The Lord's Baptism... Niedziela Chrztu Pańskiego...

Luke 3:15-16,​21-22

'Someone is coming who will baptize you with the Holy Spirit and fire'

A feeling of expectancy had grown among the people, who were beginning to think that John might be the Christ, so John declared before them all, ‘I baptise you with water, but someone is coming, someone who is more powerful than I am, and I am not fit to undo the strap of his sandals; he will baptise you with the Holy Spirit and fire. Now when all the people had been baptised and while Jesus after his own baptism was at prayer, heaven opened and the Holy Spirit descended on him in bodily shape, like a dove. And a voice came from heaven, ‘You are my Son, the Beloved; my favour rests on you.’

      Today is the last day of Christmas Time. Moreover, we celebrate a very important day – the day when Jesus Christ arrived on the shore of Jordan River and was baptised. People who gathered there heard the words of God: “This is my beloved Son. My favours rest on him.”

 

Those words are also related to us. We are the beloved sons and daughters of God. During baptism God declares that we are His children. Today's holiday reminds us that we are adopted children of the Creator.

 

The mystery of baptism is connected with the mystery of death and resurrection of Jesus Christ; this moment of baptism is also the beginning of our way to heaven. For us it is a privilege, and a challenge.

 

We were chosen by God. As His children, we all have royal dignity. We now belong to the royal family because our King is Jesus Christ. His Kingdom is different from the kingdoms we know from our world. God is the King, so we, as the children of God, also posses the King’s dignity. Every day we are closer to his Kingdom in Heaven.

 

There is also another value of our baptism. Just like in the Old Testament there were prophets who proclaimed the word of God, we should also act as His witnesses. Everyone who was baptized has the power and mandate to spread the word of God, especially in daily life. This is our task, and we should proclaim God’s word in the modern world. 

 

And last, but not least, baptism is also a universal priesthood. It could sound strange, because as we know priesthood is reserved for priests, but in fact as Christians we all have opportunity to offer our services in Church. As Christians, we have the dignity of universal priesthood. God calls us to offer our services through charity and love. Our sacrifice is a part of worship of God. Our love, charity and testimony are gifts, which we offer to God, and thus fulfil our universal priesthood. 

 

May God bless us all through our Baptism. Amen. 

 

 

 

(Łk 3, 15-16.21-22) 
Gdy lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w swych sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem, on tak przemówił do wszystkich: "Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem". Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął chrzest. A gdy się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił nad Niego, w postaci cielesnej niby gołębica, a z nieba odezwał się głos: "Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie".

    Jest to ostatni dzień Bożego Narodzenia. Ponadto obchodzimy bardzo ważny czas – dzień, w którym Jezus Chrystus przybył na brzeg rzeki Jordan i został ochrzczony. Ludzie, którzy się tam zgromadzili, usłyszeli słowa Boga: „Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie”.

 

Te słowa odnoszą się również do nas. Jesteśmy umiłowanymi synami i córkami Boga. Podczas chrztu Bóg oświadcza, że ​​jesteśmy Jego dziećmi. Dzisiejsze święto przypomina nam, że jesteśmy przybranymi dziećmi Stwórcy.

 

Tajemnica chrztu jest związana z tajemnicą śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa; ten moment chrztu jest również początkiem naszej drogi do nieba. Dla nas jest to przywilej i wyzwanie.

 

Zostaliśmy wybrani przez Boga. Jako Jego dzieci, wszyscy mamy królewską godność. Należymy do rodziny królewskiej, ponieważ naszym Królem jest Jezus Chrystus. Jego Królestwo różni się od królestw, które znamy w naszym świecie. Bóg jest Królem, więc my jako dzieci Boże, również posiadamy godność Króla. Każdego dnia jesteśmy bliżej Jego Królestwa w Niebie.

 

Istnieje jeszcze inna wartość naszego chrztu. Tak jak w Starym Testamencie byli prorocy, którzy głosili słowo Boże, tak i my powinniśmy działać jako Jego świadkowie. Każdy, kto został ochrzczony, ma moc i mandat do szerzenia słowa Bożego, szczególnie w życiu codziennym. To jest nasze zadanie, głosząc słowo Boże we współczesnym świecie.

 

I na koniec, ale nie mniej ważne, chrzest włącza nas w powszechne kapłaństwo. Może to brzmieć dziwnie, ponieważ, jak wiemy, kapłaństwo jest zarezerwowane dla księży, ale w rzeczywistości jako chrześcijanie wszyscy mamy możliwość służby w Kościele. Jako chrześcijanie mamy godność powszechnego kapłaństwa. Bóg wzywa nas do służenia poprzez miłosierdzie i miłość. Nasza ofiara jest częścią czci Boga. Nasza miłość, miłosierdzie i świadectwo są darami, które ofiarowujemy Bogu, a tym samym wypełniamy nasze powszechne kapłaństwo.

 

Niech Bóg błogosławi nas wszystkich poprzez Tajemnicę Chrtu Świętego. Amen. 

The gift of faith... Dar wiary...

 

John 1:1-18

The Word was made flesh, and lived among us

In the beginning was the Word:

and the Word was with God

and the Word was God.

He was with God in the beginning.

Through him all things came to be,

not one thing had its being but through him.

All that came to be had life in him

and that life was the light of men,

a light that shines in the dark,

a light that darkness could not overpower.

A man came, sent by God.

His name was John.

He came as a witness,

as a witness to speak for the light,

so that everyone might believe through him.

He was not the light,

only a witness to speak for the light.

The Word was the true light

that enlightens all men;

and he was coming into the world.

He was in the world

that had its being through him,

and the world did not know him.

He came to his own domain

and his own people did not accept him.

But to all who did accept him

he gave power to become children of God,

to all who believe in the name of him

who was born not out of human stock

or urge of the flesh

or will of man

but of God himself.

The Word was made flesh,

he lived among us,

and we saw his glory,

the glory that is his as the only Son of the Father,

full of grace and truth.

John appears as his witness. He proclaims:

‘This is the one of whom I said:

He who comes after me ranks before me

because he existed before me.’

Indeed, from his fullness we have, all of us, received –

yes, grace in return for grace,

since, though the Law was given through Moses,

grace and truth have come through Jesus Christ.

No one has ever seen God;

it is the only Son, who is nearest to the Father’s heart,

who has made him known.

    We are still celebrating the Nativity of Christ. Today is the Second Sunday of Christmas and we focus on the reading from the Gospel of John – the youngest of all Jesus’ Apostles. While we are reading the gospel, the text seems to be very enigmatic and philosophic.

 

This text contains the whole truth about God’s Revelation. It tells us that God has sent his Son to the world. John the Evangelist writes that the Word was made flesh, what means, the Eternal Word became a man. The Heavenly Father had promised His Son, and Jesus Christ, by his incarnation, came to the people. It was the fulfilment of the God’s promise. Our Father is trustful. His oaths are credible. 

 

The Incarnation of Christ is the proof that Jesus became one of us. All that our Lord promised became truth. 

 

What kind of answer should be given to God from us? God kept His promise. Our response should be our faith. We cannot experience God using our senses, but through our faith we may develop and confirm that God really exist. Our belief in God is a supernatural gift which cannot be achieved by our mind, abilities and science. 

 

It comes from God and only from Him, the gift of faith it is the way to God and His Kingdom. We should protect it and cherish it by the sacraments and prayer. Why? Because our relationship is like fragile glass which might be crushed. We can easily lose it. 

 

 

God was made flesh; Jesus Christ wants to be with us. Faith is the only way that leads us to Him. Let’s protect our belief. I would like to repeat the words of Thomas the Apostle: My Lord and my God. Jesus Christ, increase my faith. Amen. 

 

(J 1,1-18) 
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga - Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz /posłanym/, aby zaświadczyć o światłości. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było /Słowo/, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego - którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy. Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali - łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, /o Nim/ pouczył.

    Nadal świętujemy Narodzenie Chrystusa, dzisiaj jest druga niedziela Bożego Narodzenia i skupiamy się na czytaniu z Ewangelii Jana – najmłodszego ze wszystkich Apostołów Jezusa. Tekst wydaje się być bardzo enigmatyczny i filozoficzny.

 

Prolog Ewangelii zawiera całą prawdę o Objawieniu Boga. Mówi nam, że Bóg posłał swojego Syna na świat. Jan Ewangelista pisze, Słowo stało się ciałem, co oznacza, że ​​Syn Boga stał się człowiekiem. Ojciec Niebieski obiecał swojego Syna, a Jezus Chrystus poprzez swoje wcielenie przyszedł do ludzi. Było to wypełnienie obietnicy Boga. Nasz Ojciec jest wierny, Jego słowa są wiarygodne.

 

Wcielenie Chrystusa jest dowodem na to, że Jezus stał się jednym z nas. Wszystko, co obiecał nasz Pan, stało się prawdą.

 

A my jaką odpowiedź powinniśmy dać Bogu? Bóg dotrzymał swojej obietnicy. Naszą odpowiedzią powinna być wiara. Nie możemy doświadczyć Boga za pomocą zmysłów, ale poprzez naszą wiarę możemy rozwinąć i potwierdzić, że Bóg naprawdę istnieje. Nasze zaufanie Bogu jest nadprzyrodzonym darem, którego nie można osiągnąć za pomocą naszego umysłu, zdolności i nauki.

 

Łaska wiary pochodzi od Boga i tylko od Niego. Dar wiary jest drogą do Boga i Jego Królestwa. Powinniśmy Boży dar chronić i pielęgnować z pomocą sakramentów i modlitwy. Dlaczego? Ponieważ nasza relacja jest kruche jak szkło, które można stłuc. Łatwo można ją zatracić.

 

 

Bóg stał się Ciałem; Jezus Chrystus chce być z nami. Wiara jest jedyną drogą, która prowadzi nas do Niego. Chrońmy naszą wiarę. Chciałbym powtórzyć za Tomaszem Apostołem: Pan mój i Bóg mój. Jezu Chryste, przymnóż mi wiary. Amen.

Come to adore Him... Przybądź aby oddać Jemu cześć...

 

Luke 2:1-14

'In the town of David a saviour has been born to you'

Caesar Augustus issued a decree for a census of the whole world to be taken. This census – the first – took place while Quirinius was governor of Syria, and everyone went to his own town to be registered. So Joseph set out from the town of Nazareth in Galilee and travelled up to Judaea, to the town of David called Bethlehem, since he was of David’s House and line, in order to be registered together with Mary, his betrothed, who was with child. While they were there the time came for her to have her child, and she gave birth to a son, her first born. She wrapped him in swaddling clothes, and laid him in a manger because there was no room for them at the inn. 

  In the countryside close by there were shepherds who lived in the fields and took it in turns to watch their flocks during the night. The angel of the Lord appeared to them and the glory of the Lord shone round them. They were terrified, but the angel said, ‘Do not be afraid. Listen, I bring you news of great joy, a joy to be shared by the whole people. Today in the town of David a saviour has been born to you; he is Christ the Lord. And here is a sign for you: you will find a baby wrapped in swaddling clothes and lying in a manger.’ And suddenly with the angel there was a great throng of the heavenly host, praising God and singing:

‘Glory to God in the highest heaven,

and peace to men who enjoy his favour.’

    This Holy Night marks the beginning of our Christmas celebration, a time to reflect on the incredible miracle of Jesus’ birth. We’ve journeyed through faith to witness the Son of God, a small child, lying in a manger, accompanied by Mary and Joseph.

 

This night would have been a typical one, leading to a new day of life, but God had other plans. A woman gave birth to Jesus, who became fully human to bring peace and hope for humanity.

 

Tonight, we gather around the crib to celebrate Christmas through liturgical services. We’re invited to bow down before Jesus, honour him, and profess our faith. Welcome Jesus Christ and join us in our world. We want to express our love, admiration, and gratitude for the great works of God in us.

 

The liturgy, especially the Holy Mass, transports us to the spiritual atmosphere of Bethlehem, where people gathered to praise God in his Son.

 

One of the symbols of Christmas is the star, which announced the arrival of Christ. It makes sense from both a scientific and religious perspective. Nowadays, we rely on technology like the internet, GPS, and virtual maps for navigation. But back then, the only way to get directions was through astronomy. Ancient people could use the stars to find their way.

 

We can say that they were experts in astronomy and physics. Those who came to see Jesus, Mary, and Joseph were guided by the star, which was placed over the stable.

 

The star has a spiritual meaning. It represents the brightness and light of God, which is Jesus Christ. 

 

On these days, God is guiding us towards Baby Jesus, using the spiritual star in my life. My heart and soul are guided by God’s grace to come and adore Christ. May my ‘inner star’, the ‘spiritual GPS’, lead me to God, to listen to God, and to come and venerate the Son of God in my heart and family. May the Birth of Christ bring more faith, peace, and joy. Amen. 

I wish you a Blessed and Peaceful Christmas  

(Łk 2, 1-14) 
W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym świecie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz. Podążali więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta. Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Powiła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie. W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. Wtem stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. I rzekł do nich anioł: "Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś bowiem w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie". I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: "Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których sobie upodobał".

    Ta Święta Noc oznacza początek naszego świętowania Bożego Narodzenia, czas na refleksję nad niesamowitym cudem narodzin Jezusa. Przechodzimy z wiarą, aby być świadkami pojawienia się Syna Bożego, małego dziecka, leżącego w żłobie, w towarzystwie Maryi i Józefa.

 

Ta noc byłaby zwyczajna, przed kolejnym dniem życia, ale Bóg miał inne plany, Maryja urodziła Jezusa, który stał się w pełni człowiekiem, aby przynieść ludzkości pokój i nadzieję.

 

Dziś wieczorem (w ciągu dnia) zbieramy się wokół żłóbka, aby świętować Boże Narodzenie poprzez nabożeństwa liturgiczne. Jesteśmy zaproszeni, aby pokłonić się Jezusowi, oddać Mu cześć i wyznać naszą wiarę. Witaj, Jezu Chryste wśród nas. Chcemy wyrazić naszą miłość, podziw i wdzięczność za wielkie dzieła Boga.

 

Liturgia, szczególnie Msza Święta, przenosi nas do duchowej atmosfery Betlejem, gdzie ludzie gromadzili się, aby chwalić Boga w Jego Synu.

 

Jednym z symboli Bożego Narodzenia jest gwiazda, która zapowiadała przyjście Chrystusa. Ma to sens zarówno z naukowego, jak i religijnego punktu widzenia. Obecnie polegamy na technologii, takiej jak Internet, GPS i wirtualne mapy do nawigacji. Wtedy jedynym sposobem na uzyskanie kierunku była astronomia. Starożytni ludzie potrafili używać gwiazd, aby znaleźć drogę.

 

Możemy powiedzieć, że byli ekspertami w dziedzinie astronomii i fizyki. Ci, którzy przyszli zobaczyć Jezusa, Maryję i Józefa, byli prowadzeni przez gwiazdę, która zatrzymała się nad stajnią.

 

Gwiazda ma także znaczenie duchowe. Reprezentuje jasność i światło Boga, którym jest Jezus Chrystus.

 

W tych dniach Bóg prowadzi nas ku Dzieciątku Jezus, używając duchowej gwiazdy w moim życiu. Moje serce i dusza są prowadzone przez Bożą łaskę, aby przyjść i adorować Chrystusa. Niech moja „wewnętrzna gwiazda”, „duchowy GPS”, zaprowadzi mnie do Boga, abym słuchał Jego głosu i przychodził, by czcić Syna Bożego w moim sercu i rodzinie. Niech narodziny Chrystusa przyniosą więcej wiary, pokoju i radości. Amen.

Życzę Błogosławionych i Spokojnych Świąt Bożego Narodzenia

What am I waiting for? Czego oczekuję...

Luke 1:39-45

Why should I be honoured with a visit from the mother of my Lord?

Mary set out and went as quickly as she could to a town in the hill country of Judah. She went into Zechariah’s house and greeted Elizabeth. Now as soon as Elizabeth heard Mary’s greeting, the child leapt in her womb and Elizabeth was filled with the Holy Spirit. She gave a loud cry and said, ‘Of all women you are the most blessed, and blessed is the fruit of your womb. Why should I be honoured with a visit from the mother of my Lord? For the moment your greeting reached my ears, the child in my womb leapt for joy. Yes, blessed is she who believed that the promise made her by the Lord would be fulfilled.’

     As we approach the final days of Christmas, the Church commemorates the mysteries of the Nativity of Jesus Christ by reading the Gospels.

 

These readings introduce us to a period of faith, prompting us to meditate and reflect on the Incarnation of Christ. Today’s Gospel, from the Gospel of Luke, recounts Mary’s journey to visit her kinswoman, Elizabeth. During their meeting, the two women, both expecting children, encountered the firstborn, Jesus Christ, and the second, John, who would later be known as the Baptist, who heralded the coming of the Savior.

 

Mary made a long journey to reach Elizabeth, offering her assistance during this challenging time. The distance between them was approximately 100 kilometres, traversing the mountains and wilderness. What transpired at their meeting? It was a moment of profound joy and happiness, shared by the four persons: Mary, Elizabeth, and their sons. Luke describes the child of Elizabeth as leaping with joy.

 

This happiness was preceded by anticipation, a sense of waiting for each other. They understood that the greatest gift and reward was the presence of one another. In two days, we will celebrate the culmination of Advent, the Solemnity of the Christ’s Nativity. This moment is marked by the expectation of something, anything that may bring us closer to the festivities. It is almost impossible to pass through this time indifferently, unless someone is completely devoid of awareness.

 

During these days, we eagerly anticipate something. It may be the decorations adorning our homes, the gathering around the common table with our families, the presents under the Christmas tree, or the festive atmosphere.

 

The Gospel poses a profound question: do we wait for something or someone? The key to expectation lies within our grasp. Do we await the Lord Jesus Christ, the reason for Christmas? Let us consider Mary and Elizabeth, who placed their trust in the Lord. God desires that we may experience the joy and peace of His coming. He grants us the freedom to make our choices. While some may place their hope in material possessions, which provide temporary satisfaction, ultimately, emptiness, which will prevail in the heart. 

 

Jesus genuinely desires to fill my heart with unending joy. His aspiration is to liberate me from the abyss of despair and illuminate the path to a resplendent celebration of the Nativity. By embracing the Lord, the external aspects of life will acquire profound significance, and the festive atmosphere will be continuing these days.

 

What kind of expectations and joy do I choose to celebrate? Jesus eagerly awaits my response. Amen. 

 

 

(Łk 1,39-45) 
W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w łonie moim. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.

    Gdy zbliżamy się do ostatnich Adwentu, Kościół wprowadza nas w tajemnicę Narodzenia Jezusa Chrystusa, czytając Ewangelie opisujące uprzedzające wydarzenia.

 

Te czytania wprowadzają nas w okres wiary, skłaniając do rozważania i refleksji nad Wcieleniem Chrystusa. Dzisiejsza Ewangelia według Łukasza, opowiada o podróży Maryi, która odwiedza swoją krewną Elżbietę. Podczas ich spotkania, dwie kobiety, obydwie spodziewające się dzieci, spotkały się z Jezusem Chrystusem, Synem Bożym i Janem, który później będzie znany jako Chrzciciel, zapowiadający przyjście Zbawiciela.

 

Maryja odbyła długą podróż, by dotrzeć do Elżbiety, oferując jej swoją pomoc w tym trudnym czasie. Odległość między nimi wynosiła około 100 kilometrów, przez góry i pustkowia. Co wydarzyło się podczas ich spotkania? To był moment głębokiej radości i szczęścia, dzielonych przez cztery osoby: Maryję, Elżbietę i ich synów. Łukasz opisuje dziecko Elżbiety jako poruszające się z radości.

 

Ta radość była poprzedzona oczekiwaniem, poczuciem czekania na siebie nawzajem. Oni zrozumieli, że największym darem i nagrodą była obecność drugiej osoby. Za dwa dni będziemy obchodzić kulminację Adwentu, Uroczystość Narodzenia Chrystusa. Ten moment naznaczony jest oczekiwaniem na coś, cokolwiek, co może przybliżyć nas do świąt. Prawie niemożliwe jest przejście przez ten czas obojętnie, chyba że ktoś jest całkowicie pozbawiony świadomości tego co się dzieje wokół nas.

 

W te dni z niecierpliwością oczekujemy czegoś. To mogą być dekoracje zdobiące nasze domy, spotkanie przy wspólnym stole z rodziną, prezenty pod choinką, czy świąteczna atmosfera.

 

Ewangelia stawia nam głębokie pytanie: czy czekamy na coś czy na kogoś? Klucz do oczekiwania jest w naszych rękach. Czy oczekujemy na Pana Jezusa Chrystusa, który nadaje sens Bożemu Narodzeniu? Pomyślmy o Maryi i Elżbiecie, które złożyły swoją ufność w Panu. Bóg pragnie, abyśmy doświadczyli radości i pokoju z Jego przyjścia. On daje nam wolność wyboru. Choć niektórzy mogą pokładać nadzieję w dobrach materialnych, które dają chwilową satysfakcję, ostatecznie, pustkę, która zdominuje serce.

 

Jezus naprawdę pragnie napełnić moje serce niekończącą się radością. Jego pragnieniem jest wyzwolić mnie z otchłani rozpaczy i oświetlić drogę do wspaniałego świętowania Narodzenia. Przyjmując Pana, zewnętrzne aspekty życia nabiorą głębokiego znaczenia, a świąteczna atmosfera będzie trwała w tych dniach.

 

Jakie oczekiwania i radość wybieram, aby świętować? Jezus z niecierpliwością czeka na moją odpowiedź. Amen.

What shall we do? Co mamy uczynić?

 

Luke 3:10-18

'Someone is coming who will baptize you with the Holy Spirit and fire'

When all the people asked John, ‘What must we do?’ he answered, ‘If anyone has two tunics he must share with the man who has none, and the one with something to eat must do the same.’ There were tax collectors too who came for baptism, and these said to him, ‘Master, what must we do?’ He said to them, ‘Exact no more than your rate.’ Some soldiers asked him in their turn, ‘What about us? What must we do?’ He said to them, ‘No intimidation! No extortion! Be content with your pay!’

  A feeling of expectancy had grown among the people, who were beginning to think that John might be the Christ, so John declared before them all, ‘I baptise you with water, but someone is coming, someone who is more powerful than I am, and I am not fit to undo the strap of his sandals; he will baptise you with the Holy Spirit and fire. His winnowing-fan is in his hand to clear his threshing-floor and to gather the wheat into his barn; but the chaff he will burn in a fire that will never go out.’ As well as this, there were many other things he said to exhort the people and to announce the Good News to them.

    Today in the liturgy we raise the half of Advent, preparing us to the second coming and the Nativity of Jesus Christ. 

 

John the Baptist again welcomes us to face with his words and teaching. Reading the Gospel of Luke, we notice many people were coming to him to listen his words, asking what shall we do to change our life? They were open to God to rebuild their spiritual life, to get the Kingdom of God. Those people had treated the invitation seriously and they put the words of John into heart. 

 

 

What did John the Baptist say, be repented, but how come? Saint John the Baptist said to them, be open to the God’s voice, share your clothes and food with those who need it, to tax collectors he says, take taxies whatever is just, to soldiers he replied, keep your wages and do not harm others. 

 

The simplicity is something of that, the teaching of John is not something effusive but based on the daily life. 

 

The indication from the Gospel is to do justice in normal life, sharing goods with my neighbors, to be just with finances, material goods, and do not use a possession at the price of other people. 

 

It seems to a straight way direction, but the simplest solution is the most difficult to make. We need the determination and the will to change own lives. These are the fundamental rules we need to tackle with, to be the real disciples of Christ. May the period of Advent make us able to be more just, open and merciful to God and to the people. Amen. 

 

Łk 3, 1-18

Gdy Jan nauczał nad Jordanem, pytały go tłumy: «Cóż mamy czynić?» On im odpowiadał: «Kto ma dwie suknie, niech się podzieli z tym, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni».

Przyszli także celnicy, żeby przyjąć chrzest, i rzekli do niego: «Nauczycielu, co mamy czynić?» On im powiedział: «Nie pobierajcie nic więcej ponad to, co wam wyznaczono».

Pytali go też i żołnierze: «a my co mamy czynić?» On im odpowiedział: «Na nikim pieniędzy nie wymuszajcie i nikogo nie uciskajcie, lecz poprzestawajcie na waszym żołdzie».

Gdy więc lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w swych sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem, on tak przemówił do wszystkich: «Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. on będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem. Ma on wiejadło w ręku dla oczyszczenia swego omłotu: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym».

Wiele też innych napomnień dawał ludowi i głosił dobrą nowinę.

    Dzisiaj w liturgii zbliżmy się do połowy Adwentu, przygotowując się na drugie przyjście i narodzenie Jezusa Chrystusa.

 

Jan Chrzciciel ponownie zaprasza nas do spotkania ze swoimi słowami i nauką. Czytając Ewangelię Łukasza, zauważamy, że wielu ludzi przychodziło do niego, aby słuchać jego słów, pytając jednocześnie, co mamy zrobić, aby zmienić nasze życie? Byli otwarci na Boga, aby odbudować swoje życie duchowe, by zamieszkać w przyszłości w Królestwie Bożym. Ci ludzie potraktowali zaproszenie poważnie i wzięli sobie słowa Jana do serca.

 

Co powiedział Jan Chrzciciel, nawróćcie się, ale jak to jest możliwe? Święty Jan Chrzciciel odpowiedział im, bądźcie otwarci na głos Boga, dzielcie się swoimi ubraniami i jedzeniem z tymi, którzy tego potrzebują, do celników powiedział, pobierajcie podatki sprawiedliwe, do żołnierzy, zachowujcie swoje wynagrodzenie i nie czyńcie krzywdy innym.

 

Prostota jest czymś w tym rodzaju, nauka Jana nie jest czymś górnolotnym, ale opiera się na codziennym życiu.

 

Wskazówka dla nas z Ewangelii to czynić sprawiedliwość w normalnym życiu, dzielić się dobrami z moimi bliźnimi, być sprawiedliwym w finansach, w dobrach materialnych i nie używać władzy kosztem innych ludzi.

 

Wydaje się to być prostą drogą, ale najprostsze rozwiązanie jest najtrudniejsze do wykonania. Potrzebujemy determinacji i woli, aby zmienić własne życie. To są podstawowe zasady, z którymi musimy się zmierzyć, aby być prawdziwymi uczniami Chrystusa. Niech okres Adwentu uczyni nas zdolnymi do bycia bardziej sprawiedliwymi, otwartymi i miłosiernymi wobec Boga i ludzi. Amen.

 

St. John us calling us... Święty Jan wzywa nas...

 

Luke 3:1-6

The call of John the Baptist

In the fifteenth year of Tiberius Caesar’s reign, when Pontius Pilate was governor of Judaea, Herod tetrarch of Galilee, his brother Philip tetrarch of the lands of Ituraea and Trachonitis, Lysanias tetrarch of Abilene, during the pontificate of Annas and Caiaphas the word of God came to John son of Zechariah, in the wilderness. He went through the whole Jordan district proclaiming a baptism of repentance for the forgiveness of sins, as it is written in the book of the sayings of the prophet Isaiah:

A voice cries in the wilderness:

Prepare a way for the Lord,

make his paths straight.

Every valley will be filled in,

every mountain and hill be laid low,

winding ways will be straightened

and rough roads made smooth.

And all mankind shall see the salvation of God.

    The Second Sunday of Advent moves to the shore of the Jordan River, when St. John the Baptist did his work, foretelling the coming of Jesus Christ. He is the main person of the todays Gospel of Luke, who indicates on the Lord. 

 

This Advent Journey has a great patron in the person of St. John, the precursor of the New Testament uniting the Old Covenant with the Messiah, the Son of God. 

 

John says to us, prepare the way for the Lord, make you paths straight. What does this sentence mean?

 

This is about the nature of this liturgical period. About the preparation and conversion. These four weeks is the time of focusing on my spiritual and daily day, to get to notice, what is my quality of life. 

 

It is a very interesting imperative of John, he does not say, you may change your life. No, he says, do that, the consistency of him is so clear. This is all we need, to make clear decision, I want to change my life, to be able to be prepared for the second coming of Jesus and for his celebration of birth. 

 

This decision and will should be implemented into my daily life. It is enough to think about it but to do it. The conversion needs acting and work. One of the conditions of the sacrament of confession and the whole Christian life is about the determination to atone. It means, I want to be changed, I do everything to achieve it. To think about it only, this too little for the serious treating of Advent. 

 

 This time has been given to me to recover my soul. Jesus Christ is supportive to me, giving his sacrament (Eucharist, confession), and the occasion of prayer. 

 

May the time of Advent be full of the spiritual actions. Amen. 

 

Na Gibraltarze w kalendarzu liturgicznym obchodzimy II Niedzielę Adwentu.

Łk 3, 1-6

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

        Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i Trachonitydy, Lizaniasz tetrarchą Abileny; za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni.

         Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów, jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza: «Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina zostanie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte staną się prostymi, a wyboiste drogami gładkimi! i wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże».

    Druga Niedziela Adwentu przenosi się na brzeg rzeki Jordan, gdzie św. Jan Chrzciciel wykonał swoją pracę, przepowiadając przyjście Jezusa Chrystusa. Jest on główną postacią dzisiejszej Ewangelii Łukasza, która wskazuje na Pana.

 

Ta Podróż Adwentowa ma wielkiego patrona w osobie św. Jana, prekursora Nowego Testamentu, łączącego Stare Przymierze z Mesjaszem, Synem Bożym.

 

Jan mówi nam: przygotujcie drogę Panu, prostujcie swoje ścieżki. Co oznacza to zdanie?

 

To dotyczy natury tego okresu liturgicznego, o przygotowaniu i nawróceniu. Te cztery tygodnie to czas skupienia się na moim duchowym i codziennym dniu, aby zauważyć, jaka jest jakość mojego życia.

 

Zauważamy bardzo interesujący nakaz Jana, on nie mówi: możesz zmienić swoje życie, ale zmień je. Wszystko, czego potrzebujemy, chcę zmienić swoje życie, aby móc przygotować się na drugie przyjście Jezusa i na świętowanie Jego narodzin.

 

Ta decyzja i wola powinny zostać wdrożone w moje codzienne życie.  Nie wystarczy o tym pomyśleć, ale trzeba to zrobić. Nawrócenie wymaga działania i pracy. Jednym z warunków sakramentu spowiedzi i całego życia chrześcijańskiego jest determinacja do zadośćuczynienia i przemiany. Oznacza to, że chcę się zmienić, robię wszystko, aby to osiągnąć. Samo myślenie o tym, to za mało na poważne traktowanie Adwentu.

 

Ten czas został mi dany, aby odzyskać duchową wolność. Jezus Chrystus mnie wspiera, udzielając Swojego sakramentu (Eucharystii, spowiedzi) i czas na modlitwę.

 

Niech czas Adwentu będzie pełen duchowych działań. Amen. 

 

 

 

 

Advent... Adwent...

 

Luke 21:25-28,​34-36

That day will be sprung on you suddenly, like a trap

Jesus said to his disciples: ‘There will be signs in the sun and moon and stars; on earth nations in agony, bewildered by the clamour of the ocean and its waves; men dying of fear as they await what menaces the world, for the powers of heaven will be shaken. And then they will see the Son of Man coming in a cloud with power and great glory. When these things begin to take place, stand erect, hold your heads high, because your liberation is near at hand.

  ‘Watch yourselves, or your hearts will be coarsened with debauchery and drunkenness and the cares of life, and that day will be sprung on you suddenly, like a trap. For it will come down on every living man on the face of the earth. Stay awake, praying at all times for the strength to survive all that is going to happen, and to stand with confidence before the Son of Man.’

The Pastoral Letter of the Most Reverend Carmel Zammit, The Bishop of Gibraltar

    A new year of the liturgy has come. Today, we start the essential time of Advent, which prepares us for the coming of the Lord. The presence of Christ happens on two levels: the first one is about His final coming, and the second one concerns the memorial of His birth, as the Mystery of the Incarnation, celebrated on Christmas Days. 

 

The whole Advent turns our sight to Him, the one who will come again to make a judgment upon this world. Advent is not a time of just beautiful atmosphere and waiting for the warmth of Christmas. It is something more, it is the time of hard and effective spiritual work. Very often we have tendency to celebrate Advent, and afterwards the Nativity of the God’s Son, like some simple and corny time. 

 

All these things are pretty important, but the center of it is Christ. It’s not about the atmosphere surrounding us. On Advent time, we are encouraged to rebuild our relationship with God. Thanks to John the Baptist, we may hear the voice of God: repent and prepare the ways for the Lord.  We are invited to convert and restore our hearts, because Jesus will be born again.

 

If we want to treat Advent seriously, we must be ready for some spiritual effort. It’s a time to stop and think about our existence and make a question: whom am I living for, what is the purpose of my life, who is the most important person for me? 

 

This time is an excellent moment to get back to God, and the best fruit of it is the first zeal, which we have lost before.

 

To be converted means to acknowledge our weakness and sins before God and admit the truth; I need God’s grace and intervention to be able to be a better person. This is the opportunity to look into God’s eyes with humility; oh God you know me, renew me and heal my spiritual wounds. 

 

We should also remember about the sacrament of confession if we want to stand in truth in the front of Jesus. We need His mercy for our spiritual renewal. It is a good time for that, especially, while if somebody’s last confession was many years ago. And we cannot say that we have no sins, but we should look for God’s mercy. 

 

May this period be full of generosity, charity and understanding for all those who need it: the sick, elderly, lonely and vulnerable people. Advent is something more than atmosphere and decorations. This is the moment of the coming of Christ. Without him, all these things do not make any sense.

Come Jesus Christ. Amen. 

(Łk 21,25-28.34-36) 
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie. Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi. Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym”.

    Rozpoczęliśmy nowy rok liturgiczny. Dziś rozpoczynamy istotny czas Adwentu, który przygotowuje nas na przyjście Pana. Obecność Chrystusa odbywa się na dwóch poziomach: pierwszy dotyczy Jego ostatecznego przyjścia, a drugi upamiętnienia Jego narodzin, jako Tajemnicy Wcielenia, obchodzonej w dni Bożego Narodzenia.

 

Cały Adwent kieruje nasz wzrok ku Niemu, który przyjdzie ponownie, aby osądzić ten świat. Adwent nie jest czasem tylko pięknej atmosfery i oczekiwania na ciepło Bożego Narodzenia. To coś więcej, to czas ciężkiej i efektywnej pracy duchowej. Bardzo często mamy tendencję do świętowania Adwentu, a następnie Narodzenia Syna Bożego jako jakiegoś prostego i banalnego czasu.

 

Wszystkie te rzeczy są dość ważne, ale w centrum jest Chrystus. Nie chodzi o atmosferę, która nas otacza. W czasie Adwentu jesteśmy zachęcani do odbudowy naszej relacji z Bogiem. Dzięki Janowi Chrzcicielowi możemy usłyszeć głos Boga: pokutujcie i przygotujcie drogi dla Pana. Jesteśmy zaproszeni do nawrócenia i odnowienia naszych serc, ponieważ Jezus narodzi się na nowo.

 

Jeśli chcemy traktować Adwent poważnie, musimy być gotowi na pewien wysiłek duchowy. To czas, aby zatrzymać się i pomyśleć o naszym istnieniu i zadać sobie pytanie: dla kogo żyję, jaki jest cel mojego życia, kto jest dla mnie najważniejszą osobą?

 

Ten czas jest doskonałym momentem, aby powrócić do Boga, a najlepszym owocem tego jest pierwsza gorliwość, którą wcześniej mogliśmy utracić. 

 

Nawrócenie oznacza uznanie przed Bogiem naszej słabości i grzechów oraz przyznanie się do prawdy; potrzebuję Bożej łaski i interwencji, aby móc być lepszym człowiekiem, okazja, aby spojrzeć Bogu w oczy z pokorą; o Boże, Ty mnie znasz, odnów mnie i ulecz moje duchowe rany.

 

Powinniśmy również pamiętać o sakramencie spowiedzi, jeśli chcemy stanąć w prawdzie przed Jezusem. Potrzebujemy Jego miłosierdzia dla naszej duchowej odnowy. To dobry czas na to, zwłaszcza jeśli ktoś ostatni raz spowiadał się wiele lat temu. Nie możemy powiedzieć, że nie mamy grzechów, ale powinniśmy szukać Bożego miłosierdzia.

 

Niech ten okres Adwentu będzie pełen hojności, miłości i zrozumienia dla wszystkich, którzy tego potrzebują: chorych, starszych, samotnych i bezbronnych. Adwent to coś więcej niż atmosfera i dekoracje. To moment przyjścia Chrystusa. Bez Niego wszystkie te rzeczy nie mają sensu.

Przyjdź, Jezu Chryste. Amen.