Lazarus... Łazarz...

 

John 11:1-45

I am the resurrection and the life

There was a man named Lazarus who lived in the village of Bethany with the two sisters, Mary and Martha, and he was ill. It was the same Mary, the sister of the sick man Lazarus, who anointed the Lord with ointment and wiped his feet with her hair. The sisters sent this message to Jesus, ‘Lord, the man you love is ill.’ On receiving the message, Jesus said, ‘This sickness will end not in death but in God’s glory, and through it the Son of God will be glorified.’

  Jesus loved Martha and her sister and Lazarus, yet when he heard that Lazarus was ill he stayed where he was for two more days before saying to the disciples, ‘Let us go to Judaea.’ The disciples said, ‘Rabbi, it is not long since the Jews wanted to stone you; are you going back again?’ Jesus replied:

‘Are there not twelve hours in the day?

A man can walk in the daytime without stumbling

because he has the light of this world to see by;

but if he walks at night he stumbles,

because there is no light to guide him.’

He said that and then added, ‘Our friend Lazarus is resting, I am going to wake him.’ The disciples said to him, ‘Lord, if he is able to rest he is sure to get better.’ The phrase Jesus used referred to the death of Lazarus, but they thought that by ‘rest’ he meant ‘sleep’, so Jesus put it plainly, ‘Lazarus is dead; and for your sake I am glad I was not there because now you will believe. But let us go to him.’ Then Thomas – known as the Twin – said to the other disciples, ‘Let us go too, and die with him.’

  On arriving, Jesus found that Lazarus had been in the tomb for four days already. Bethany is only about two miles from Jerusalem, and many Jews had come to Martha and Mary to sympathise with them over their brother. When Martha heard that Jesus had come she went to meet him. Mary remained sitting in the house. Martha said to Jesus, ‘If you had been here, my brother would not have died, but I know that, even now, whatever you ask of God, he will grant you.’ ‘Your brother’ said Jesus to her ‘will rise again.’ Martha said, ‘I know he will rise again at the resurrection on the last day.’ Jesus said:

‘I am the resurrection and the life.

If anyone believes in me, even though he dies he will live,

and whoever lives and believes in me will never die.

Do you believe this?’

‘Yes, Lord,’ she said ‘I believe that you are the Christ, the Son of God, the one who was to come into this world.’

  When she had said this, she went and called her sister Mary, saying in a low voice, ‘The Master is here and wants to see you.’ Hearing this, Mary got up quickly and went to him. Jesus had not yet come into the village; he was still at the place where Martha had met him. When the Jews who were in the house sympathising with Mary saw her get up so quickly and go out, they followed her, thinking that she was going to the tomb to weep there.

  Mary went to Jesus, and as soon as she saw him she threw herself at his feet, saying, ‘Lord, if you had been here, my brother would not have died.’ At the sight of her tears, and those of the Jews who followed her, Jesus said in great distress, with a sigh that came straight from the heart, ‘Where have you put him?’ They said, ‘Lord, come and see.’ Jesus wept; and the Jews said, ‘See how much he loved him!’ But there were some who remarked, ‘He opened the eyes of the blind man, could he not have prevented this man’s death?’ Still sighing, Jesus reached the tomb: it was a cave with a stone to close the opening. Jesus said, ‘Take the stone away.’ Martha said to him, ‘Lord, by now he will smell; this is the fourth day.’ Jesus replied, ‘Have I not told you that if you believe you will see the glory of God?’ So they took away the stone. Then Jesus lifted up his eyes and said:

‘Father, I thank you for hearing my prayer.

I knew indeed that you always hear me,

but I speak for the sake of all these who stand round me,

so that they may believe it was you who sent me.’

When he had said this, he cried in a loud voice, ‘Lazarus, here! Come out!’ The dead man came out, his feet and hands bound with bands of stuff and a cloth round his face. Jesus said to them, ‘Unbind him, let him go free.’

  Many of the Jews who had come to visit Mary and had seen what he did believed in him.

   Today on the Fifth Sunday of Lent, we go with Jesus to Bethany, to a city near Jerusalem, which is settled in the Palestine Country today. It was a place to where Jesus used to go, to spend time with his friends. Every one of us has own space to feel freely, and obviously the house of Lazarus, Maria and Martha was an environmental of breaks and rest for Jesus. 

 

 Bethany was the witness of miracle and the revelation of God’s power. Christ having heard about his friends, came to visit him, who was dyeing and finally he passed away. 

 

Jesus was moved by emotions to Lazarus, he went to his town, to be with Maria and Martha in this difficult time. The meeting was changed into the manifestation of faith and miracle. Martha said to Jesus, if you have been here earlier, my brother would have not died, but I believe, you can do something. 

 

From the mouth of Jesus came a very important words, I am the Resurrection and the life, whoever believes in me, will never die, do you believe in this. 

 

Martha said, yes, I believe. And after all, the miracle of the raising of Lazarus was to be happened. 

 

This is the main subject of the Gospel of today, Jesus is the Risen Lord of all, even for those, who passed away in faith of the Resurrection. Our life does not pass away completely, but it is changed. 

 

We need to notice the reaction of Jesus for the death of Lazarus, Christ although was in trouble, because some people wanted to kill him, we went to Bethany, ignoring the consequences of his decision. He wanted to see his friends and give a hope. 

 

The Lord showed the respect for Lazarus, and other people, who passed away. The teaching of the Church says, human life is not ended, but it is changing (first preface of death), it means, our relationship is not going to an end, but my love to those, who died, it is continuing. Like Christ we need pay a homage to our departed brothers and sisters, remembering about them in my prayer, at Holy Mass on Every Sunday and visiting them at the cemetery. 

 

It so easy to remember about them, on the first days of November (All Saints and All Soul), but our love to them should be continued every day. 

 

The mother of St. Augustin before she died, she said, do not worry about my body, wherever will be buried, but let remember about me, at the Altar of the Lord (Holy Eucharist). 

 

Let us pray always for our departed. Amen. 

 

 

 

 

(J 11, 1-45) 
Był pewien chory, Łazarz z Betanii, ze wsi Marii i jej siostry, Marty. Maria zaś była tą, która namaściła Pana olejkiem i włosami swoimi otarła Jego nogi. Jej to brat, Łazarz, chorował. Siostry zatem posłały do Niego wiadomość: "Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz". Jezus, usłyszawszy to, rzekł: "Choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej, aby dzięki niej Syn Boży został otoczony chwałą". A Jezus miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza. Gdy posłyszał o jego chorobie, pozostał przez dwa dni tam, gdzie przebywał. Dopiero potem powiedział do swoich uczniów: "Chodźmy znów do Judei". Rzekli do Niego uczniowie: "Rabbi, dopiero co Żydzi usiłowali Cię ukamienować i znów tam idziesz?" Jezus im odpowiedział: "Czyż dzień nie liczy dwunastu godzin? Jeśli ktoś chodzi za dnia, nie potyka się, ponieważ widzi światło tego świata. Jeżeli jednak ktoś chodzi w nocy, potknie się, ponieważ brak mu światła". To powiedział, a następnie rzekł do nich: "Łazarz, przyjaciel nasz, zasnął, lecz idę go obudzić". Uczniowie rzekli do Niego: "Panie, jeżeli zasnął, to wyzdrowieje". Jezus jednak mówił o jego śmierci, a im się wydawało, że mówi o zwyczajnym śnie. Wtedy Jezus powiedział im otwarcie: "Łazarz umarł, ale raduję się, że Mnie tam nie było, ze względu na was, abyście uwierzyli. Lecz chodźmy do niego". A Tomasz, zwany Didymos, rzekł do współuczniów: "Chodźmy także i my, aby razem z Nim umrzeć". Kiedy Jezus tam przybył, zastał Łazarza już od czterech dni spoczywającego w grobie. A Betania była oddalona od Jerozolimy około piętnastu stadiów. I wielu Żydów przybyło przedtem do Marty i Marii, aby je pocieszyć po utracie brata. Kiedy więc Marta dowiedziała się, że Jezus nadchodzi, wyszła Mu na spotkanie. Maria zaś siedziała w domu. Marta więc rzekła do Jezusa: "Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Lecz i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o cokolwiek byś prosił Boga". Rzekł do niej Jezus: "Brat twój zmartwychwstanie". Marta Mu odrzekła: "Wiem, że powstanie z martwych w czasie zmartwychwstania w dniu ostatecznym". Powiedział do niej Jezus: "Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, to choćby umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?" Odpowiedziała Mu: "Tak, Panie! Ja mocno wierzę, że Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat". Gdy to powiedziała, odeszła i przywołała ukradkiem swoją siostrę, mówiąc: "Nauczyciel tu jest i woła cię". Skoro zaś tamta to usłyszała, wstała szybko i udała się do Niego. Jezus zaś nie przybył jeszcze do wsi, lecz był wciąż w tym miejscu, gdzie Marta wyszła Mu na spotkanie. Żydzi, którzy byli z nią w domu i pocieszali ją, widząc, że Maria szybko wstała i wyszła, udali się za nią, przekonani, że idzie do grobu, aby tam płakać. A gdy Maria przyszła na miejsce, gdzie był Jezus, ujrzawszy Go, padła Mu do nóg i rzekła do Niego: "Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł". Gdy więc Jezus zobaczył ją płaczącą i płaczących Żydów, którzy razem z nią przyszli, wzruszył się w duchu, rozrzewnił i zapytał: "Gdzie go położyliście?" Odpowiedzieli Mu: "Panie, chodź i zobacz!" Jezus zapłakał. Żydzi więc mówili: "Oto jak go miłował!" Niektórzy zaś z nich powiedzieli: "Czy Ten, który otworzył oczy niewidomemu, nie mógł sprawić, by on nie umarł?" A Jezus, ponownie okazując głębokie wzruszenie, przyszedł do grobu. Była to pieczara, a na niej spoczywał kamień. Jezus powiedział: "Usuńcie kamień!" Siostra zmarłego, Marta, rzekła do Niego: "Panie, już cuchnie. Leży bowiem od czterech dni w grobie". Jezus rzekł do niej: "Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą?" Usunięto więc kamień. Jezus wzniósł oczy do góry i rzekł: "Ojcze, dziękuję Ci, że Mnie wysłuchałeś. Ja wiedziałem, że Mnie zawsze wysłuchujesz. Ale ze względu na otaczający Mnie tłum to powiedziałem, aby uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś". To powiedziawszy, zawołał donośnym głosem: "Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!" I wyszedł zmarły, mając nogi i ręce przewiązane opaskami, a twarz jego była owinięta chustą. Rzekł do nich Jezus: "Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić". Wielu zatem spośród Żydów przybyłych do Marii, ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego.

   Dziś w piątą niedzielę Wielkiego Postu idziemy z Jezusem do Betanii, do miasta w pobliżu Jerozolimy, które dziś jest zasiedlone w przez Palestyńczyków. Było to miejsce, do którego chodził Jezus, aby spędzać czas z przyjaciółmi. Każdy z nas ma swoją przestrzeń do swobodnego bycia, a dom Łazarza, Marii i Marty był oczywiście środowiskiem odpoczynku dla Jezusa.

 

  Betania była świadkiem cudu i objawienia mocy Bożej. Chrystus usłyszawszy o swoich przyjacielu, zamierzał go odwiedzić. Był on umierający.

 

Jezus był poruszony sytuacją Łazarza, udał się do jego miasta, aby być z Marią i Martą w tym trudnym czasie. Spotkanie zamieniło się w manifestację wiary i cudu. Marta powiedziała do Jezusa, gdybyś był tu wcześniej, mój brat by nie umarł, ale wierzę, że możesz coś zrobić.

 

Z ust Jezusa padły bardzo ważne słowa, Ja jestem Zmartwychwstanie i Życie, kto we mnie wierzy, nie umrze nigdy, wierzysz w to.

 

Marta powiedziała, tak, wierzę. A potem cud wskrzeszenia Łazarza dokonał się.

 

To jest główny temat dzisiejszej Ewangelii, Jezus jest Zmartwychwstałym Panem wszystkich, także tych, którzy odeszli w wierze w Jego Zmartwychwstanie. Nasze życie nie przemija całkowicie, ale się zmienia.

 

Trzeba zwrócić uwagę na reakcję Jezusa na śmierć Łazarza, Chrystus choć miał kłopoty, bo niektórzy chcieli go zabić, udał się do Betanii, nie zważając na konsekwencje Swojej decyzji. Chciał zobaczyć swoich przyjaciół i dać nadzieję.

 

Pan okazał szacunek Łazarzowi i innym ludziom, którzy odeszli. Nauczanie Kościoła mówi, że życie ludzkie się nie kończy, ale się zmienia (pierwsza prefacja mszalna za zmarłych), to znaczy, że nasz relacja się nie kończy, ale moja miłość do tych, którzy zmarli, trwa. Tak jak Chrystus musimy oddać hołd naszym zmarłym braciom i siostrom, pamiętając o nich w modlitwie, podczas Mszy Świętej w każdą niedzielę i odwiedzając ich często na cmentarzu.

 

Tak łatwo o nich pamiętać, w pierwsze dni listopada (Wszystkich Świętych i Dzień Zadusznych), ale nasza miłość do nich powinna trwać każdego dnia.

 

Matka św. Augustyna przed śmiercią mówiła do synów; nie martwcie się o moje ciało, gdziekolwiek będzie pochowane, ale pamiętajcie o mnie przy Ołtarzu Pańskim (Eucharystia).

 

Módlmy się zawsze za naszych zmarłych. Amen.