Do you love Me Peter? Czy kochasz Mnie Piotrze?

 

John 21:1-19

‘Jesus came and took the bread and gave it to them, and so with the fish.’

At that time: Jesus revealed himself again to the disciples by the Sea of Tiberias, and he revealed himself in this way. Simon Peter, Thomas (called the Twin), Nathanael of Cana in Galilee, the sons of Zebedee, and two others of his disciples were together. Simon Peter said to them, ‘I am going fishing.’ They said to him, ‘We will go with you.’ They went out and got into the boat, but that night they caught nothing.

  Just as day was breaking, Jesus stood on the shore; yet the disciples did not know that it was Jesus. Jesus said to them, ‘Children, do you have any fish?’ They answered him, ‘No.’ He said to them, ‘Cast the net on the right side of the boat, and you will find some.’ So they cast it, and now they were not able to haul it in, because of the quantity of fish. That disciple whom Jesus loved therefore said to Peter, ‘It is the Lord!’ When Simon Peter heard that it was the Lord, he put on his outer garment, for he was stripped for work, and threw himself into the sea. The other disciples came in the boat, dragging the net full of fish, for they were not far from the land, but about a hundred metres off.

  When they got out on land, they saw a charcoal fire in place, with fish laid out on it, and bread. Jesus said to them, ‘Bring some of the fish that you have just caught.’ So Simon Peter went aboard and hauled the net ashore, full of large fish, one hundred and fifty-three of them. And although there were so many, the net was not torn. Jesus said to them, ‘Come and have breakfast.’ Now none of the disciples dared ask him, ‘Who are you?’ They knew it was the Lord. Jesus came and took the bread and gave it to them, and so with the fish. This was now the third time that Jesus was revealed to the disciples after he was raised from the dead.

  When they had finished breakfast, Jesus said to Simon Peter, ‘Simon, son of John, do you love me more than these?’ He said to him, ‘Yes, Lord; you know that I love you.’ He said to him, ‘Feed my lambs.’ He said to him a second time, ‘Simon, son of John, do you love me?’ He said to him, ‘Yes, Lord; you know that I love you.’ He said to him, ‘Tend my sheep.’ He said to him the third time, ‘Simon, son of John, do you love me?’ Peter was grieved because he said to him the third time, ‘Do you love me?’ and he said to him, ‘Lord, you know everything; you know that I love you.’ Jesus said to him, ‘Feed my sheep. Truly, truly, I say to you, when you were young, you used to dress yourself and walk wherever you wanted, but when you are old, you will stretch out your hands, and another will dress you and carry you where you do not want to go.’ (This he said to show by what kind of death he was to glorify God.) And after saying this he said to him, ‘Follow me.’

    The entire Easter season is oriented toward the sacraments of baptism and the life of the Universal Church. After the Resurrection of Christ, we witness the birth of something new: a growing number of people begin to believe in Jesus and in His victory over death, forming the first Christian community. The fruits of the Resurrection are seen in the flourishing communion among believers.

In today’s Gospel, according to John, the risen Lord appears on the shore of the Sea of Galilee to meet His Apostles, who are still gripped by fear and doubt. In a deeply moving dialogue with Peter, Jesus asks him three times: “Do you love me more than these?” This triple question is a response to Peter’s earlier threefold denial: “I do not know the man.” Now, Peter affirms his love: “Yes, Lord, you know that I love you.”

This exchange is more than reconciliation—it is a commission. Christ chooses to build His Church upon Peter. Though Peter was weak and once untrustworthy, Jesus names him the Vicar of Christ, entrusting him with the care of His flock.

Peter is the rock, and Christ relies on him as the visible foundation of His presence in the world. This week’s message is clear: we must be born from above. That means becoming a new creation in the New Covenant. The New Jerusalem—symbol of the Church—has God as its head and source of life.

Christ’s desire to build His Church upon Peter reveals the importance of a community of the baptized. Today, our Peter is the Pope. The sacraments take place within the Church, which is the natural dwelling of God among His people. As the Church prepares for a new conclave, we ask ourselves: do we have any influence over it? Not directly. But indirectly, we participate by praying for the cardinals, asking the Holy Spirit to guide them with wisdom and openness. Their responsibility is great before both God and the Church.

Instead of speculating about who will become the next Pope, let us do what we can—pray.

The truth of the Church stands in contrast to the idea that one can believe in God but reject the community of believers. God desires a communion of people, which we affirm every Sunday when we profess:

“I believe in one, holy, catholic, and apostolic Church.”

Yes, we believe in the Church. The number 153 in today’s Gospel—representing the fish caught by the Apostles—has been interpreted in Hebrew tradition to signify: “The Church of Love.”

As we celebrate the 50 days of Easter, we rejoice in the birth of our family—the Church. Let us give thanks with joy and pride that we belong to the New People of Christ.

Amen.

(J 21,1-19) 
Jezus ukazał się znowu nad Morzem Tyberiadzkim. A ukazał się w ten sposób: Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów. Szymon Piotr powiedział do nich: ”Idę łowić ryby”. Odpowiedzieli mu: ”Idziemy i my z tobą”. Wyszli więc i wsiedli do łodzi, ale tej nocy nic nie złowili. A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jed
nakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. A Jezus rzekł do nich: ”Dzieci, czy nie macie nic do jedzenia?”. Odpowiedzieli Mu: ”Nie”. On rzekł do nich: ”Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie”. Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: ”To jest Pan!”. Szymon Piotr, usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę, był bowiem prawie nagi, i rzucił się w morze. Reszta uczniów dobiła łodzią, ciągnąc za sobą sieć z rybami. Od brzegu bowiem nie było daleko, tylko około dwustu łokci. A kiedy zeszli na ląd, ujrzeli żarzące się na ziemi węgle, a na nich ułożoną rybę oraz chleb. Rzekł do nich Jezus: ”Przynieście jeszcze ryb, któreście teraz ułowili”. Poszedł Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb w liczbie stu pięćdziesięciu trzech. A pomimo tak wielkiej ilości sieć się nie rozerwała. Rzekł do nich Jezus: ”Chodźcie, posilcie się!”. Żaden z uczniów nie odważył się zadać Mu pytania: ”Kto Ty jesteś?”, bo wiedzieli, że to jest Pan. A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im, podobnie i rybę. To już trzeci raz, jak Jezus ukazał się uczniom od chwili, gdy zmartwychwstał. A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?” Odpowiedział Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego: „Paś baranki moje”. I powtórnie powiedział do niego: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?” Odparł Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego: „Paś owce moje”. Powiedział mu po raz trzeci: „Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?” Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: „Czy kochasz Mnie?” I rzekł do Niego: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego Jezus: „Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz”. To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to rzekł do niego: „Pójdź za Mną!”

    Cały okres wielkanocny ukierunkowany jest na sakrament chrztu i życie Kościoła powszechnego. Patrząc na wydarzenia po Zmartwychwstaniu Chrystusa, zauważamy, że rodzi się coś nowego. Coraz więcej ludzi zaczyna wierzyć w Jezusa i Jego zwycięstwo nad śmiercią, tworząc wspólnotę pierwszego Kościoła. Owocem Zmartwychwstania jest rozkwit wspólnoty wierzących.

W dzisiejszej Ewangelii według św. Jana, Pan Jezus po swojej męce ukazuje się nad Jeziorem Galilejskim Apostołom, którzy wciąż są pełni lęku i niedowierzania. W rozmowie z Piotrem trzykrotnie pyta go: „Czy Mnie miłujesz, więcej niż inni?” To szczególne pytanie jest formą przebaczenia i wynagrodzenia za jego wcześniejsze zaparcie się. Trzy razy Piotr powiedział: „Nie znam tego Człowieka”, a teraz trzy razy wyznaje: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham.”

Chrystus pragnie zbudować swój Kościół na fundamencie Piotra. Choć był słaby i na początku niewiarygodny, Jezus ustanawia go swoim Wikariuszem – Skałą, na której oprze się wspólnota wierzących. Piotr staje się widzialnym znakiem obecności Pana.

W tym tygodniu Jezus przypomina, że musimy narodzić się z wysoka. Co to znaczy? Stajemy się nowym stworzeniem Nowego Przymierza. Nowe Jeruzalem to obraz Kościoła, którego głową jest sam Bóg.

Chrystus, budując Kościół na Piotrze, ukazuje, jak ważna jest wspólnota ochrzczonych. Dzisiejszym Piotrem jest Papież. Sakramenty mają miejsce w Kościele – to naturalna przestrzeń obecności Boga pośród ludzi. Matka Kościół przygotowuje się do nowego konklawe, by wybrać nowego Papieża. Czy mamy na to wpływ? Bezpośrednio nie, ale pośrednio tak – poprzez modlitwę za kardynałów, by byli otwarci na Ducha Świętego. Na nich spoczywa ogromna odpowiedzialność przed Bogiem i Kościołem. Zamiast snuć domysły, kto zostanie nowym Papieżem, zróbmy to, co możemy – módlmy się.

Prawda Kościoła stoi w opozycji do tych, którzy mówią: „Wierzę w Boga, ale odrzucam wspólnotę wierzących.” Bóg pragnie stworzyć wspólnotę ludzi, co wyznajemy każdej niedzieli:

„Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół.”

Wierzę w Kościół – liczba 153, o której mowa w dzisiejszej Ewangelii, według tradycji hebrajskiej oznacza „Kościół miłości.”

Przeżywamy 50 dni Wielkanocy – świt naszej rodziny, jaką jest Kościół – z radością i dumą, że należymy do Nowego Ludu Chrystusa.

Amen.

The Divine Mercy Sunday... Niedziela Miłosierdzia Bożego...

 

 

 

John 20:19-31

Eight days later, Jesus came.

On the evening of that day, the first day of the week, the doors being locked where the disciples were for fear of the Jews, Jesus came and stood among them and said to them, ‘Peace be with you.’ When he had said this, he showed them his hands and his side. Then the disciples were glad when they saw the Lord. Jesus said to them again, ‘Peace be with you. As the Father has sent me, even so I am sending you.’ And when he had said this, he breathed on them and said to them, ‘Receive the Holy Spirit. If you forgive the sins of any, they are forgiven them; if you withhold forgiveness from any, it is withheld.’

  Now Thomas, one of the Twelve, called the Twin, was not with them when Jesus came. So the other disciples told him, ‘We have seen the Lord’. But he said to them, ‘Unless I see in his hands the mark of the nails, and place my finger into the mark of the nails, and place my hand into his side, I will never believe.’

  Eight days later, his disciples were inside again, and Thomas was with them. Although the doors were locked, Jesus came and stood among them and said, ‘Peace be with you.’ Then he said to Thomas, ‘Put your finger here, and see my hands; and put out your hand, and place it in my side. Do not disbelieve, but believe.’ Thomas answered him, ‘My Lord and my God!’ Jesus said to him, ‘Have you believed because you have seen me? Blessed are those who have not seen and yet have believed.’

  Now Jesus did many other signs in the presence of the disciples, which are not written in this book; but these are written so that you may believe that Jesus is the Christ, the Son of God, and that by believing you may have life in his name.

    Today, as we continue the joy of Easter, we celebrate the Octave of the Resurrection of Christ. On this Second Sunday of Easter, the Gospel brings us back to the Upper Room, the Cenacle, where the Risen Jesus appears to His disciples. There, His gaze rests especially on Thomas, who had not been with the others the week before.

Jesus gently rebukes Thomas, inviting him to believe and not to remain in doubt. This moment becomes a profound image of Divine Mercy—Christ’s forgiveness towards Thomas reflects the mercy of God, who desires to justify humanity through His love.

This Second Sunday of Easter was officially declared the Feast of Divine Mercy by Pope John Paul II in the year 2000, fulfilling the desire of Christ revealed to St. Faustina Kowalska. Jesus asked this humble nun to spread the message of His mercy throughout the world, calling the Church to establish this special feast.

This year, the Easter Octave is marked not only by joy but also by sorrow, as we mourn the passing of the Holy Father, Pope Francis, who died on Easter Monday—the Second Day of the Octave. Strikingly, twenty years ago, on the Vigil of Divine Mercy Sunday, St. John Paul II, the Pope who established this feast, also passed away. What connects these two shepherds of the Church is not only the fact that John Paul II appointed Jorge Mario Bergoglio as a cardinal in 2001, but more importantly, that both were known as "Popes of Mercy."

Pope Francis, in 2015, proclaimed the Jubilee Year of Mercy, calling the whole Church to fix its gaze on the merciful face of God. He often reminded us that “God never tires of forgiving; it is we who tire of asking for His mercy.” Throughout his pontificate, he encouraged an attitude of mercy, especially toward the poor, the suffering, and the marginalized.

St. John Paul II, speaking in Krakow in 2002, affirmed that the world will find peace and security only by entrusting itself to God’s mercy—a mercy that offers forgiveness and reconciliation, shielding humanity from hatred and destruction.

When we look at today’s world, full of wars, fear, and uncertainty, we can recognize that these two Popes were prophetic voices. They called humanity to return to God, to seek His grace as the only true source of renewal and hope. Without turning to Divine Mercy, the human race risks heading toward self-destruction.

As we say farewell to Pope Francis, we are reminded of the promise Jesus gave to St. Faustina: that on this day, whoever approaches the fountain of mercy through the sacrament of confession will receive complete forgiveness of sins and punishment. Christ calls us to trust in His mercy and to take refuge in His Sacred Heart.

May God be glorified for the gift of His boundless mercy. May we be cleansed by the Precious Blood of Christ and find our shelter in Him.

Blessed be God for the pontificate of Pope Francis. May He grant him eternal rest. Amen.

(J 20,19-31) 
Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: "Pokój wam!" A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: "Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: "Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane". Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: "Widzieliśmy Pana!" Ale on rzekł do nich: "Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę". A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i rzekł: "Pokój wam!" Następnie rzekł do Tomasza: "Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym". Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: "Pan mój i Bóg mój!" Powiedział mu Jezus: "Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli". I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego.

    Dziś wciąż trwamy w radości Zmartwychwstania Pańskiego, przeżywając Oktawę Wielkanocy — osiem dni świętowania zwycięstwa Chrystusa nad grzechem i śmiercią. To czas, kiedy Kościół zaprasza nas, byśmy zatrzymali się przy tajemnicy Zmartwychwstania, by radość tego wydarzenia przeniknęła nasze serca.

W tę Drugą Niedzielę Wielkanocną, nazywaną także Niedzielą Miłosierdzia Bożego, Ewangelia ponownie prowadzi nas do Wieczernika. Apostołowie są tam zgromadzeni w lęku, drzwi są zamknięte. A jednak to właśnie tam przychodzi do nich Zmartwychwstały Jezus i staje pośród nich, mówiąc:
„Pokój wam!”

Ale jednego z nich nie ma z nimi — Tomasza. Kiedy w końcu słyszy wieść o spotkaniu z Panem, jego serce nie potrafi uwierzyć. Potrzebuje dowodu, pragnie zobaczyć i dotknąć, zanim zaufa.

I oto objawia się piękno miłosierdzia Chrystusa. Jezus nie odrzuca Tomasza z powodu jego wątpliwości. Przeciwnie — przychodzi ponownie. Wraca nie z gniewem, lecz z cierpliwością. Zaprasza Tomasza, by dotknął Jego ran, by przekonał się i uwierzył.

Pan nie zawstydza wątpiącego — On go obejmuje. Pochyla się nad jego słabością.
„Nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym” — mówi.

To wydarzenie nie dotyczy jednak tylko Tomasza. Ono dotyczy nas wszystkich. Jest objawieniem Miłosierdzia Bożego— tego, jak Bóg pochyla się nad grzesznikiem, nad człowiekiem zagubionym, nad każdym z nas, by przywrócić nam życie.

Święto Miłosierdzia Bożego zostało dane Kościołowi przez św. Siostrę Faustynę Kowalską, skromną zakonnicę z Polski, której Jezus powierzył orędzie o Swoim miłosierdziu. To właśnie w odpowiedzi na to wezwanie, w roku 2000, św. Jan Paweł II ogłosił dla całego Kościoła Święto Miłosierdzia Bożego.

Dziś, w roku 2025, gdy obchodzimy tę uroczystość, nasze serca przeżywają nie tylko radość, ale i smutek. W miniony Poniedziałek Wielkanocny, w drugim dniu Oktawy, odszedł do Pana Papież Franciszek. Trudno nie dostrzec, że dwadzieścia lat temu, w Wigilię tego samego święta, zmarł również św. Jan Paweł II, inicjator Niedzieli Miłosierdzia.

Dwaj papieże — dwaj pasterze Kościoła — których łączy to wielkie orędzie o miłosierdziu.

To Jan Paweł II w Krakowie w 2002 roku wypowiedział prorocze słowa:
„Świat nie zazna pokoju, dopóki nie zwróci się z ufnością do Miłosierdzia Bożego.”
A papież Franciszek w 2015 roku ogłosił Rok Miłosierdzia, zachęcając cały Kościół, by na nowo spojrzał w oblicze Boga, który jest miłosiernym Ojcem. Nieraz przypominał:
„Bóg nigdy nie męczy się przebaczaniem. To my męczymy się proszeniem o Jego miłosierdzie.”

To nie były tylko słowa. Obaj papieże żyli miłosierdziem. Uczyli miłosierdzia. Pokazywali, że tylko ono może uleczyć rany tego świata.

A jak bardzo dziś to przesłanie jest nam potrzebne! Kiedy patrzymy na świat pełen wojen, przemocy, podziałów, lęku i niepewności — słyszymy na nowo głos tych dwóch pasterzy, którzy wołają, byśmy powrócili do Serca Boga.

Bez miłosierdzia świat pozostaje zamknięty w kręgu nienawiści i zemsty. Bez miłosierdzia także my sami jesteśmy jak apostołowie za zamkniętymi drzwiami, pełni strachu.

Ale Chrystus przychodzi. Staje pośród nas, mimo naszych zamkniętych serc, i mówi:
„Pokój wam.”

Dziś, żegnając papieża Franciszka, przypominamy sobie obietnicę, którą Jezus dał św. Faustynie: że w tym dniu każdy, kto z ufnością przystąpi do źródła miłosierdzia — do sakramentu spowiedzi i Komunii Świętej — otrzyma nie tylko odpuszczenie grzechów, ale także darowanie kar za grzechy. Tak wielka jest łaska tego dnia. To nie tylko przebaczenie, to nowe życie.

Nie lękajmy się więc zbliżyć do Jezusa.

Oddajmy Mu nasze wątpliwości, nasze lęki, nasze grzechy. Pamiętajmy, że miłosierdzie nie jest słabością — to moc miłości, która łamie łańcuchy zła i śmierci.

Niech Pan, przez swoją Najświętszą Krew, oczyści nas. Niech w Jego Sercu zawsze znajdziemy schronienie.

Dziękujmy Bogu za pontyfikat papieża Franciszka, za jego świadectwo miłosierdzia. Niech Pan obdarzy Go wiecznym pokojem.

Jezu, ufam Tobie.

Amen.

The Resurrection of Jesus Christ... Zmartwychwstanie Pańskie...

John 20:1-9

‘He must rise from the dead.’

On the first day of the week Mary Magdalene came to the tomb early, while it was still dark, and saw that the stone had been taken away from the tomb. So she ran and went to Simon Peter and the other disciple, the one whom Jesus loved, and said to them, ‘They have taken the Lord out of the tomb, and we do not know where they have laid him.’ So Peter went out with the other disciple, and they were going towards the tomb. Both of them were running together, but the other disciple outran Peter and reached the tomb first. And stooping to look in, he saw the linen cloths lying there, but he did not go in. Then Simon Peter came, following him, and went into the tomb. He saw the linen cloths lying there, and the face cloth, which had been on the head of Jesus, not lying with the linen cloths but folded up in a place by itself. Then the other disciple, who had reached the tomb first, also went in, and he saw and believed; for as yet they did not understand the Scripture, that he must rise from the dead.

The Resurrection of Christ – The Culmination of Our Spiritual Journey

This night and day, we celebrate the culmination of our spiritual journey: the Resurrection of Jesus Christ. It marks both an end and a beginning.

The end — because redemption has been accomplished by the Son of God. Nothing more is needed; humanity has been saved.

The beginning — because the Christian faith began to spread throughout the world, as the Apostles and disciples of Jesus started proclaiming, and still proclaim today:

Jesus Christ is Risen!

On this holy night and during the day, we read from the Gospel of John — the youngest Apostle — who tells us about two disciples running to the tomb after Mary Magdalene had told them it was empty. They were filled with doubt. Yet John writes, in the final line of that passage, “they saw and believed.”

Reflecting on what happened that morning, we see the Apostles caught halfway in faith. They had spent three years with Jesus — seeing Him daily, listening to His teaching, witnessing miracles, even people being raised from the dead. Yet still, they could not believe He would rise Himself.

It was only the empty tomb and the mystery of Easter morning that made them believe fully.

The morning of the Resurrection became the answer to their fear, doubt, and uncertainty.

This unfolding of events leads us to wonder: Why was it only then that they became true witnesses of faith?

Because the Resurrection opened their eyes to the full spectrum of Christ’s mission.

Easter morning filled their hearts with fire — with the joy and urgency to go out and proclaim that the Master and Lord is alive.

And so it is for us.

The celebration of the Resurrection places us halfway on our spiritual journey. Through the Sacrament of Baptism, we are rooted in God. But the Resurrection opens up the fullness of life — life that surpasses this earthly one.

Through Christ’s Death and Victory, we come to know the Mystery of God, revealed in human life.

Everything we experience — the joys, the beautiful moments, and even the struggles we carry — is immersed in the presence of the Risen Lord.

The Resurrection brings light.

Christian life is not defined by death, darkness, or suffering alone. It is ultimately defined by victory, eternal joy, and peace.

Jesus Christ is the Victor of the Universe — and of every human life.

Risen Lord, reign in my heart.

May the light of Your Resurrection scatter the darkness of sorrow and hopelessness, because You have conquered this world.

Wishing everyone a Blessed Easter in the light of the Lord’s Resurrection. Amen.

(J 20,1-9) 
Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.

Zmartwychwstanie Chrystusa – Uwieńczenie naszej duchowej drogi

Tej nocy i tego dnia świętujemy uwieńczenie naszej duchowej drogi: Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Jest to zarówno koniec, jak i początek.

Koniec – ponieważ odkupienie zostało dokonane przez Syna Bożego. Nic więcej nie jest potrzebne, by człowiek został zbawiony.

Początek – ponieważ od tego momentu wiara chrześcijańska zaczęła się rozprzestrzeniać po całym świecie. Apostołowie i uczniowie Jezusa zaczęli głosić — i do dziś głoszą:

Jezus Chrystus Zmartwychwstał!

W tę świętą noc i w ciągu dnia czytamy Ewangelię według św. Jana — najmłodszego z Apostołów — który opowiada, jak on i drugi uczeń pobiegli do grobu po tym, jak Maria Magdalena oznajmiła im, że grób jest pusty.

Byli pełni zwątpienia. A jednak Jan pisze na końcu tego fragmentu: „ujrzeli i uwierzyli”.

Rozważając te wydarzenia, widzimy Apostołów w pół drogi wiary. Przez trzy lata widzieli Jezusa każdego dnia, słuchali Jego nauk, byli świadkami cudów — nawet wskrzeszeń. A mimo to nie mogli uwierzyć, że On Sam zmartwychwstanie.

Dopiero pusty grób i tajemnica poranka Wielkanocnego sprawiły, że uwierzyli całkowicie.

Poranek Zmartwychwstania stał się odpowiedzią na ich lęk, wątpliwości i niepewność.

Ta sekwencja wydarzeń może nas zaskakiwać: dlaczego dopiero wtedy stali się prawdziwymi świadkami wiary?

Ponieważ Zmartwychwstanie otworzyło im oczy na pełnię misji Chrystusa.

Poranek Wielkanocny napełnił ich serca zapałem i radością — by iść i głosić, że Mistrz i Pan żyje.

Podobnie jest z nami.

Świętowanie Zmartwychwstania umieszcza nas w połowie naszej duchowej drogi. Przez Sakrament Chrztu zostaliśmy zakorzenieni w Bogu, ale Zmartwychwstanie otwiera nas na pełnię życia — życia, które przekracza to ziemskie.

Przez Śmierć i Zwycięstwo Chrystusa poznajemy Tajemnicę Boga objawioną w ludzkim życiu.

Wszystko, czego doświadczam — radość i piękne chwile, ale także trudności, które noszę na swoich barkach — jest zanurzone w Zmartwychwstałym Panu.

Zmartwychwstanie przynosi światło.

Życie chrześcijańskie nie jest określone tylko przez śmierć, ciemność i cierpienie.

Ostatecznie przynosi Zwycięstwo, radość wieczną i pokój.

Jezus Chrystus jest Zwycięzcą Wszechświata i każdego ludzkiego życia.

Zmartwychwstały Panie, króluj w moim sercu.

Niech światło Twojego Zmartwychwstania rozproszy ciemność smutku i beznadziei,

bo Ty zwyciężyłeś ten świat.

Niech Zmartwychwstanie Pańskie przyniesie każdemu z Was błogosławieństwo i pokój. Amen.

The Entering for Jerusalem... Wejście do Jerozolimy...

 

Luke 19:28-40

‘Blessed is he who comes in the name of the Lord!’

At that time: Jesus went on ahead, going up to Jerusalem. When he drew near to Bethphage and Bethany, at the mount that is called Olivet, he sent two of the disciples, saying, ‘Go into the village in front of you, where on entering you will find a colt tied, on which no one has ever yet sat. Untie it and bring it here. If anyone asks you, “Why are you untying it?” you shall say this: “The Lord has need of it.”’

  So those who were sent went away and found it just as he had told them. And as they were untying the colt, its owners said to them, ‘Why are you untying the colt?’ And they said, ‘The Lord has need of it.’ And they brought it to Jesus, and throwing their cloaks on the colt, they set Jesus on it. And as he rode along, they spread their cloaks on the road. As he was drawing near — already on the way down the Mount of Olives — the whole multitude of his disciples began to rejoice and praise God with a loud voice for all the mighty works that they had seen, saying, ‘Blessed is the King who comes in the name of the Lord! Peace in heaven and glory in the highest!’ And some of the Pharisees in the crowd said to him, ‘Teacher, rebuke your disciples.’ He answered, ‘I tell you, if these were silent, the very stones would cry out.’

    Today we enter the Most Holy Time — Holy Week — a sacred journey that leads us to Jerusalem. Through the eyes of faith, we walk alongside Jesus through the streets of the Holy City, preparing our hearts to experience the atmosphere of the Paschal Days, culminating in the Resurrection on Easter Sunday.

Jesus begins His journey into Jerusalem, crossing its gates. His arrival stirs powerful reactions among the people, who cry out, proclaiming Him the Son of King David, the long-awaited Messiah. Their reaction fulfills the ancient prophecies: the Son of God comes to the Holy City to complete the Plan of Salvation — to suffer, to die, and to rise again, conquering death and defeating the enemy of humanity.

It is important to note the response of the Pharisees, who challenge Jesus, saying, “Teacher, rebuke your disciples.” But Jesus answers firmly: “I tell you, if they keep silent, the stones will cry out.”

This moment captures the heart of Jesus’ entry into Jerusalem: His mission of death and resurrection is unstoppable. No one can erase it from history or reduce it to oblivion. His work carries a timeless influence — it touches us today and will continue to touch all who come after us.

Today, we celebrate the Paschal Mysteries — what took place two thousand years ago —as if it were happening now.
The triumph of Christ echoes throughout the world, despite the efforts of some to obscure the Good News of the Risen Lord. The power of the Gospel remains ever alive: He is truly risen, and no human force can silence the voice of God. God’s victory is spread across the earth, and the Good News will continue to be proclaimed by future generations.

We are the witnesses of the Paschal Mysteries, the living "stones" of the Gospel, and no one can silence us.
Amen.

 Łk 19, 28-40

Jezus szedł naprzód, zdążając do Jerozolimy.

Gdy przybliżył się do Betfage i Betanii, ku górze zwanej Oliwną, wysłał dwóch spośród uczniów, mówiąc: «Idźcie do wsi, która jest naprzeciwko, a wchodząc do niej, znajdziecie uwiązane oślę, którego nie dosiadał żaden człowiek. Odwiążcie je i przyprowadźcie. A gdyby was kto pytał: „Dlaczego odwiązujecie?”, tak powiecie: „Pan go potrzebuje”».

Wysłani poszli i znaleźli wszystko tak, jak im powiedział.

A gdy odwiązywali oślę, zapytali ich jego właściciele: «Czemu odwiązujecie oślę?»

Odpowiedzieli: «Pan go potrzebuje».

I przyprowadzili je do Jezusa, a zarzuciwszy na nie swe płaszcze, wsadzili na nie Jezusa. Gdy jechał, słali swe płaszcze na drodze. Zbliżał się już do zboczy Góry Oliwnej, kiedy całe mnóstwo uczniów zaczęło wielbić radośnie Boga za wszystkie cuda, które widzieli. I mówili głosem donośnym:

«Błogosławiony Król,

który przychodzi w imię Pańskie.

Pokój w niebie

i chwała na wysokościach».

Lecz niektórzy faryzeusze spośród tłumu rzekli do Niego: «Nauczycielu, zabroń tego swoim uczniom!»

Odrzekł: «Powiadam wam: Jeśli ci umilkną, kamienie wołać będą».

    

    Dziś wchodzimy w Najświętszy Czas — Wielki Tydzień — świętą drogę, która prowadzi nas do Jerozolimy. Oczami wiary idziemy wraz z Jezusem ulicami Świętego Miasta, przygotowując nasze serca na przeżycie atmosfery Dni Paschalnych, których szczytem jest Zmartwychwstanie w Niedzielę Wielkanocną.

Jezus rozpoczyna swoją drogę, przekraczając bramy Jerozolimy. Jego przybycie wzbudza żywe reakcje ludu, który woła, ogłaszając Go Synem Dawida, oczekiwanym Mesjaszem. Ich okrzyki wypełniają proroctwa: Syn Boży przychodzi do Świętego Miasta, aby dopełnić Plan Zbawienia — aby cierpieć, umrzeć i zmartwychwstać, zwyciężając śmierć i pokonując wroga człowieka.

Warto zauważyć odpowiedź faryzeuszów, którzy mówią do Jezusa: „Nauczycielu, zabroń tych słów swoim uczniom.” On jednak odpowiada stanowczo: „Powiadam wam: jeśli ci umilkną, kamienie wołać będą.”

Ten moment oddaje istotę wjazdu Jezusa do Jerozolimy: Jego misji śmierci i zmartwychwstania nikt nie może powstrzymać. Nikt nie zdoła wymazać jej z historii ani zepchnąć w niebyt. Jego dzieło ma ponadczasowy wpływ — dotyka nas dzisiaj i będzie dotykać tych, którzy przyjdą po nas.

Dziś celebrujemy Misterium Paschalne — to, co wydarzyło się dwa tysiące lat temu — tak, jakby działo się teraz.
Triumf Chrystusa rozbrzmiewa na całym świecie, pomimo wysiłków niektórych, by zaciemnić Dobrą Nowinę o Zmartwychwstałym Panu. Moc Ewangelii jest wciąż żywa: On naprawdę zmartwychwstał, a żadna siła ludzka nie zdoła uciszyć głosu Boga. Zwycięstwo Boga rozprzestrzenia się po całej ziemi, a Dobra Nowina będzie głoszona przez kolejne pokolenia.

My jesteśmy świadkami Misterium Paschalnego, żywymi „kamieniami” Ewangelii, których nikt nie może zmusić do milczenia.
Amen.

 

The Forgiving God... Przebaczający Bóg...

 

John 8:1-11

‘Let him who is without sin among you be the first to throw a stone at her.’

At that time: Jesus went to the Mount of Olives. Early in the morning he came again to the temple. All the people came to him, and he sat down and taught them. The scribes and the Pharisees brought a woman who had been caught in adultery, and placing her in the midst they said to him, ‘Teacher, this woman has been caught in the act of adultery. Now in the Law, Moses commanded us to stone such women. So what do you say?’ This they said to test him, that they might have some charge to bring against him. Jesus bent down and wrote with his finger on the ground. And as they continued to ask him, he stood up and said to them, ‘Let him who is without sin among you be the first to throw a stone at her.’ And once more he bent down and wrote on the ground. But when they heard it, they went away one by one, beginning with the older ones, and Jesus was left alone with the woman standing before him. Jesus stood up and said to her, ‘Woman, where are they? Has no one condemned you?’ She said, ‘No one, Lord.’ And Jesus said, ‘Neither do I condemn you; go, and from now on sin no more.’

    Today we enter the immediate period of Lent, which turns us unto the Passion of Jesus Christ. The author of the Gospel is John, who was the closest Apostle of the Lord, and he described the most accurate history of the Lord's Passion, because he was at the Cross.

 

Today, the same beloved disciple gives us an interesting story.

 

The Gospel mentions, what happened in Jerusalem, near the Garden of Olives, when Jesus went to pray. After prayer he went down into the city, and the Pharisees and the scribes brought a woman who had been caught in adultery. 

 

These people wanted to achieve a goal, to put Jesus to the test, to shut His mouth, and to discredit Him in the eyes of the people. The wickedness of the Pharisees' act was to show people that Jesus was not the Son of God, but a real man who came to sow confusion. 

 

They put two alternative questions, which had eliminated each other. Master, they said, what do you tell us, this woman is guilty of adultery, she should be put to death, as Moses commanded. The trap of their question was about that if he says, "kill her," Jesus would been accused of her death. On the other hand, if he says, "Let her go free," Jesus Christ might have been accused of breaking the law. 

 

The importance is to know, that the situation of the woman from the side of the prosecutors was hopeless and unfair. She was the one who suffered the consequences of guilt, no man who was a participant in a sexual offence. He was safe, but the woman was to be sentenced to death by stoning. 

This situation was in the contradiction to the fundamental justice. It’s worth to note, that Jesus has elevated the dignity of women, and the Christianity treats men and women equally, both have the same right for salvation and respect.

 

Jesus, as the Son of God, with His power and unlimited intelligence, said: If anyone is without sin, let throw a stone at her. These words of Jesus became decisive. Everyone of them left the place, the only Jesus and woman remained there. 

 

Jesus asked, "No one has condemned you," she answered, "No, Lord." And I do not condemn you, go and sin no more, answered Jesus. The Jesus' words testify about God's forgiveness and His love for woman, who was repentance with God. According to Catholic Tradition, this woman was probably Mary Magdalene, the same one who was on Golgotha.

 

Looking with the eyes of faith on the situation in Jerusalem, we can find a message for us. God forgives, renewing us, taking away sins. Jesus absolves this woman, treating her with love and compassion, but he condemns the sin.  

 

 The reaction of Christ is clear, he never rejects us, except the sinful deeds, that is the difference. God hates wickedness, not man who is weak. He loves us, but he never accepts the evil in my life. 

 This is the answer to those, who repeat untruth, God rejects the sinful man. No, the truth is, the Lord respects us, because we are the beloved children of him, the only he does not accept the sins and its consequences, which lead to sorrow, suffering of itself and others.

 

Those people, who accuse God and Church for lack of forgiveness, so often they use the phycological element, it’s called the defense mechanism, they do not want to change their life, and they prefer to stay in the state of evil and sins, protecting own situation through the condemnation of God and Church, saying, that the person is rejected by them. 

 

The Gospel and the Jesus’ teaching remind to us, his forgiveness upon the woman and us, wants to our conversion. God loves us, not sin, and this is the truth about the Father’s forgiveness. 

 

 

(J 8,1-11) 

Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Cały lud schodził się do Niego, a On usiadłszy nauczał ich. Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę którą pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją pośrodku, powiedzieli do Niego: Nauczycielu, tę kobietę dopiero pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co mówisz? Mówili to wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć. Lecz Jezus nachyliwszy się pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień. I powtórnie nachyliwszy się pisał na ziemi. Kiedy to usłyszeli, wszyscy jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych, aż do ostatnich. Pozostał tylko Jezus i kobieta, stojąca na środku. Wówczas Jezus podniósłszy się rzekł do niej: Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił? A ona odrzekła: Nikt, Panie! Rzekł do niej Jezus: I Ja ciebie nie potępiam. - Idź, a od tej chwili już nie grzesz.

    Dziś wkraczamy w okres Wielkiego Postu, który kieruje nas ku Męce Jezusa Chrystusa. Autorem Ewangelii jest Jan, który był najbliższym Apostołem Pana i opisał najdokładniejszą historię Męki Pańskiej, ponieważ był pod Krzyżem.

 

Dziś ten sam ukochany uczeń opowiada nam ciekawą historię zbawienia.

 

Sytuacja, o której wspomina Ewangelia, wydarzyła się w Jerozolimie, w pobliżu Ogrodu Oliwnego, kiedy Jezus był na modlitwie. Bezpośrednio po niej, Jezus zszedł do miasta, faryzeusze i uczeni w Piśmie przyprowadzili kobietę, którą przyłapano na cudzołóstwie.

 

Ludzie ci chcieli osiągnąć cel, wystawić Jezusa na próbę, zamknąć Mu usta i zdyskredytować Go w oczach ludzi. Niegodziwość czynu faryzeuszy polegała na pokazaniu ludziom, że Jezus nie był Synem Bożym, ale prawdziwym człowiekiem, który przyszedł siać zamęt.

 

Zadali oni dwa alternatywne pytania, które wzajemnie się wykluczały. Mistrzu, co nam powiesz, ta kobieta jest winna cudzołóstwa, powinna zostać ukarana śmiercią, tak jak nakazał to Mojżesz. Pułapka ich pytania polegała na tym, że jeśli powie „zabij ją”, Jezus zostanie oskarżony o jej śmierć. Z drugiej strony, jeśli powie „puść ją wolno”, Jezus Chrystus może zostać oskarżony o złamanie prawa.

 

Warto wiedzieć, że sytuacja kobiety ze strony oskarżycieli była beznadziejna i niesprawiedliwa. To ona poniosła konsekwencje winy, a nie mężczyzna, który był współuczestnikiem przestępstwa seksualnego. On był bezpieczny, a kobieta miała zostać skazana na śmierć przez ukamienowanie.

Ta sytuacja była sprzeczna z podstawową sprawiedliwością. Warto zauważyć, że Jezus podniósł godność kobiet, a chrześcijaństwo traktuje mężczyznę i kobietę na równi, oboje mają takie samo prawo do zbawienia i szacunku.

 

Jezus jako Syn Boży, ze swoją mocą i nieograniczoną inteligencją, odpowiedział: Jeśli ktoś jest bez grzechu, niech rzuci w nią kamieniem. Te słowa Jezusa stały się decydujące. Wszyscy odeszli z tego miejsca, jedynie Jezus i kobieta pozostali tam.

 

Jezus zapytał: „Nikt cię nie potępił”, a on odpowiedziała: „Nie, Panie”. I ja cię nie potępiam, idź i nie grzesz więcej, odpowiedział Jezus. Słowa Jezusa świadczą o Bożym przebaczeniu i Jego miłości do kobiety, która została pojednana z Bogiem. Według tradycji katolickiej tą kobietą była prawdopodobnie Maria Magdalena, ta sama, która była na Golgocie.

 

Patrząc oczami wiary na sytuację w Jerozolimie, możemy znaleźć przesłanie dla nas. Bóg przebacza, odnawia nas, zabiera grzechy. Jezus rozgrzesza tą kobietę, traktując ją z miłością i współczuciem, potępiając grzech.

 

Reakcja Chrystusa jest jasna, On nigdy nas nie odrzuca, z wyjątkiem grzesznych uczynków, to jest różnica. Bóg nienawidzi niegodziwości, a nie człowieka, który jest słaby. On nas kocha, ale nigdy nie akceptuje zła w moim życiu.

To jest odpowiedź dla tych, którzy powtarzają nieprawdę, że Bóg odrzuca grzesznego człowieka. Nie, prawda polega na tym, to Pan Bóg szanuje nas, ponieważ jesteśmy umiłowanymi dziećmi Jego, tylko On nie akceptuje grzechów, które prowadzą do smutku, cierpienia samego siebie i innych.

 

Ci ludzie, którzy oskarżają Boga i Kościół o brak przebaczenia, tak często używają elementu psychologicznego, nazywanym mechanizmem obronnym, nie chcą oni zmienić swojego życia i wolą trwać w stanie zła i grzechów, chroniąc swoją sytuację poprzez oskarżanie Boga i Kościoła, mówiąc, że osoba ta jest przez nich odrzucona.

 

Ewangelia i nauczanie Jezusa przypominają nam, że Jego przebaczenie dla kobiety i nas, chce naszego nawrócenia. Bóg nas kocha, poza grzechem, i to jest prawda o przebaczeniu Ojca. Amen.