledge Jesus as the Christ. This was why his parents said, ‘He is old enough; ask him.’

  So the Jews again sent for the man and said to him, ‘Give glory to God! For our part, we know that this man is a sinner.’ The man answered, ‘I don’t know if he is a sinner; I only know that I was blind and now I can see.’ They said to him, ‘What did he do to you? How did he open your eyes?’ He replied, ‘I have told you once and you wouldn’t listen. Why do you want to hear it all again? Do you want to become his disciples too?’ At this they hurled abuse at him: ‘You can be his disciple,’ they said ‘we are disciples of Moses: we know that God spoke to Moses, but as for this man, we do not know where he comes from.’ The man replied, ‘Now here is an astonishing thing! He has opened my eyes, and you don’t know where he comes from! We know that God doesn’t listen to sinners, but God does listen to men who are devout and do his will. Ever since the world began it is unheard of for anyone to open the eyes of a man who was born blind; if this man were not from God, he couldn’t do a thing.’ ‘Are you trying to teach us,’ they replied ‘and you a sinner through and through, since you were born!’ And they drove him away.

  Jesus heard they had driven him away, and when he found him he said to him, ‘Do you believe in the Son of Man?’ ‘Sir,’ the man replied ‘tell me who he is so that I may believe in him.’ Jesus said, ‘You are looking at him; he is speaking to you.’ The man said, ‘Lord, I believe’, and worshipped him.

  Jesus said:

‘It is for judgement

that I have come into this world,

so that those without sight may see

and those with sight turn blind.’

Hearing this, some Pharisees who were present said to him, ‘We are not blind, surely?’ Jesus replied:

‘Blind? If you were,

you would not be guilty,

but since you say, “We see,”

your guilt remains.’

   On the fourth Sunday of Lent, the Church presents us a long chapter of the John’s Gospel. Jesus meets a blind man and cures him. 

 

If we read the Gospel carefully, we may notice that there were a lot of different reactions and feelings. Christ felt sorry for that man. The disciples asked Jesus: who has sinned – the parents of that man or the man himself. And finally, the Pharisees were seeking confrontation with Jesus and the man. We need to point out the attitude of the man’s parents, who were free from any responsibility for their own son. 

 

All these emotions and deeds concentrated on the God’s Divinity. Christ cured this man to reveal his power and glory, as the Son of God. The whole situation became a great opportunity to send a message from Jesus to other people: I am God, and I have the power to cure and do miracles. That poor man became an example of his love and divinity. Christ said that it happened to reveal His might and glory. 

 

Today, while reading this part of the New Testament, we need to accept that Lent is the time of God’s work in my life. Nowadays, the Son of God comes to reveal His power in the holy sacraments and teach us about his holiness. He wants to awake us to increase our faith and commitment. Meditating His Passion and words are an introduction to conversion, penance and repenting, God wants to awake us from the spiritual lethargy and sleep. 

 

In the second reading of Saint Paul to the Ephesians, we read:

 

Wake up from your sleep,

rise from the dead,

and Christ will shine on you.

 

        This is the proper time, to take an advantage of the Lent and inspirit my life, because Easter Time is near. And the main reason of that time is to make us able to experience the Resurrection of Christ with unwavering hope and heart. Amen. 

 

 

 

(J 9, 1-41) 
Jezus, przechodząc, ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: "Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomy – on czy jego rodzice?" Jezus odpowiedział: "Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale stało się tak, aby się na nim objawiły sprawy Boże. Trzeba nam pełnić dzieła Tego, który Mnie posłał, dopóki jest dzień. Nadchodzi noc, kiedy nikt nie będzie mógł działać. Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata". To powiedziawszy, splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: "Idź, obmyj się w sadzawce Siloam" – co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił, widząc. A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: "Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?" Jedni twierdzili: "Tak, to jest ten", a inni przeczyli: "Nie, jest tylko do tamtego podobny". On zaś mówił: "To ja jestem". Mówili więc do niego: "Jakżeż oczy ci się otworzyły?" On odpowiedział: "Człowiek, zwany Jezusem, uczynił błoto, pomazał moje oczy i rzekł do mnie: „Idź do sadzawki Siloam i obmyj się”. Poszedłem więc, obmyłem się i przejrzałem". Rzekli do niego: "Gdzież On jest?" Odrzekł: "Nie wiem". Zaprowadzili więc tego człowieka, niedawno jeszcze niewidomego, do faryzeuszów. A tego dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał. Powiedział do nich: "Położył mi błoto na oczy, obmyłem się i widzę". Niektórzy więc spośród faryzeuszów rzekli: "Człowiek ten nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu". Inni powiedzieli: "Ale w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki?" I powstał wśród nich rozłam. Ponownie więc zwrócili się do niewidomego: "A ty, co o Nim mówisz, jako że ci otworzył oczy?" Odpowiedział: "To prorok". Żydzi jednak nie uwierzyli, że był niewidomy i że przejrzał, aż przywołali rodziców tego, który przejrzał; i wypytywali ich, mówiąc: "Czy waszym synem jest ten, o którym twierdzicie, że się niewidomy urodził? W jaki to sposób teraz widzi?" Rodzice zaś jego tak odpowiedzieli: "Wiemy, że to jest nasz syn i że się urodził niewidomy. Nie wiemy, jak się to stało, że teraz widzi; nie wiemy także, kto mu otworzył oczy. Zapytajcie jego samego, ma swoje lata, będzie mówił sam za siebie". Tak powiedzieli jego rodzice, gdyż bali się Żydów. Żydzi bowiem już postanowili, że gdy ktoś uzna Jezusa za Mesjasza, zostanie wyłączony z synagogi. Oto dlaczego powiedzieli jego rodzice: "Ma swoje lata, jego samego zapytajcie". Znowu więc przywołali tego człowieka, który był niewidomy, i rzekli do niego: "Oddaj chwałę Bogu. My wiemy, że człowiek ten jest grzesznikiem". Na to odpowiedział: "Czy On jest grzesznikiem, tego nie wiem. Jedno wiem: byłem niewidomy, a teraz widzę". Rzekli więc do niego: "Cóż ci uczynił? W jaki sposób otworzył ci oczy?" Odpowiedział im: "Już wam powiedziałem, a wy nie słuchaliście. Po co znowu chcecie słuchać? Czy i wy chcecie zostać Jego uczniami?" Wówczas go obrzucili obelgami i rzekli: "To ty jesteś Jego uczniem, a my jesteśmy uczniami Mojżesza. My wiemy, że Bóg przemówił do Mojżesza. Co do Niego zaś, to nie wiemy, skąd pochodzi". Na to odpowiedział im ów człowiek: "W tym wszystkim dziwne jest to, że wy nie wiecie, skąd pochodzi, a mnie oczy otworzył. Wiemy, że Bóg nie wysłuchuje grzeszników, ale wysłuchuje każdego, kto jest czcicielem Boga i pełni Jego wolę. Od wieków nie słyszano, aby ktoś otworzył oczy niewidomemu od urodzenia. Gdyby ten człowiek nie był od Boga, nie mógłby nic uczynić". Rzekli mu w odpowiedzi: "Cały urodziłeś się w grzechach, a nas pouczasz?" I wyrzucili go precz. Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go, rzekł do niego: "Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?" On odpowiedział: "A któż to jest, Panie, abym w Niego uwierzył?" Rzekł do niego Jezus: "Jest nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie". On zaś odpowiedział: "Wierzę, Panie!" i oddał Mu pokłon. A Jezus rzekł: "Przyszedłem na ten świat, aby przeprowadzić sąd, żeby ci, którzy nie widzą, przejrzeli, a ci, którzy widzą, stali się niewidomymi". Usłyszeli to niektórzy faryzeusze, którzy z Nim byli, i rzekli do Niego: "Czyż i my jesteśmy niewidomi?" Jezus powiedział do nich: "Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: „Widzimy”, grzech wasz trwa nadal".

    W czwartą niedzielę Wielkiego Postu Kościół daje nam długi rozdział Ewangelii św. Jana. Jezus spotyka na swojej drodze niewidomego, którego uzdrowił.

 

Uważnie czytając Ewangelię, możemy zauważyć, że było wiele różnych reakcji i odczuć. Najpierw Chrystusowi zrobiło się żal tego człowieka, potem zapytali uczniowie, kto zgrzeszył, jego rodzice czy on, a w końcu faryzeusze stanęli w konfrontacji z Jezusem i uzdrowionym człowiekiem. Trzeba zwrócić uwagę na postawę rodziców mężczyzny, którzy uwolnili się od odpowiedzialności za własnego syna.

 

Wszystkie te emocje i czyny koncentrowały się na Boskości Jezusa. Chrystus uzdrowił tego człowieka, aby objawić Swoją moc i chwałę jako Syn Boży. Cała sytuacja stała się świetną okazją do wysłania wiadomości przez Jezusa, że ​​jest Bogiem i mam On moc uzdrawiania i czynienia cudów. Ten biedny człowiek był osobą. świadkiem Jego miłości i Boskości. Sam Chrystus powiedział, że wszystko musi się stać, aby objawiła się moja wszechmoc i wielkość.

 

Dziś czytając ten fragment Nowego Testamentu, musimy przyjąć, że Wielki Post jest czasem działania Boga w moim życiu. W dzisiejszych czasach Syn Boży przychodzi, aby objawić swoją moc w sakramentach świętych i nauczać o swojej świętości. Chce nas obudzić do większej wiary i oddania się Jemu i Kościołowi. Rozważając Jego Mękę i słowa, zaprasza On nas do nawrócenia i pokuty, Bóg chce nas obudzić z duchowego letargu i snu.

 

W drugim czytaniu św. Pawła do Efezjan czytamy:

 

"Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus".

 

         To jest właściwy czas, aby wykorzystać te dni Wielkiego Postu, aby pobudzić moje życie wiary, ponieważ Wielkanoc jest blisko. To wszystko pozwoli doświadczyć Zmartwychwstania Chrystusa z niezachwianą nadzieją i sercem. Amen.

Gift of faith... Dar wiary...

 

John 4:5-42

A spring of water welling up to eternal life

Jesus came to the Samaritan town called Sychar, near the land that Jacob gave to his son Joseph. Jacob’s well is there and Jesus, tired by the journey, sat straight down by the well. It was about the sixth hour. When a Samaritan woman came to draw water, Jesus said to her, ‘Give me a drink.’ His disciples had gone into the town to buy food. The Samaritan woman said to him, ‘What? You are a Jew and you ask me, a Samaritan, for a drink?’ – Jews, in fact, do not associate with Samaritans. Jesus replied:

‘If you only knew what God is offering

and who it is that is saying to you:

Give me a drink, you would have been the one to ask,

and he would have given you living water.’

‘You have no bucket, sir,’ she answered ‘and the well is deep: how could you get this living water? Are you a greater man than our father Jacob who gave us this well and drank from it himself with his sons and his cattle?’ Jesus replied:

‘Whoever drinks this water

will get thirsty again;

but anyone who drinks the water that I shall give

will never be thirsty again:

the water that I shall give

will turn into a spring inside him,

welling up to eternal life.’

‘Sir,’ said the woman ‘give me some of that water, so that I may never get thirsty and never have to come here again to draw water.’ ‘Go and call your husband’ said Jesus to her ‘and come back here.’ The woman answered, ‘I have no husband.’ He said to her, ‘You are right to say, “I have no husband”; for although you have had five, the one you have now is not your husband. You spoke the truth there.’ ‘I see you are a prophet, sir’ said the woman. ‘Our fathers worshipped on this mountain, while you say that Jerusalem is the place where one ought to worship.’ Jesus said:

‘Believe me, woman,

the hour is coming

when you will worship the Father

neither on this mountain nor in Jerusalem.

You worship what you do not know;

we worship what we do know:

for salvation comes from the Jews.

But the hour will come

– in fact it is here already –

when true worshippers will worship the Father in spirit and truth:

that is the kind of worshipper the Father wants.

God is spirit,

and those who worship

must worship in spirit and truth.’

The woman said to him, ‘I know that Messiah – that is, Christ – is coming; and when he comes he will tell us everything.’ ‘I who am speaking to you,’ said Jesus ‘I am he.’

  At this point his disciples returned, and were surprised to find him speaking to a woman, though none of them asked, ‘What do you want from her?’ or, ‘Why are you talking to her?’ The woman put down her water jar and hurried back to the town to tell the people. ‘Come and see a man who has told me everything I ever did; I wonder if he is the Christ?’ This brought people out of the town and they started walking towards him.

  Meanwhile, the disciples were urging him, ‘Rabbi, do have something to eat; but he said, ‘I have food to eat that you do not know about.’ So the disciples asked one another, ‘Has someone been bringing him food?’ But Jesus said:

‘My food is to do the will of the one who sent me,

and to complete his work.

Have you not got a saying:

Four months and then the harvest?

Well, I tell you:

Look around you, look at the fields;

already they are white, ready for harvest!

Already the reaper is being paid his wages,

already he is bringing in the grain for eternal life,

and thus sower and reaper rejoice together.

For here the proverb holds good:

one sows, another reaps;

I sent you to reap a harvest you had not worked for.

Others worked for it;

and you have come into the rewards of their trouble.’

Many Samaritans of that town had believed in him on the strength of the woman’s testimony when she said, ‘He told me all I have ever done’, so, when the Samaritans came up to him, they begged him to stay with them. He stayed for two days, and when he spoke to them many more came to believe; and they said to the woman, ‘Now we no longer believe because of what you told us; we have heard him ourselves and we know that he really is the saviour of the world.’

   We are still experiencing the holy time – Lent. Every day we get closer to the deeper meaning of that period. Today, we read one of the longest chapters of the John’s Gospel. Jesus, together with his Apostles, arrives at the holy city, Jerusalem, to be crucified and killed and thus make the perfect sacrifice for the human redemption. During His journey, the Son of God met a lady who was a Samaritan. The dignity and nationality of the woman is very important for the reader, because the Jews hated them and considered to be the heretics who insisted that they belong to the Covenant with the One God.  Talking with those people was unnatural and forbidden. 

Christ again broke the rule and asked her for a water. The reaction of the woman was full of wonder; why do you ask me for water, as a Jew, you do not talk with us, the Samaritans. 

 

The conversation of Jesus with the Samaritan woman, opened her heart for the faith. She recognized that Jesus is the. But the openness of her heart was done in truth and pain. Jesus Christ had asked her to bring her husband. She said: I do not have a husband. Then Jesus responded: well said, the man you are with, he is not your husband. The truth about her was well known to Christ. We can imagine the whole situation. She was ashamed, but this difficult conversation started a new way of life, the way of faith. Her conversion turned into joy, she went to the village to tell others: I have seen the Messiah. 

 

And now, let’s focus on our life, because the whole Gospel concerns also us. Jesus Christ is coming to us, he wants to start a conversation with us and awake us, so that we could taste the real life. He knows that we need Him. If a man says: I can live without God, it means that his soul is still looking for the Lord.  St. John Maria Vianney said: every man is looking for God, because he was created by Him, he is seeking His Creator. Jesus Christ wants to say: I am with you, whatever is happening, God is close. You have a lot of alternatives and choices which are attractive, but after a while it all leaves the emptiness. 

Of course, we need stand in the truth before the Lord, as the woman did, without playing games, even if it is full of pain and discomfort. The truth makes us free, even though that honesty paralyzes many of us. 

 

We may have seen how many people are unhappy, just wearing a mask of happiness. At the same time, they experience disasters, pain and fear. More and more people have depression, feel anxiety and suffer from different phobias. Young fall into alcoholism, drugs, they want to commit a suicide. We have seen it recently so often, when there was lack of hope, determination to fight for one’s own life. We are all called by Jesus who says: I know you, but you have to come to me, stand in truth, cry; God have mercy on me.  

 

One of the greatest tragedies of people is cowardice. We pretend to be strong and brave, but on the other side we have no courage to admit our weaknesses, and it is a way that leads to depression, addiction and different complications, sometimes even self-destruction. 

 

The woman of Samaria had the will to tell the truth, and she got to know the real Messiah. Jesus Christ is calling us: my beloved son and daughter, come to me, open your heart and I’ll liberate you from any fear and burden. Amen.

 

 

 

 

(J 4, 5-42) 
Jezus przybył do miasta samarytańskiego zwanego Sychar, w pobliżu pola, które dał Jakub synowi swemu, Józefowi. Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy źródle. Było to około szóstej godziny. Wówczas nadeszła kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: "Daj Mi pić!" Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta, by zakupić żywności. Na to rzekła do Niego Samarytanka: "Jakżeż Ty, będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić?" Żydzi bowiem i Samarytanie unikają się nawzajem. Jezus odpowiedział jej na to: "O, gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kim jest Ten, kto ci mówi: „Daj Mi się napić”, to prosiłabyś Go, a dałby ci wody żywej". Powiedziała do Niego kobieta: "Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego, Jakuba, który dał nam tę studnię, i on sam z niej pił, i jego synowie, i jego bydło?" W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: "Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu". Rzekła do Niego kobieta: "Panie, daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać". A On jej odpowiedział: "Idź, zawołaj swego męża i wróć tutaj!" A kobieta odrzekła Mu na to: "Nie mam męża". Rzekł do niej Jezus: "Dobrze powiedziałaś: Nie mam męża. Miałaś bowiem pięciu mężów, a ten, którego masz teraz, nie jest twoim mężem. To powiedziałaś zgodnie z prawdą". Rzekła do Niego kobieta: "Panie, widzę, że jesteś prorokiem. Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga". Odpowiedział jej Jezus: "Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, nawet już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli szuka Ojciec. Bóg jest duchem; trzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie". Rzekła do Niego kobieta: "Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem. A kiedy On przyjdzie, objawi nam wszystko". Powiedział do niej Jezus: "Jestem nim Ja, który z tobą mówię". Na to przyszli Jego uczniowie i dziwili się, że rozmawiał z kobietą. Żaden jednak nie powiedział: "Czego od niej chcesz? – lub: Czemu z nią rozmawiasz?" Kobieta zaś zostawiła swój dzban i odeszła do miasta. I mówiła ludziom: "Pójdźcie, zobaczcie człowieka, który mi powiedział wszystko, co uczyniłam: Czyż On nie jest Mesjaszem?" Wyszli z miasta i szli do Niego. Tymczasem prosili Go uczniowie, mówiąc: "Rabbi, jedz!" On im rzekł: "Ja mam do jedzenia pokarm, o którym wy nie wiecie". Mówili więc uczniowie między sobą: "Czyż Mu kto przyniósł coś do zjedzenia?" Powiedział im Jezus: "Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło. Czyż nie mówicie: „Jeszcze cztery miesiące, a nadejdą żniwa?” Oto powiadam wam: Podnieście oczy i popatrzcie na pola, jak się bielą na żniwo. Żniwiarz otrzymuje już zapłatę i zbiera plon na życie wieczne, tak iż siewca cieszy się razem ze żniwiarzem. Tu bowiem okazuje się prawdziwym powiedzenie: Jeden sieje, a drugi zbiera. Ja was wysłałem, abyście żęli to, nad czym wy się nie natrudziliście. Inni się natrudzili, a wy w ich trud weszliście". Wielu Samarytan z owego miasta zaczęło w Niego wierzyć dzięki słowu kobiety świadczącej: "Powiedział mi wszystko, co uczyniłam". Kiedy więc Samarytanie przybyli do Niego, prosili Go, aby u nich został. Pozostał tam zatem dwa dni. I o wiele więcej ich uwierzyło dzięki Jego słowu, a do tej kobiety mówili: "Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu, usłyszeliśmy bowiem na własne uszy i wiemy, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata".

   Wciąż przeżywamy święty czas, jakim jest Wielki Post, każdego dnia wchodzimy w głębszy sens tego okresu Kościoła. Dziś czytamy jeden z najdłuższych rozdziałów Ewangelii Jana. Jezus wraz ze swoimi Apostołami udaje się do świętego miasta Jerozolimy, aby zostać ukrzyżowanym i zabitym jako doskonała ofiara odkupienia człowieka. Podczas swojej podróży Syn Boży spotyka kobietę, która była Samarytanką. Godność i narodowość kobiety mają dla czytelnika duże znaczenie, ponieważ Żydzi ich nienawidzili, uważając ich za heretyków, którzy upierali się, że należą do Przymierza z Jedynym Bogiem. Rozmowa z tymi ludźmi była czymś nienaturalnym i zabronionym.

Chrystus ponownie łamie regułę i prosi o wodę. Reakcja kobiety była pełna podziwu; dlaczego prosisz mnie o wodę jako Żyd, przecież nie rozmawiacie z nami, Samarytanami.

 

Ten dialog zapoczątkował coś więcej, rozmowę Jezusa z Samarytanką otworzył jej serce na wiarę. Rozpoznała, że ​​Jezus jest Mesjaszem, który mógł przyjść na świat. Otwartość jej serca wyrażała się w prawdzie i bólu. Jezus Chrystus poprosił, przyprowadź męża. Powiedziała, że ​​nie mam męża, a on odpowiedział, dobrze powiedziane, mężczyzna, z którym jesteś, nie jest twoim mężem. Prawda o niej była dobrze znana Chrystusowi. Możemy sobie wyobrazić jej sytuację, wstydziła się, ale ta trudna rozmowa zapoczątkowała nową drogę życia, drogę wiary. Jej nawrócenie stało się radością, poszła do wioski, aby powiedzieć: widziałam Mesjasza.

 

A teraz skupmy się na naszym życiu, bo cała Ewangelia dotyczy nas. Jezus Chrystus przychodzi do nas, chce rozpocząć ze mną rozmowę, obudzić mnie dla prawdziwego smaku życia. On wie, że potrzebujemy Go, aby żyć pełnią życia. Jeśli człowiek mówi; mogę żyć bez Boga, mimo wszystko jego dusza będzie szukać Pana. Św. Jan Maria Vianney powiedział, że każdy człowiek szuka Boga, bo został przez Niego stworzony, szuka swojego Stwórcy. Jezus Chrystus chce powiedzieć: jestem z wami, cokolwiek się dzieje, Bóg jest blisko. Masz wiele alternatyw i wyborów, które są atrakcyjne, ale po pewnym czasie wszystko pozostawia pustkę.

Oczywiście musimy stanąć po stronie prawdy przed Panem, tak jak zrobiła to ta kobieta, udawania, nawet jeśli jest to pełne bólu i dyskomfortu. Prawda czyni nas wolnymi. Ale ta umiejętność uczciwości wobec Boga paraliżuje wielu, trwając w smutku, bezbronności i słabości.

 

Być może widzieliśmy, jak wielu ludzi jest nieszczęśliwych w środku, tworząc maskę szczęścia ma zewnątrz. Jednocześnie doświadczają wielu dramatów, bólu i strachu. Coraz więcej osób cierpi na depresję, lęki i fobie. Młodzi popadają w alkoholizm, narkotyki, chcą popełnić samobójstwo. Widzieliśmy to ostatnio tak często, kiedy zabrakło nadziei, determinacji do walki o własne życie, ludzie odbierając sobie życie, pociągając za sobą wiele cierpienia. Tych ludzi i nas wzywa Jezus, który mówi; znam was, przyjdźcie do mnie, stojąc w prawdzie, wołając; o Boże zmiłuj się nade mną.

 

Jedną z największych tragedii człowieka jest tchórzostwo, gramy silnych i odważnych ludzi, ale z drugiej strony nie mamy odwagi przyznać się do swojej słabości, a to jest droga do depresji, uzależnienia i różnych komplikacji, aż do samozniszczenia.

 

Kobieta z Samarii miała wolę mówienia prawdy i poznała prawdziwego Mesjasza. Jezus Chrystus wzywa nas; Mój umiłowany synu i córko, przyjdź do mnie, otwórz swoje serce, a uwolnię cię od wszelkiego strachu i ciężaru. Amen.

Mountain Tabor... Górą Tabor...

 

Matthew 17:1-9

His face shone like the sun

Jesus took with him Peter and James and his brother John and led them up a high mountain where they could be alone. There in their presence he was transfigured: his face shone like the sun and his clothes became as white as the light. Suddenly Moses and Elijah appeared to them; they were talking with him. Then Peter spoke to Jesus. ‘Lord,’ he said ‘it is wonderful for us to be here; if you wish, I will make three tents here, one for you, one for Moses and one for Elijah.’ He was still speaking when suddenly a bright cloud covered them with shadow, and from the cloud there came a voice which said, ‘This is my Son, the Beloved; he enjoys my favour. Listen to him.’ When they heard this the disciples fell on their faces, overcome with fear. But Jesus came up and touched them. ‘Stand up,’ he said ‘do not be afraid.’ And when they raised their eyes they saw no one but only Jesus.

  As they came down from the mountain Jesus gave them this order, ‘Tell no one about the vision until the Son of Man has risen from the dead.’

   Today with the Church on the II Sunday of Lent we go to the Mountain, which is called Tabor. That place was about 30 km form Nazareth, where Jesus spent most of his time, before he started his mission. 

 

Any time, if something important was happened, Jesus Christ took the three Apostles, Peter, John, and James. This time, they climbed into the Tabor Mountain, to experience the Divinity of the Son of God. The whole situation might have avoided the experience of scandal, that Jesus might have been crucified and humiliated grievously. 

 

It was a great lesson of faith and the catechize for the Apostles to stay strong in the face of the Passion and Death of Christ. 

 

Who was there, yet? Reading the Gospel, we may notice, Jesus had a conversation with the two important persons from the Old Testament, who brought a lot of to the Tradition of Jews. Those people were Moses and Elijah. This first, had become the founder of the Law for the Jewish Society, who gave the Ten Commandments, and moved out the Jews for Egypt to the Promised Land. Moses, as the giver of law, was consider as the Father of Nation, through whom God the Father, liberated from the captivity. 

 

The second, Elijah was not less relevant, because he was remembered as the Defender of faith and the voice of God for the rebellious nation. Couple centuries after Moses, the Jews turned out from God, to seek some alternatives for faith and religion. Elijah was a person, who called the people to come back to God. Although he was the sender of God, who was persecuted by the Jewish King and his wife, sentenced to death. In the history of the Old Testament, he is considered as the Defender of faith. 

 

 

These people were occurred in the Mountain on purpose. Jesus Christ wanted to show, those men are the indication for us, on our way of faith. Lent, which is a time to think more about my spirituality and the sense of life, gives us though Christ Moses and Elijah, a chance to move on forward in my life. Jesus emphasises, my spirituality should be built on the God’s law, especially the Ten Commandments and the law of love. I cannot refuse God’s teaching, insisting, I am Christian. The law and the teaching of the Church are identical and inseparable. The standard of my Christianity is about the values and morality. 

 

Through Elijah, God calls us, to come back to him, because we are not freed from the original sins, which makes a lot of division, and disobedience, the breaking God’s covenant in my heart. 

We are welcome in this sacred time to move closer to God, rejecting my egoism and conformism, which destroy my relationship with Jesus Christ. As we may hear so often, we need to seek with honest heart God. 

 

At the end, we cannot forget about someone yet, the third person is the Father himself, who says to Peter, John, and James; this is my beloved Son, listen to him. These words confirm the mission and dignity of Christ, as the Messiah, and Redeemer. Jesus Christ has the authority of his Father, to teach us. 

 

 

This Sunday is our Tabor Mountain, when Jesus Christ does appear to us as the Eternal Son of God. Let us accept this truth, following our Master. Amen.  

 

 

 

(Mt 17, 1-9) 
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: "Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza". Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: "To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!" Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: "Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie".

   Dziś z Kościołem w II Niedzielę Wielkiego Postu idziemy na Górę, która nazywa się Tabor. Miejsce to znajdowało się około 30 km od Nazaretu, gdzie Jezus spędzał większość czasu, zanim rozpoczął swoją misję.

 

Za każdym razem, gdy działo się coś ważnego, Jezus Chrystus zabierał trzech Apostołów, Piotra, Jana i Jakuba. Tym razem weszli na górę Tabor, aby doświadczyć Boskości Syna Bożego. Cała ta sytuacja miała uniknąć doświadczenia zgorszenia, że Jezus mógł zostać ukrzyżowany i boleśnie upokorzony.

 

Była to wielka lekcja wiary i katecheza dla Apostołów, aby wytrwali w obliczu męki i śmierci Chrystusa.

 

Kto jeszcze tam był? Czytając Ewangelię możemy zauważyć, że Jezus rozmawiał z dwiema ważnymi postaciami Starego Testamentu, które wniosły wiele do Tradycji Żydów. Tymi ludźmi byli Mojżesz i Eliasz. Ten pierwszy stał się przekazicielem Prawa dla Społeczeństwa Żydowskiego, które nadało Dziesięć Przykazań i wyprowadził Żydów z Egiptu do Ziemi Obiecanej. Mojżesz jako dawca prawa, uważany był za Ojca Narodu, przez którego Bóg Ojciec wyzwolił żydów z niewoli.

 

Drugi, Eliasz był nie mniej ważny, ponieważ został zapamiętany jako obrońca wiary i głos Boga dla zbuntowanego narodu. Kilka wieków po Mojżeszu Żydzi odwrócili się od Boga, aby szukać alternatyw dla wiary i religii. Eliasz był osobą, która wzywała ludzi do powrotu do Boga. Chociaż był wysłannikiem Boga, był on prześladowany przez żydowskiego króla i jego żonę, oraz skazany na śmierć. W historii Starego Testamentu uważany jest za obrońcę wiary.

 

 

Ci ludzie celowo pojawili się w Górze. Jezus Chrystus chciał pokazać, że oni są dla nas drogowskazem na naszej drodze wiary. Wielki Post, który jest czasem zastanowienia się nad swoją duchowością i sensem życia, daje nam przez Chrystusa Mojżesza i Eliasza szansę na dalszy rozwój w moim życiu. Jezus podkreśla, że moja duchowość powinna być budowana na prawie Bożym, zwłaszcza na Dziesięciu Przykazaniach i prawie miłości. Nie mogę odrzucić nauki Boga, twierdząc, że jestem chrześcijaninem. Prawo i nauczanie Kościoła są tożsame i nierozłączne. Normą mojego chrześcijaństwa są wartości i moralność.

 

Przez Eliasza Bóg wzywa nas do powrotu do Niego, ponieważ nie jesteśmy wolni od grzechów pierworodnego, który powoduje wiele podziałów i nieposłuszeństwa, oraz łamanie Bożego przymierza w moim sercu.

Jesteśmy zaproszeni w tym świętym czasie, aby zbliżyć się do Boga, odrzucając mój egoizm i konformizm, które niszczą moją relację z Jezusem Chrystusem. Jak często słyszymy, musimy szukać szczerym sercem Boga.

 

Na koniec nie możemy kogoś pominąć, trzecią osobą jest sam Ojciec, który mówi do Piotra, Jana i Jakuba; to jest mój umiłowany Syn, słuchajcie go. Te słowa potwierdzają misję i godność Chrystusa jako Mesjasza i Odkupiciela. Jezus Chrystus ma upoważnienie swojego Ojca, aby nas uczyć.

 

 

Ta niedziela to nasza góra Tabor, Jezus Chrystus ukazuje się nam jako Przedwieczny Syn Boży. Przyjmijmy tą prawdę idąc za naszym Mistrzem. Amen.